Słowo redaktora

W życiu każdego człowieka mają miejsce spotkania, za którymi tęskni. Spotkania zwykłe, codzienne, a także te niedzielne i świąteczne. Spotkania udane i te niespełnione, kiedy stawia się na stole dwie fi liżanki, ale jedna pozostaje pusta. Potrzebujemy ich, by dzielić się radością, by nie być samymi w smutkach..
    W Adwencie – okresie rozpoczynającym nowy rok liturgiczny w Kościele – przygotowujemy się do spotkania z Tym, który został zapowiedziany.
    Kiedy przyjdzie, wszystko dotrze do końca swej drogi, ponieważ właśnie w Chrystusie staliśmy się „rodzajem wybranym [...] narodem świętym, ludem nabytym” (1 P 2, 9).
    Pan Jezus chce wejść do życia człowieka, by wszystko w nim odnowić. Usunąć z serc niepotrzebne lęki i niepokoje, ożywić je nadzieją. Tylko Chrystus, przyjęty jako dar od Ojca, może zmienić ludzkie życie, uczynić je piękniejszym i nadać prawdziwy sens. †

Koniecznym warunkiem do całkowitego zawierzenia się miłosiernemu Bogu jest postawa pokory i ubóstwa. Karty Nowego Testamentu, począwszy od opisu tajemnicy narodzin Jezusa w ubogiej stajence w Betlejem aż po Jego ostatnie chwile wzywają nas do naśladowania Chrystusa ubogiego.
   Ubóstwo Zbawcy polegało przede wszystkim na absolutnym powierzeniu się Ojcu. Podczas śmierci na krzyżu w całkowitym opuszczeniu Chrystus „ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi” (Flp 2, 7). Nic dla siebie nie zatrzymał. Na tym właśnie polega miłość. Pan Jezus uczy nas dostrzegać to, co jest małe, nieznaczące w oczach świata. Jest to niezwykle ważne dziś, gdy obok okazałych centrów handlowych rośnie także bieda – i to często ukryta z powodu nieśmiałości czy wstydu, że człowiek sam nie daje sobie rady. †

W ciągu ostatnich sześciu miesięcy figura Matki Bożej Fatimskiej wędrowała przez wioski i miasta diecezji grodzieńskiej. Nawiedziła ona wszystkie parafie, spotkała się z tysiącami wiernych, radośnie witających Piękną Panią, która przyszła „z matczynym zadaniem, przestrzec ludzkość przed Bożym karaniem”.
   W tym czasie Maryja w sposób szczególny prowadziła katolików z Grodzieńszczyzny do modlitwy (zwłaszcza do odkrycia na nowo Różańca), do sakramentów świętych, do nawrócenia, do spotkania i komunii ze Stwórcą. Każdy mógł doświadczyć radości wspólnotowego manifestowania wiary, upewnić się po raz kolejny, że tak wielu jest wyznawców Chrystusa, tak wielu czcicieli Jego Matki. †

W październiku na Białorusi jest obchodzony Dzień Matki. Tej, która nas urodziła, była wsparciem w stawianiu pierwszych kroków zarówno w dzieciństwie, jak i w życiu dorosłym. Tej, która zawsze umie znaleźć potrzebne słowa, wesprzeć i pocieszyć, ale też upomnieć, jeśli schodzimy na złą drogę. .
   Przez 9 pierwszych miesięcy matka jest dla dziecka dosłownie mieszkaniem, zaś po jego narodzinach staje się tą wyjątkową osobą, która swoją obecnością, miłością i czułością chroni niemowlę przed zagrożeniami świata zewnętrznego i pomaga mu pokonać lęki wewnętrzne. Matka jest lustrem, przez które dziecko obserwuje świat i patrzy na samego siebie. To ona powtarza nie raz, że „w życiu trzeba kimś być, a nie tylko mieć”. Każda ziemska matka to pierwsza i najważniejsza wychowawczyni swoich dzieci. †

