З жыцця Касцёла

Св. Ян Павел II у адной са сваіх прамоў падкрэсліў, што “Малады чалавек успрымальны на праўду, справядлівасць, прыгажосць, на іншыя духоўныя каштоўнасці. Малады чалавек хоча знайсці самога сябе, таму ён шукае, часам бурна, сапраўдныя каштоўнасці і цэніць тых, хто ім навучае і жыве паводле іх.

Хто ж з нас не меў у жыцці і не ўспамінае з удзячнасцю такога чалавека: святара, настаўніка, выкладчыка ці сябра, які здолеў паказаць нам новы свет каштоўнасцей і абудзіць у нас моцны энтузіязм або нават надаць накірунак жыццю? У нашым свеце – свеце ўсялякага прагрэсу і развіцця, а таксама дамінуючага матэрыялізму – моладзь шукае апору ў Касцёле, які фарміруе веру і паказвае гарызонты хрысціянскага гуманізму”.
    Сёння бацькі, навучальныя ўстановы вельмі актыўна працуюць над развіццём маладых людзей, надзеі і будучыні свету, каб яны ўсё больш “былі”, а не толькі “мелі”. У гэтым фарміраванні новай асобы важную ролю адыгрывае Касцёл, які хоча служыць чалавеку, усяму грамадству, перадаючы маладому пакаленню самае вялікае багацце, якім з’яўляецца вера. Душпастары клапоцяцца аб падрыхтоўцы моладзі да дарослага жыцця праз катэхезу. Вучаць хлопцаў і дзяўчат будаваць сваю будучыню на фундаменце духоўных каштоўнасцей, вядуць да Хрыста, паказваючы, як добра жывецца побач з Ім. †

   Вышэйшая духоўная семінарыя ў Гродне ў 25-ы раз прыняла маладых людзей, якія пасля праходжання семінарыйнай фармацыі жадаюць прысвяціць жыццё абвяшчэнню Хрыстовага Евангелля.

На ўрачыстую інаўгурацыю прыбыло шмат гасцей. Прысутнічалі біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, дапаможны біскуп дыяцэзіі Юзаф Станеўскі, выкладчыкі і выхавацелі, духавенства і манаскія сёстры, свецкія супрацоўнікі семінарыі, а таксама рэктар Міждыяцэзіяльнай вышэйшай духоўнай семінарыі ў Пінску кс. Ян Саламон і віцэ-рэктар кс. Уладзімір Русак.
    У сваім слове біскуп Аляксандр Кашкевіч звярнуў увагу на тое, што сучаснаму свету патрэбны сапраўдныя святары, “захопленыя Хрыстом, цалкам прысвечаныя справе евангелізацыі”. “Вернаму люду патрэбны святар як праваднік на шляху збаўлення, а гэта будзе магчыма толькі тады, калі пастава святара, яго словы і ўчынкі дазволяць убачыць у ім alter Christus – другога Хрыста”, – адзначыў іерарх. †

З гэтай нагоды іерарх цэлебраваў урачыстую літургію ў сваёй роднай парафіі Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Адэльску. Падчас св. Імшы падзякі за 25 гадоў біскупскага служэння Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі маліўся таксама за свайго былога пробашча ксяндза прэлата Пятра Барташэвіча.

Жыхары Адэльска з вялікай радасцю сустрэлі шаноўнага госця: маленькія вернікі правялі архіпастыра да парафіяльнай святыні, дзе на пачатку св. Імшы адбылося асвячэнне памятнай табліцы, прысвечанай былому пробашчу мясцовай парафіі кс. Пятру Барташэвічу, выхаванцам якога з’яўляецца абп Тадэвуш Кандрусевіч.
    Падчас Эўхарыстыі, удзел у якой прынялі біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, дапаможны біскуп дыяцэзіі Юзаф Станеўскі, а таксама шматлікія святары, манаскія сёстры, семінарысты і мясцовыя вернікі, архіпастыр асаблівым чынам маліўся за сваіх бацькоў Ігната і Ганну – першых і найважнейшых выхавацеляў, а таксама за ўсіх тых, хто падтрымліваў яго малітвай і сваім жыццёвым прыкладам на шляху святарства. †

З ксяндзом біскупам Юзафам Станеўскім аб сустрэчы з Папам, магчымасці яго прыезду ў нашу краіну, падрыхтоўцы біскупаў да паслугі, а таксама аб Касцёле ў Беларусі размаўляў галоўны рэдактар кс. Павел Салабуда.

– На пачатку верасня Ваша Эксцэленцыя на некалькі тыдняў выязджаў у Рым на спецыяльны курс для маладых біскупаў. Навошта патрэбны такі курс?
    – Ініцыятарам сустрэч маладых біскупаў у Рыме, а менавіта “Пілігрымкі новапасвечаных біскупаў да гроба святога апостала Пятра” (Pellegrinaggio alla tomba di san Pietro), з’яўляецца святы папа Ян Павел II. Відавочна, што такі курс мае мноства заданняў і чаканняў, але, безумоўна, галоўнай яго мэтай з’яўляецца сустрэча з Пятром нашага часу, папам Францішкам, каб падзякаваць яму за давер і біскупскую намінацыю, а будучы з іншымі біскупамі свету, адчуць калегіяльнасць – адзінства з галавой каталіцкага Касцёла. Некалі хтосьці сказаў, што ўсе дарогі вядуць у Рым. Так было і ў нашым выпадку. †