Pytania i odpowiedzi

Ponieważ wspólnota Kościoła została ustanowiona nie przez człowieka, tylko przez samego Boga, słusznie można stwierdzić, że Kościół jako Mistyczne Ciało Chrystusa „nie jest z tego świata”. Jednak zgodnie z wolą Zbawcy istnieje na ziemi i korzysta z czasowych dóbr na tyle, na ile jest to odpowiednie dla jego misji (por. Gaudium et spes, 76).
    Sobór Watykański II w Konstytucji dogmatycznej o Kościele przypomina o nazwach, którymi w Piśmie Świętym jest określana rzeczywistość Kościoła: Boży budynek, Dom Boga, przymierze Boga z ludźmi, święte Miasto, nowe Jeruzalem (por. Lumen gentium, 6). Św. Piotr nazywa członków Mistycznego Ciała Chrystusa żywymi kamieniami (por. 1 P 2, 5), co podkreśla ich szczególne miejsce i rolę we wspólnocie Kościoła. Wiadomo, by osiągnąć wyznaczony przez Boga cel Kościół potrzebuje również środków materialnych.†

Kodeks etyczny zobowiązuje doktora przed państwem. Jednak jeśli jakiś aspekt tego kodeksu jest sprzeczny z Bożymi przykazaniami, lekarz katolik nie musi go spełniać.
    Dosyć często przeciwnicy pewnych protestów zgodnych z głosem sumienia w medycynie tłumaczą się niemożnością doktora narzucać swoje przekonania religijne w sferze leczenia. Jednak warto tu zauważyć, że nie jest to zupełnie sprzeczne z prawem lekarza do odmowy i, na przykład, niezapisania w recepcie preparatów antykoncepcyjnych.
    Środki hormonalne, które są stosowane w celach terapeutycznych (nawet jeśli mają poboczny efekt antykoncepcyjny), są leczeniem. Jeśli zaś te same preparaty wypisuje się pacjentom jedynie pragnącym uniknąć ciąży, nie mają one nic wspólnego ani z diagnostyką, ani z terapią. Oznacza to, że ani przysięga Hipokratesa, ani kodeks etyczny nie zobowiązują ginekologa do ich wypisania. †

Kult Serca Maryi istniał w Kościele już w XII w. Różnie się rozwijał i przybierał różnorodne formy. W XIX w. jedno z bractw poświęconych Niepokalanemu Sercu Maryi liczyło ponad 20 mln członków! Czemu zawdzięczało taką popularność?
    O Sercu Maryi możemy przeczytać nawet w Piśmie Świętym. U ewangelisty Łukasza znajdziemy dwa fragmenty: „Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2, 19), „A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu” (Łk 2, 51). †

Pismo Święte mówi o tym, że istnieje grzech, który nigdy nie zostanie przebaczony człowiekowi ani za życia ziemskiego, ani w wieczności. Biblia nazywa go grzechem przeciwko Duchowi Świętemu (por. Mt 12, 31-32; Mk 3, 28-29; Łk 12, 10; 2 P 2, 20-22; Hbr 6, 4-6. 10, 26-29). Jednak na czym konkretnie polega? Znaleźć odpowiedź na to pytanie pomaga nam Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK 1864). Wyróżnia się 6 grzechów przeciwko Duchowi Świętemu:
    

1. Przeciwko miłosierdziu 

Bożemu zuchwale grzeszyć;

2. O łasce Bożej rozpa

czać;

3. Uznanej prawdzie chrześcijańskiej się sprzeciwiać;

4. Bliźniemu łaski Bożej zazdrościć;

5. Na zbawienne napomnienia zatwardziałe mieć serce;

6. Rozmyślnie trwaćw niepokucie

    Jeśli zastanowić się nad istotą tych grzechów, można zauważyć, że wszystkie sprowadzają się do dwóch skrajności. Można je nazwać fałszywym duchowym optymizmem oraz fałszywym duchowym pesymizmem.

   W pierwszym wypadku człowiek nie powstrzymuje się przed grzechem, ponie- waż uważa, że Bóg z pewnością mu przebaczy. W drugim natomiast również tego nie czyni, ale już z odwrotnego powodu: sądzi, że Bóg nigdy mu nie daruje. †