Слова рэдактара

 Многім з нас вядома выказванне: “Пакажы мне сваіх сяброў, і я скажу табе, хто ты”. Мы маем розных сяброў. Часцей за ўсё нас цешыць факт, што іх шмат, што яны могуць нам дапамагчы, калі нам будзе гэта неабходна. Аднак, нават калі іх толькі некалькі, але сапраўдных, мы можам заўсёды сказаць, што мы не адзінокія. Ад паводзін нашых сяброў залежыць многае: нашы радасць і супакой, планы на будучыню і мары, змена паводзін і манеры. Сябар – як скарб, які можа ўзбагаціць нашае жыццё.
    Я вельмі часта чую, асабліва ад маладых людзей, што Езус – іх Сябар. Я адношу гэта таксама да сябе і да кожнага веруючага чалавека, які можа дазволіць сабе такія словы. Але ці разумеем мы, што гэта за сяброўства? Чаго Езус хоча ад нас? Ці здольны мы да такога сяброўства з Езусам? Ці гэта проста словы, якія нічога не значаць? Давайце паспрабуем задумацца над гэтым у сваім сэрцы, бо менавіта яно становіцца платформай сяброўства з Богам.
    Лепш за ўсё на тэму сяброўства з Езусам Вы скажаце самі. Кожны з нас перажывае гэтае сяброўства па-свойму, таму я прывяду некалькі Вашых разважанняў на гэтую тэму. †

 Не ведаю, ці згодзіцеся Вы са мной, але мне здаецца, што чалавек, які жыве ў Беларусі, вельмі легкаверны. Вельмі часта нашая вера не мае цвёрдага фундамента. Мы верым ва ўсё, што чуем па радыё і тэлебачанні, нягледзячы на факт, што ўбачанае ці пачутае намі мае не вельмі шмат агульнага з рэчаіснасцю, у якой мы жывём. Мы верым урачу, які – дай Божа – прадстаўляе нам фактычны стан нашага здароўя, а чуючы крытычныя заўвагі настаўніка адносна паводзін нашага дзіцяці, мы прыкладваем усе намаганні да выхавання маладога чалавека. З аднаго боку, легкавернасць нам дапамагае, але з іншага, нам характэрна залішняя вера і давер, што не заўсёды маюць грунтоўныя падставы. А як у духоўным жыцці? Ці верым мы Езусу Хрысту, які сказаў, што Ён – Дарога, Праўда і Жыццё? Ці верым мы Таму, які сказаў, што неба і зямля мінуць, а Яго словы не мінуць? Ці мы, хаця б, верым самому Богу?
    Прыходзячы ў нашыя святыні ў нядзелю, а таксама збіраючыся там з нагоды іншых урачыстасцей, мы паўтараем за выбраным народам і дзякуем Богу за тое, што і сёння Ён робіць для нас усё. Назіраючы за чалавекам, які ідзе ў святыню, можна быць упэўненым, што ён ідзе туды, каб сустрэцца з Хрыстом, перажыць сваё асабістае спатканне з Богам.†

 Загаловак майго чарговага разважання добра нам вядомы. Гэта фрагмент разважання Паслання святога Якуба: “Якая карысць, браты мае, калі нехта кажа, што мае веру, а ўчынкаў не мае?” (Як 2, 14). Мы добра разумеем сэнс гэтага пытання і стараемся штосьці змяніць у сваім рэлігійным жыцці, каб наша вера была жывой. Святы Якуб звяртае ўвагу на факт, што добрыя ўчынкі, згодныя з навучаннем Хрыста, з’яўляюцца абавязковай умовай для збаўлення.
    Што такое вера? Веруючы чалавек адкажа, што вера – гэта жыццё, гэта ўвесь чалавек: са сваім жыццём, праблемамі, пос- пехамі, Божым блаславеннем і пакліканнем да жыцця з Богам. І хоць працягваецца перыяд канікул, і многія з нас прагнуць знайсці сабе месца для адпачынку, мы ўсведамляем, што адпачынку ад Бога няма. Чалавек, які жыве з верай, ніколі не стоміцца Богам. Прыкладам могуць паслужыць чарговыя ўрачыстасці, на якіх нас вельмі шмат, або звычайная нядзеля, падчас якой вялікая колькасць вернікаў збіраецца ў парафіяльных касцёлах сваіх гарадоў і вёсак.
    Варта ў гэтым актыўным рэлігійным жыцці ў Беларусі ўспомніць таксама пра пілігрымкі. Пілігрымкі ў Будслаў і Тракелі, Навагрудак і Рось, Навумавічы і Вільню. Некаторыя ўжо адбыліся, і вялікая колькасць веруючых людзей прыняла ў іх удзел, а тыя, якія яшчэ наперадзе, бясспрэчна збяруць многіх з нас. †

