З жыцця Касцёла

Гэтыя словы, прамоўленыя некалі св. Паўлам, паўтарылі восем алюмнаў і два дыяканы, якія прынялі дыяканскія і святарскія пасвячэнні. Такім чынам, Касцёл Гродзенскай дыяцэзіі ўзбагаціўся паслугай тых, хто пачуў голас Хрыста, адкрыў у сваім жыцці вялікі дар і таямніцу паклікання.

Дзень 7 снежня, калі алюмны прымалі святарскія і дыяканскія пасвячэнні, стаў радасным днём не толькі для семінарыйнай супольнасці, але і для ўсёй дыяцэзіі. Кандыдаты рыхтаваліся да гэтай вялікай падзеі на працягу доўгіх гадоў навучання, а таксама рэкалекцый, падчас якіх яны паглыблялі свае адносіны з Хрыстом, адкрывалі матывацыю – гэта быў асаблівы перыяд блізасці з Богам, акружэння Яго ласкай.
    Пасвячэнні адбыліся ў Гродзенскай катэдры пад кіраўніцтвам ксяндза біскупа Аляксандра Кашкевіча. На ўрачыстасць прыбылі пробашчы дыяканаў, алюмны і манаскія сёстры, сем’і ксяндзоў новапрэзбітэраў, а таксама шматлікія госці. †

24–28 лютага 2014 года Беларусь прыме VIII Чэмпіянат Еўропы па міні-футболе сярод святароў.

У краіне падобная падзея адбудзецца ўпершыню, а сталіцай спаборніцтва абраны горад Ліда. Там збяруцца футбалісты з ліку каталіцкага духавенства з Аўстрыі, Польшчы, Харватыі, Партугаліі, Румыніі, Славакіі, Украіны і іншых краін – усяго 14 каманд. Прапанова зрабіць Беларусь краінай-гаспадаром Чэмпіянату паступіла з аргкамітэта Еўрапескага спартыўнага форума, пасля чаго арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч, Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі, звярнуўся з ініцыятывай да Міністэрства спорту, дзе ёй не толькі зацікавіліся, але і падтрымалі.
    Ужо некалькі месяцаў працоўныя групы ад дзяр­жаў­нага ведамства і Каталіцкага Касцёла робяць усё, каб ідэю ўвасобіць у жыццё, паведаміў кансультант аддзела гульнявых відаў спорту Міністэрства спорту і турызму Віталій Дзяйкала. “Адзін з галоўных крытэрыяў, чаму мы і наша кіраўніцтва адгукнулася – гэта прэстыж. Мы пастараемся правесці Чэмпіянат на самым высокім узроўні. Прадстаўніцтва краін, вы самі бачыце, вельмі шырокае, таму вельмі прыемна і цікава, што Беларусь будзе прымаць спаборніцства. Мне, як былому футбалісту, самому цікава будзе паглядзець. Вельмі прыемна, хвалююча, але і адказна”, – сказаў у інтэрв’ю Беларускай рэдакцыі Ватыканскага радыё арганізатар. †

29 лістапада 2013 г. у семінарыйнай капліцы ў прысутнасці ксяндза біскупа Аляксандра Кашкевіча, святароў Гродзенскай дыяцэзіі і семінарыйнай супольнасці рэктар Вышэйшай духоўнай семінарыі кс. прэлат Юзаф Станеўскі атрымаў біскупскую намінацыю і стане дапаможным біскупам Гродзенскай дыяцэзіі. У гербе новага біскупа будуць змешчаны словы “Evangelii gaudium” (радасць Евангелля). Кансэкрацыя новага біскупа адбудзецца 1 лютага 2014 года ў гродзенскай катэдры а 12 гадзіне.

Яго Эксцэленцыя ксёндз біскуп намінант Юзаф Станеўскі

    Нарадзіўся 4 красавіка 1969 г. у Заневічах на тэры­торыі сучаснай Гродзенскай дыяцэзіі. Пасля вайсковай службы і працоўнага досведу паступіў у Вышэйшую духоўную семінарыю ў Гродне (1990 г.).
    Прэзбітэрскае пасвячэнне прыняў 17 чэрвеня 1995 г.; з’яўляецца прэзбітэрам Гродзенскай дыяцэзіі. У тым жа годзе быў прызначаны вікарыем парафіі св. Вацлава ў Ваўкавыску. Пасля крыху больш чым гадавой душпастарскай паслугі быў скіраваны ў Люблінскі каталіцкі ўніверсітэт (Польшча), дзе атрымаў ступень ліцэнцыята кананічнага права. У 1999 г. быў прызначаны выкладчыкам і прэфектам Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне. З 2000 г. з’яўляецца суддзёй, а з 2005 г. – віцэ-афіцыялам Міждыяцэзіяльнага касцёль­нага суда ў Гродне. З 2004 г. выкладае кананічнае права ў Катэхетычным інстытуце ў Гродне. 23 червеня 2005 г. быў прызначаны рэктарам Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне. З’яўляецца членам Біскупскай рады і Калегіі кансультантаў Гродзенскай дыяцэзіі. У 2007–2013 гг. – адказны за душпастарскую фармацыю маладых святароў у Гродзенскай дыяцэзіі. З 2009 г. з’яўляецца каардынатарам душпастарства пакліканняў. У 2012 г. быў прызначаны капеланам Яго Святасці.

Хвала Хрысту!

На пачатку сённяшняй сустрэчы мы заспявалі “Пан калісьці стаяў на беразе...”. Сапраўды, Езус, калі крочыў уздоўж возера, клікаў апосталаў, сказаўшы ім: “Ідзіце за мной” (параўн. Мк 1, 17), і яны пайшлі за Ім. Тады не было дыялогу, было толькі канкрэтнае рашэнне. Аднак пазней, калі яны ўжо былі вучнямі ў школе Хрыста, сённяшняй мовай кажучы – у семінарыі, тады быў дыялог і яны больш пра Яго даведваліся. Яны задавалі пытанні: “Вось, мы пакінулі ўсё і пайшлі за Табою...” (Мк 10, 28), Ён жа даваў розныя адказы, радасныя і заклікаючыя да абавязку: “Вы дайце ім есці” (Мц 14, 16), былі вострыя словы ў цяжкія моманты, калі, напрыклад, Ён аднойчы загадаў Пятру, каб зыйшоў з Яго вачэй (параўн. Мц 16, 23), але быў і іншы зварот, калі Ён тройчы запытаў Пятра: “Ці любіш ты Мяне?” (параўн. Ян 21, 15). †