Сінод: аб душпастарстве
Паводле KAI
15 лістапада 2015
|
Да пытанняў, якія абудзілі найбольш дыскусій падчас апошняга Сінода належала праблема душпастарства разведзеных асоб, якія жывуць у новых грамадзянскіх саюзах. Гэтыя пытанні трактуюцца ў параграфах 84–86 канечнага дакумента.
Пытаннем, якое пэўным чынам абцяжарыла працу Сінода, было пытанне аб магчымасці прыняцця святой Камуніі разведзенымі асобамі, якія жывуць у новым саюзе. У канчатковым дакуменце Сінод не ўпамінае аб магчымасці дапушчэння да Камуніі такіх асоб. Выразна падкрэсліваецца неабходнасць лепшага, больш дакладнага вывучэння сітуацыі да-дзеных асоб і актыўнейшага іх удзелу ў жыцці Касцёла.
Тры параграфы прысвечаны менавіта гэтай праблематыцы. Вось яны:
84. Ахрышчаныя асобы, якія развяліся і зноў заключылі грамадзянскі саюз, павінны больш уключацца ў хрысціянскія супольнасці рознымі магчымымі спосабамі, пазбягаючы ўсякіх нагод для спакусы. Ключом душпастарскага спадарожнічання ім з’яўляецца логіка інтэграцыі, каб яны не толькі ведалі, што належаць да Цела Хрыста, якім з’яўляецца Касцёл, але і маглі радасна і плённа гэта перажываць. Яны ахрышчаны, яны з’яўляюц-ца братамі і сёстрамі, Святы Дух разлівае ў іх дары і харызмы, для дабра ўсіх. Іх удзел можа быць выражаны ў розных касцёльных паслугах, таму трэба распазнаць, якія з розных форм адчужэння, практыкаваных сёння ў літургіі, душпастарстве, адукацыі і ў інстытуцыйнай сферы можна пераадолець. Яны не толькі не павінны адчуваць сябе экскамунікаванымі, яны могуць жыць і развівацца як жывыя члены Касцёла, адчуваючы, што ён з’яўляецца маці, якая заўсёды іх прымае, клапоціцца пра іх з любоўю і падтрымлівае іх у пілігрымцы жыцця і Евангелля. Гэтая інтэграцыя патрэбна таксама па прычыне клопату і хрысціянскага выхавання іх дзяцей, якія павінны быць прызнаны найважнейшымі. Для хрысціянскай супольнасці клопат пра гэтых людзей не з’яўляецца аслабленнем сваёй веры і сведчання аб непарыўнасці сужэнства: наадварот, у гэтым клопаце Касцёл выражае менавіта сваю любоў. †
Тры параграфы прысвечаны менавіта гэтай праблематыцы. Вось яны:
84. Ахрышчаныя асобы, якія развяліся і зноў заключылі грамадзянскі саюз, павінны больш уключацца ў хрысціянскія супольнасці рознымі магчымымі спосабамі, пазбягаючы ўсякіх нагод для спакусы. Ключом душпастарскага спадарожнічання ім з’яўляецца логіка інтэграцыі, каб яны не толькі ведалі, што належаць да Цела Хрыста, якім з’яўляецца Касцёл, але і маглі радасна і плённа гэта перажываць. Яны ахрышчаны, яны з’яўляюц-ца братамі і сёстрамі, Святы Дух разлівае ў іх дары і харызмы, для дабра ўсіх. Іх удзел можа быць выражаны ў розных касцёльных паслугах, таму трэба распазнаць, якія з розных форм адчужэння, практыкаваных сёння ў літургіі, душпастарстве, адукацыі і ў інстытуцыйнай сферы можна пераадолець. Яны не толькі не павінны адчуваць сябе экскамунікаванымі, яны могуць жыць і развівацца як жывыя члены Касцёла, адчуваючы, што ён з’яўляецца маці, якая заўсёды іх прымае, клапоціцца пра іх з любоўю і падтрымлівае іх у пілігрымцы жыцця і Евангелля. Гэтая інтэграцыя патрэбна таксама па прычыне клопату і хрысціянскага выхавання іх дзяцей, якія павінны быць прызнаны найважнейшымі. Для хрысціянскай супольнасці клопат пра гэтых людзей не з’яўляецца аслабленнем сваёй веры і сведчання аб непарыўнасці сужэнства: наадварот, у гэтым клопаце Касцёл выражае менавіта сваю любоў. †