 Бог любіць кожнага чалавека і для кожнага мае цудоўны план збаўлення. Я ніколі яшчэ не сустракаў чалавека, якога б Бог не любіў, але часам сустракаю людзей, якія не любяць Бога. Кожнаму з нас вядомы словы Езуса: “Бо так палюбіў Бог свет, што аддаў Сына свайго Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыццё вечнае” (Ян 3, 16). Вера з’яўляецца фундаментам любові Бога да чалавека і чалавека да Бога. Але ёсць тыя, хто, як я ўзгадаў, не любіць Бога, бо яны не маюць веры ў сэрцы. Вера ў Бога дапамагае чалавеку адчуць, што такое любоў, сапраўдная любоў, якая паходзіць ад Бога. Сведкамі любові мы становімся штодзённа, калі дазваляем Богу ўвайсці ў сваё жыццё. Беларус, у параўнанні, напрыклад, з італьянцам ці немцам, замкнуты. Мы не хочам першымі ісці на кантакт, баімся новага досведу ці знаёмстваў, нас больш цікавіць “уласны агарод”. Абы так не было і ў рэлігійным жыцці. Таму варта прасіць аб дары адкрытасці на Бога, на Яго ласку, на вялікую Божую любоў. Чалавечае жыццё становіцца для кожнага з нас пляцоўкай Божай любові. Бог з любоўю і мудрасцю вядзе ўсе стварэнні да іх канчатковай мэты. Нашая любоў напэўна не ўзбагаціць Бога, але калі мы Яго любім, мы ставім Яго на першае месца, мы можам перажыць вялікі дар чалавечага жыцця па-божаму. †

 Мы нястомна шукаем шляхі да лепшага жыцця. Але, на жаль, нават настроены на жыццёвую мэту GPS не аднойчы нас падво-дзіць, а ў картах нашага жыцця мы часта можам заблукаць. Многія з нас шмат разоў задумваліся над пытаннем: кудою вядуць дарогі да добрага жыцця? Чалавек заўсёды шукае розныя аргументы, каб зразумець сваё жыццё. Некаторыя кажуць, што мудрае жыццё з’яўляецца адначасова добрым, але добрае жыццё не абавязкова аказваецца мудрым. Яшчэ нікому не ўдавалася падлічыць, колькі існуе спосабаў для добрага жыцця, але бясспрэчна тое, што спосабаў жыць мудра яшчэ менш. Добрае і мудрае жыццё – гэта жыццё з Богам. Але як сярод нашай штодзённасці мы можам адшукаць шлях да жыцця з Богам?
    У чэрвені ўвесь Касцёл звяртаецца ў малітоўным павеве да Сэрца Езуса. У чэрвеньскіх малітвах мы, хіба, не адзін раз будзем прасіць аб тым, каб і нашае сэрца было падобным на Яго Сэрца. Менавіта гэты, найлепшы прыклад Сэрца, становіцца для нас падказкай, як можна добра і мудра жыць тут, на зямлі. †

