Слова рэдактара

Можа, большасць з нас не вывучала тэалогію, але ў сваім жыцці мы можам адчуць вялікую моц малітвы, Божую моц у адносінах да нас, і не выводзіць на адзін узровень магію, амулеты і малітву.

   Падчас сакраментальнага наведвання пэўнай старэйшай асобы, а пайшоў я паспавядаць і ўдзяліць сакрамант намашчэння хворых адной бабулі, зрэшты, вельмі пабожнай асобе, я пачуў вельмі дзіўнае сцвярджэнне, якое зусім мяне не здзівіла, хаця павінна было. Яна запыталася ў мяне, ці ведаю я ксяндзоў, якія працуюць у катэдры. Я адказаў, што, канешне ж, іх ведаю, і нават пералічыў усіх па імёнах. На што жанчына паведаміла мне, што чула пра нейкага ксяндза, які працуе ў катэдры і які, як яна сама сказала, “аздараўляе і лечыць”. Я спытаўся, якім чынам, і ў чым заключаецца гэтае аздараўленне. Яна патлумачыла, што ён нешта гаворыць, робіць і кладзе рукі на галаву. Я сказаў ёй, што ксёндз, кладучы рукі на галаву, моліцца за гэтую асобу, за яе жыццё і просіць Бога аб бласлаўленні на далейшыя гады, а таксама заахвочвае, каб гэтая асоба малілася разам з ім. На гэта я пачуў найважнейшыя словы гэтай жанчыны: “Як? Толькі моліцца? Толькі малітва і нічога больш?” †

Уваскрасенне адкрывае для нас незвычайную перспектыву жыцця, якая не звязана толькі з зямлёй ці з тым, што на ёй робіцца.

   Гледзячы за ак­но, нас ужо зусім не здзіўляе снег на Вялікдзень. У зімовай атмасферы мы перажываем ужо не толькі Божае Нараджэнне, але і свята Уваскрасення Пана. Безумоўна, для многіх з нас, акрамя таго самага ці іншага надвор’я, гэта іншыя перажыванні. На сустрэчу з Уваскрослым мы спяшаліся ў нядзелю раніцай, каб звон нашага сэрца мог у гэты дзень пачуць кожны. Уваскрасенне адкрывае для нас незвычайную перспектыву жыцця, якая не звязана толькі з зямлёй ці з тым, што на ёй робіцца. У сваім Велікодным пасланні папа Францішак узгадвае нам аб гэтым: “Вось, чым з’яўляецца Уваскрасенне Пана: гэта выхад, пераход чалавека з няволі граху і зла да вольнасці любові і дабра. Таму што Бог з’яўляецца жыццём, адзіным жыццём, а Яго хвалой з’яўляецца жывы чалавек”. †

Папа ведае свой Касцёл, ведае свет, у якім мы жывём, напэўна, ведае, як выратаваць тое, што мы страчваем, і як знайсці той скарб, імя якому – вера.

   Большасць з нас на працягу двух апошніх тыдняў чакала навін з Ватыкана. Мы хацелі як мага хутчэй пачуць гэтыя важныя і патрэбныя словы, якія нясуць усяму свету добрую навіну аб тым, што Паўсюдны каталіцкі Касцёл мае Папу. Новы Папа, якога мы так моцна чакалі, упершыню з’явіўся на балконе базілікі святога Пятра ў Рыме 13 красавіка ў 21.06 па беларускім часе. Ён прыбыў з далёкай краіны, Лацінскай Амерыкі, дзе жыве 483 мільёны католікаў – гэта амаль на 200 мільёнаў больш, чым у Еўропе. Назіраючы па тэлебачанні за гэтымі асаблівымі хвілінамі новай дарогі Касцёла, я адразу зразумеў і адчуў, што гэта вельмі просты, спакойны і пакорны чалавек, а галоўнае, вельмі мілы і адкрыты. І гэта не былі толькі мае думкі. Знаёмыя, інтэрнаўты, журналісты – усе ў адзін голас гаварылі аб гэтым. Такога Папу дзякуючы дзеянню Святога Духа мае Касцёл. Нам ужо вядомы рэцэпт пераадолення крызісу веры, асабліва ў Еўропе. З далёкай і цёплай Аргенціны прыходзіць просты Францішак, каб несці вельмі жывую і моцную веру туды, дзе яе шукаюць, людзям, якія згубілі яе альбо пачалі сумнявацца, кожнаму, хто патрабуе яе ўзмацнення, бедным і ўбогім духам. †