Rozpoczynamy miesiąc październik, w którym poprzez modlitwę różańcową w sposób szczególny czcimy Maryję. Często towarzyszy nam ona w chwilach trudnych i pełnych rozpaczy.
   Już na początku warto przywołać słowa wizjonerki z Fatimy św. Łucji: „Nie ma problemu, którego nie można rozwiązać za pomocą różańca”. W trakcie tej modlitwy nie bójmy się powierzyć Maryi swoje radości, troski i cierpienia. Nasza kochająca Matka zawsze gotowa jest przyjść z pomocą, jednak by to uczynić, potrzebuje naszego do Niej zaufania. Podkreślał to podczas jednej z pielgrzymek św. Jan Paweł II: „Odmawiając różaniec, rozmawiamy z Maryją, powierzamy Jej ufnie wszystkie nasze troski i smutki, radości i nadzieje. Ona – radosna, bolejąca i chwalebna, zawsze u boku Syna – jest równocześnie obecna pośród naszych codziennych spraw”.†

Кażdy człowiek potrzebuje nieustannie się kształcić, aby zdobywać wciąż nowe doświadczenie: zarówno to radosne, jak i bolesne, pozwalające zupełnie inaczej spojrzeć na życie.
   W naszych czasach świat ciągle proponuje coraz to nowe niespodzianki i przyjemności, sprawiając przez to, że ludzie zapominają o swoim rozwoju duchowym. A przecież życie chrześcijańskie powinno podlegać nieustannej zmianie. Droga wewnętrznego udoskonalania się niejednokrotnie wymaga od nas dostosowania wybranych środków duchowych do naszych potrzeb. Dlatego trzeba nieustannie poszerzać swoje horyzonty, doskonalić swoją wiarę, idąc tylko do przodu, nawet jeśli ma się wrażenie, że ta droga jest ciągle pod górkę. †

Кażdy człowiek potrzebuje odpoczynku od codziennych zajęć i obowiązków, by więcej czasu poświęcić na siebie i bliźnich, których Opatrzność Boża stawia na naszej drodze życiowej, żeby móc dalej z nowymi siłami realizować swoje powołanie. Odprężenia potrzebują wszyscy: i dzieci, i dorośli.
   Wakacje i urlopy dają możliwość bycia z tymi, z którymi łączą nas najsilniejsze i najpiękniejsze więzi. To także czas na zachwyt nad różnorodnością świata, czas na refleksję nad sensem życia. To wspaniała okazja do zmierzenia się z samym sobą. Na przykład poprzez wysiłek sportowy, troszcząc się o sprawność i kondycję fi zyczną, a także poprzez zachowanie rozsądku i dyscypliny w wykorzystaniu wakacyjnego czasu, kiedy nie ma zewnętrznego regulatora w postaci obowiązku szkolnego czy pracy zawodowej. †

Nie raz, stąpając po ziemi, uświadamiamy sobie, że jest ona cudowna i wielka. Kroczyli nią zacni ludzie, pozostawiając po sobie niezatarty ślad, który nas zachwyca, ale czasami też przeraża. Dziś Kościół stawia przed nami te osoby jako wzór do naśladowania.
W tych lipcowych dniach pielgrzymowaliśmy do Naumowicz – gdzie podczas II wojny światowej zginęli mieszkańcy Grodna i Lipska – prosząc Wszechmogącego o pokój między ludźmi na całym świecie. Wśród rozstrzelanych znalazła się również bł. Marianna Biernacka, która dobrowolnie ofiarowała życie za swoją synową będącą w stanie błogosławionym.
Ta odważna kobieta staje przed nami jako świadek wiary, którą żyła na co dzień, okazując niezmierne przywiązanie do Chrystusa. Jej życie było przepojone Bogiem, miłością, pracą i cierpieniem. Każdy dzień zaczynała od modlitwy i śpiewu Godzinek. Po czym szła do roboty: latem pracowała w polu, a zimą przędła len i konopię na krosnach. Modlitwa różańcowa i nabożne śpiewy pomagały jej godnie znosić ból sieroctwa, radzić sobie z ciężkimi obowiązkami i codzienną biedą.†