 Пра малітву напісана даволі шмат тэкстаў, але на самой справе ніадзін з іх не можа да канца апісаць сапраўдную малітву, яе сэнс і досвед адкрыцця Бога нанова. Прапаную яшчэ адну спробу, можа, і няўдалую, задумацца аб малітве ў маім сённяшнім рэдактарскім разважанні.
    Для многіх з нас малітва можа стаць ключом да зусім іншага падыходу да жыцця. У гутарках з людзьмі, якія моляцца вельмі шмат, можна на самой справе заўважыць іншы падыход да жыцця, у адрозненне ад тых, хто забывае аб малітоўных размовах з Богам. Людзі малітвы адчуваюць у сваім жыцці вялікую прысут-насць Бога, які надае сэнс індывідуальнаму вопыту чалавечага жыцця. У цэнтры малітоўнага жыцця чалавека знаходзіцца душа, якая становіцца перспектывай змянення жыцця да лепшага. Прыгожа на гэтую тэму кажа святы Ян Марыя Віянэй: “Дзеці мае, ваша сэрца маленькае, але малітва пашырае яго і робіць здольным любіць Бога. Малітва – гэта прадчуванне нябёсаў, як бы сыходжанне ў райскае шчасце. Яна заўсёды напаўняе нас асалодай, яна з’яўляецца мёдам, які сцякае ў душу і робіць усё салодкім. У моманты шчырай малітвы смутак знікае, як снег пад сонцам”. Езус вучыў Апосталаў маліцца так, каб змяніць сваё жыццё. †

 Перад абліччам уваскрослага Хрыста мы зноў вяртаемся пад дрэва Крыжа. Прыгадаем сабе вельмі важныя словы, сказаныя самім Хрыстом, словы, скіраваныя да Маці і любімага вучня: “Жанчына, вось сын Твой. (...) Вось Маці твая” (Ян 19, 26–27). Атрымаўшы прывілей ад Бога быць Маці Збаўцы, Марыя становіцца таксама Маці кожнага з нас. Наказ Езуса з крыжа мае вялікае значэнне перш за ўсё для кожнага з нас, для Касцёла, для цэлага чалавецтва. Марыя становіцца нашай Мамай. Ушаноўваючы Маці, мы ўшаноўваем Хрыста. Збіраючыся на маёвых набажэнствах, мы запрошаны прыняць запаветныя словы Хрыста. Вызнаючы сваю веру, мы становімся дзецьмі Марыі.
    У маі мноства дарог вядзе да Марыі. Марыйны культ вельмі жывы на нашых тэрыторыях. Збіраючыся ў сваіх святынях і каля крыжаў, мы праслаўляем Марыю, аддаючы пашану Богу. Айцец Піо пісаў: “Маці Езуса і наша няхай выпрасіць у свайго Сына тую ласку, каб усё тваё жыццё складвалася па-божаму, каб нічога, ніводная рэч гэтага подлага свету не магла адарваць цябе ад Яго. Няхай Яна выпрасіць таксама тое, каб ты жыў у сяброўскай любові з Езусам”. Марыйны акцэнт нашага жыцця прыводзіць нас да блізкіх адносін з Богам. †

 Кожны крок набліжае мяне да Бога. Вера – найбольшы патэнцыял, якім валодае чалавек. Гэта менавіта яна ўказвае чалавеку напрамак, у якім ён павінен ісці. Вера – гэта дар, які трэба прыняць. Мы ўсе запрошаны Езусам вырушыць у напрамку нашай духоўнай Галілеі. У нас ёсць уласная Галілея, дзе мы сустракаемся з уваскрослым Езусам. Бог нікога з нас не прымушае верыць у Яго і ісці за Ім. Мы маем вольную волю і можам служыць Богу ў любові і свабодзе. Акрамя гэтага, крочанне за Хрыстом заўсёды звязана з выбарам праўды. Гэтая праўда дае нам упэўненасць, што нашае жыццё прынясе добры плён. Перш чым мы дасягнём неба, мы павінны тут, на зямлі, пастаянна выбіраць паміж верай і спакусай нявер’я, паміж дабром і злом, паміж духоўным і цялесным.
   Вера таксама мае супольнасны характар. Мы не адзінокія. У духоўную вандроўку на сустрэчу з Хрыстом мы бяром з сабой сваіх блізкіх і ўсіх, каго Бог ставіць на нашым шляху. Сустракаючы Езуса, мы заўсёды запрошаны дзяліцца гэтым досведам з іншымі людзьмі. Гэта можа выражацца ў словах, але перш за ўсё – ва ўчынках. †