Крыж нібы выводзіць нас з падземнага тунэля, у якім мы не можам знайсці свайго шляху да Бога, увесь час блукаем і не здольны ацаніць Божы дар, цудоўнасць і цеплыню веры.

   “Вялікі пост – гэта час роздуму, малітвы, рахунку сумлення, споведзі і глыбейшай веры ў Евангелле. Гэта таксама хвіліны суцішэння і спакою. Напэўна, гэта асаблівы час для кожнага з нас. Хіба, часцей за ўсё ў гэты перыяд, менавіта ў гэты час, мы задумваемся над сваім жыццём, над любоўю да Бога. Гледзячы на вернікаў, якія прымаюць удзел у велікапосных набажэнствах, нельга не заўважыць вялікага засяроджання і паставы пакоры перaд Хрыстом. Менавіта пастава такіх людзей гаворыць нам аб тым, што найважнейшае ў нашым жыцці – гэта сустрэча са Збаўцам. Мы сустракаем Хрыста, які палюбіў нас праз сваю Боскую пакуту. Пакута Хрыста – гэта пакута ад любові. Нас перапаўняе ўдзячнасць за тыя вялікія справы, якія адбыліся ў гісторыі збаўлення. Ніхто з нас, не заслугоўваючы гэтага, мае ўсё, каб, дзякуючы Богу, які пранікае нашае пабожнае жыццё, быць шчаслівым заўсёды, гэта значыць у небе. Праз малітву, якой ніколі не бывае зашмат, мы сустракаемся з Хрыстом. Езус няспынна прыгадвае нам, якой дарогай мы павінны ісці, прыгадвае нам евангелічны радыкалізм, які нас не абмяжоўвае, а робіць шчаслівымі. Падчас набажэнстваў Песень жальбы, Крыжовага шляху і велікапосных песень мы паглыбляемся ў гэтую пакуту, шукаючы месца каля крыжа. †

Наш любімы Святы Айцец Бенедыкт XVI больш любіць Касцёл, чым сябе.

   “Жадаю скласці Вашай Святасці выразы найглыбейшай удзячнасці за поўнае прысвячэнне Хрыстоваму Касцёлу і за пастаянны айцоўскі клопат аб каталіцкім Касцёле ў нашай краіне”, – з такімі словамі звярнуўся старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі да Святога Айца. У наступнай частцы паслання біскупы сцвярджаюць: “Запэўніваем Вашу Святасць у нашай духоўнай блізкасці і ўзносім Пану Езусу найгарачэйшыя малітвы з просьбай, каб адарыў здароўем і ўсялякімі іншымі ласкамі дзеля дабра Вашай Святасці, Хрыстовага Касцёла і ўсяго свету”.
    На тэму адрачэння Святога Айца Бенедыкта XVI ад Апостальскай Сталіцы дастаткова шмат каментарыяў. Тысячы розных думак, сотні артыкулаў, дзясяткі відэарэпартажаў. Я таксама хацеў бы падзяліцца з нашымі чытачамі некалькімі разважаннямі на гэтую тэму. †

Таму ніколі не позна нанова распачаць сваю пілігрымку веры, адчуваючы Божую любоў і дзелячыся гэтым дарам з іншымі.

