Pytania i odpowiedzi

“A ja wam powiadam: Każdy, kto oddala swoją żonę – poza wypadkiem nierządu – naraża ją na cudzołóstwo; a kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa” (Mt 5, 32). Czytając podany cytat z Ewangelii, można odnieść wrażenie, że niewierność kobiety jest nieuchronnie karana przez oddalenie, rozwód. Podobny wniosek człowiek wyciąga, jeśli dosłownie traktuje Boże słowa, nie zważając na hermeneutykę tekstów Ewangelii, czyli jeśli nie bierze pod uwagę okoliczności społecznych, kultury, specyfiki relacji małżeńskich tamtego okresu. †

Gdy niektórzy katolicy z podejrzeniem podchodzą do spowiedzi świętej i mogą w ogóle zaniedbać swoje życie religijne, są też ci, którzy – natchnieni – z wielką powagą i ciekawością odbierają sakramenty wiary katolickiej. Przedstawicieli niekatolickiego wyznania często interesuje sposób otrzymania ulgi psychologicznej, gdy mogą opowiedzieć o swoich przewinieniach komuś innemu, oraz pocieszenia, gdy mogą usłyszeń słowa modlitwy odpuszczenia grzechów. Jednak czy ma prawo niekatolik stanąć w kolejce do katolickiego kapłana, by skorzystać z sakramentu pojednania?
    Odpowiedź na to pytanie można znaleźć w Kodeksie Prawa Kanonicznego, w którym bardzo przejrzyście mówi się o sakramentach Kościoła katolickiego. „Katoliccy szafarze udzielają godziwie sakramentów tylko wiernym katolikom, którzy też godziwie przyjmują je tylko od katolickich szafarzy” (kan. 844 §1). Tak więc aby godziwie przystąpić do sakramentu spowiedzi świętej u katolickiego kapłana, trzeba znajdować się w pełnej łączności z Kościołem katolickim, czyli być katolikiem.†

Sakrament bierzmowania to sakrament dojrzałości duchowej. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że „skutkiem sakramentu bierzmowania jest pełne specjalne wylanie Ducha Świętego, które niegdyś stało się udziałem Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy” (KKK, 1302). Dzięki temu wylaniu sakrament bierzmowania przynosi wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej. Mocniej zakorzenia wiernego w Bożym synostwie, które umożliwia wołanie „Abba, Ojcze!” (por. Rz 8, 15), udoskonala jego więź z Kościołem. Udziela też mu jako prawdziwemu świadkowi Chrystusa specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża (por. KKK, 1303). †

Czasami katolik znajduje piękne teksty lub modlitwy w zasobach innych konfesji. Może się zdarzyć, że przeżywa wtedy wewnętrzne rozdarcie między chęcią korzystania z odszukanej gdzieś modlitwy a strachem błędu, wyrządzenia sobie duchowej szkody, czy też jakieś inne.
    Najprostszym sposobem, by rozwiać wątpliwości, jest zwrócenie się do miejscowego duszpasterza i poproszenie go o radę. Jeśli wierny czuje, że kapłan może się mylić lub źle go zrozumieć, powinien zwrócić się do innego duszpasterza lub do kurii diecezjalnej. †