З жыцця Касцёла

Ксёндз Юрый Папялушка нарадзіўся ў 1947 г. у вёсцы Акопы на Падляссі. Ужо як міністрант ён вылучаўся глыбокай рэлігійнасцю. Пасля заканчэння школы 24 чэрвеня 1965 г. паступіў вучыцца ў Вышэйшую мітрапалітальную духоўную семінарыю ў Варшаве. Пасля першага году навучання ён быў накіраваны на прымусовую вайсковую службу, якую праходзіў у спецыяльным падраздзяленні ўзмоцненай дысцыпліны для клерыкаў у Бартошыцах. 28 мая 1972 г. Юрый атрымаў святарскія пасвячэнні з рук прымаса кардынала Стэфана Вышынскага. З 1978 г. займаўся душпастырствам у Варшаве ў касцёлах: імя Дзіцятка Езус, імя св. Ганны, а пазней – імя св. Станіслава Косткі. Ён стаў душпастырам медработнікаў у Варшаве. Са жніўня 1980 г. быў звязаны з асяроддзямі рабочых, актыўна падтрымліваў прафсаюз “Салідарнасць”. †

Асабліва ў чэрвені ўсе вернікі накіроўваюць свой позірк на Найсвяцейшае Сэрца Езуса. Яно паказвае самыя розныя вымярэнні любові. Гэта - параненае Сэрца, прабітае, напоўненае знявагай і болем, але адначасова – жыццё і Змёртвыхпаўстанне, збавенне для тых, хто даверыўся яму, і крыніца ўсякага суцяшэння. Літанія да Найсвяцейшага Сэрца Езуса складаецца з 33 заклікаў для ўвекавечання 33 гадоў жыцця Езуса Хрыста. Іх змест выражае збавенны план любові Бога да чалавека.

На працягу стагоддзяў многія Папы навучалі, што культ Найсвяцейшага Сэрца Езуса не з’яўляецца толькі адзіным з многіх набажэнстваў, але побач з Эўхарыстыяй - вяршыня пабожнасці і канцэнтрацыя ўсёй хрысціянскай рэлігіі. А каб лепш зразумець сэнс гэтага набажэнства, то варта прывесці выказванні аб ім некаторых наступнікаў св. Пятра. Леў XIII бачыў у ім сімвал і жывы вобраз бясконцай любові Езуса да вернікаў і найбольш правераную форму рэлігійнасці. Пій XI бачыў у гэтай форме пабожнасці суму, змест нашай рэлігіі і норму найдасканалейшага жыцця, таму што найлепшым чынам набажэнства да Сэрца Езуса вядзе да больш дасканалага пазнання Хрыста, да глыбейшага замілавання і пераймання Яго. Святы Айцец Бэнэдыкт XVI гаворыць, што “кожны чалавек патрабуе мець які-небудзь “цэнтр” жыцця, крыніцу праўды і дабрыні, з якога можна “чэрпаць” у розных сітуацыях, якія змяняюцца, і ў высілках штодзённасці. Кожны з нас адчувае ў цішыні не толькі біццё ўласнага сэрца, але – яшчэ глыбей унутры самога сябе – пульсацыю сэрца свету - беспамылковай прысутнасці Хрыста, якая адчуваецца не толькі пачуццём веры, але намнога больш рэальней”. †

Свята Найсвяцейшага Цела і Крыві Хрыста (у гутарковай мове – Божае Цела) з’яўляецца абавязковым. У Беларусі яно адзначаецца ў чацвер пасля ўрачыстасці Найсвяцейшай Тройцы, а ў некаторых краінах пераносіцца на чарговую нядзелю. Ва ўрачыстасць Найсвяцейшага Цела і Крыві Хрыста Эўхарыстычная працэсія вырушвае з касцёла пасля св. Імшы. Вернікі, адпаведна шматвяковой традыцыі, нясуць рухомыя алтарыкі, касцёльныя харугвы, падушачкі, сцягі, вялікі ружанец. Дзяўчынкі сыплюць кветкі, міністранты б’юць у званы; хор, які суправаджае аркестр, спявае эўхарыстычныя песні. Цэлебрант нясе Найсвяцейшы Сакрамэнт пад балдахінам. Наперадзе працэсіі - крыж, ліхтары. Мэта ўрачыстасці Божага Цела – ушанаванне ўстанаўлення Эўхарыстыі Хрыстом падчас Апошняй Вячэры. †

Паглыбленне працэсу секулярызацыі (бездухоўнасці) у сучасным свеце вядзе за сабой маральную дэградацыю тых, хто яму паддаецца. Убогасць духоўнага жыцця, выражаная ў адсутнасці канкрэтнай мэты, сэнсу, матывацыі, ідэалаў, прыводзіць да поўнай дэградацыі асобы. Менавіта на фоне секулярызму абвастраецца канфлікт паміж бездухоўнымі «нормамі» свецкага грамадства і духоўна-маральнымі прынцыпамі Касцёла. Чым больш бездухоўнае грамадства, тым цяжэй яму зразумець духоўны свет хрысціянства. Больш таго, высокія маральныя прынцыпы і прыклады жыцця вернікаў, якія ім адпавядаюць, выклікаюць усё больш нястрыманую агрэсію ў прыхільнікаў секулярызму. На фоне дэпрэсіўнага раба распусты і залежнасцяў ад дрэнных звычкаў хрысціянін, верны сваім прынцыпам, выглядае як чалавек, аб якім ахвяра секулярызму можа толькі марыць. «Немагчыма быць такім радасным і шчаслівым, як вернік. Гэта крывадушнасць, паказуха! Унутры хрысціяне - такія ж сапсаваныя, як і мы!», — часта ціха ў думках або гучна ў мас-медыях крычаць ворагі духоўнасці, не верачы сваім вачам. Аслепленыя агрэсіяй, ідэолагі секулярызму шукаюць сярод хрысціянаў прыклады грахоўнасці, каб паказаць, што «ўсе яны - такія». Але ва ўсёй гэтай медыя-валтузні адкрываецца ўбоства тых, хто не здольны нічога прапанаваць, а толькі паказваць пальцам на іншых і крычаць, што яны - дрэнныя. †