   Давайце паспрабуем на пачатку нашых разважанняў вярнуцца думкамі ў сваё дзяцінства. Прыгадваючы хвіліны простага погляду на Бога, калі мы яшчэ дзецьмі стаялі ў касцёле каля бацькоў ці каля дзядулі з бабуляй, хочацца вярнуцца да тых цудоўных хвілін сустрэчы з Богам. Менавіта тады гэта быў даверлівы і просты погляд на Бога, калі, нягледзячы на не заўсёды зразумелыя казанні, мы з верай і поўнай аддачай прамаўлялі сваё “амэн” для Бога. Мы даручалі Яму ўсе свае надзённыя справы, клопаты і радасці, поўныя надзеі на Яго дапамогу.
    Але калі мы ўвайшлі ў дарослае жыццё, погляд на Бога ў многіх з нас змяніўся, а размова са Стварыцелем атрымала іншы сэнс. Адны напоўнены нараканнямі і незадавальненнем з-за таго, што Бог іх не чуе, іншыя ж наогул адышлі ад Бога. †

Евангелічны спосаб мыслення і выказвання з’яўляецца спробай аднаўлення духоўнасці чалавека, знаходжання таго асабістага шляху да Бога. Мы можам зрабіць гэта падчас нашага зямнога жыцця.

   Бог ёсць, і я хачу ў Яго верыць, але ці дакладна я ведаю, што значыць верыць у Бога? Гаворачы аб веры, трэба памятаць, што гэта Божы дар. У сённяшнім нумары “Слова” мы знаходзім інтэрв’ю з кс. аб-пам Тадэвушам Кандрусевічам, які, адказваючы на пытанне “Чаму Вы верыце?”, узгадвае сваю сям’ю, паходжанне, а таксама той дар веры, які ён атрымаў на хросце і які ў ім выхоўвалі бацькі і святары. Падсумоўваючы свой аповед, Мітрапаліт сцвярджае, што верыць, каб быць шчаслівым.
    Гэтым прызнаннем арцы­біскупа я падзяліўся з вернікамі падчас гаміліі. Пасля св. Імшы адна верніца падзякавала мне за гэты прыклад і дадала: “Ксёндз, я ўжо ведаю, чаму я веру – каб быць шчаслівай”. Давайце яшчэ раз задумаемся над гэтым пытаннем, якое, магчыма, гучыць звычайна і проста. Аднак, адказ на яго знайсці нялёгка. Трэба доўга разважаць, прыгадваючы тысячы момантаў свайго жыцця, заглядваючы ў самыя далёкія закуткі сэрца. †

Час веры становіцца для нас часам ласкі на зямлі. Кожны мае сваё вызнанне веры, кожны з нас мае свой час на веру.

   Мы ўжо ўвайшлі ў чарговы каляндарны год. Па традыцыі, на пачатку года мы будуем цудоўныя планы і пералічваем магчымыя спосабы мудрага распараджэння тым часам, які маем перад сабой. Найважнейшым, на жаль, застаецца фінансавы фактар. Часта можна пачуць вядомае ўсім выказванне, што час – гэта грошы. Мы неаднаразова сцвярджалі, што дарэмна страцілі час, робячы нешта непатрэбнае, і не хочучы паўтаралі сабе: “шкада часу”.
    Для хрысціяніна час – гэта магчымасць сустрэчы з Богам. А таму, прыходзячы да ясляў, мы можам ахвяраваць свой час Богу, распачаць духоўную вандроўку, у якой мы прысвецім свой час не толькі сваім блізкім і сваім абавязкам, бо мы не можам выключыць сябе са штодзённага жыцця, але перш за ўсё Богу. Як гэта адбываецца? Адыходзячы ад Божай стайні, мы запрошаны на перажыццё асобных таямніц і праўды веры, напрыклад, сустракаючыся з трыма каралямі ці чуючы словы “Я цябе хрышчу...” Мы знаходзімся з Хрыстом над Ярданам, затым, ідучы з Ім у святыню на свята Ахвяравання Пана, і так ажно да Уваскрасення. †