Rozważania

P o rozpoczęciu się Adwentu ludzie snują plany na temat tego, jak mają wyglądać obchody Bożego Narodzenia w ich rodzinie. Niektórzy piszą na kartkach, co mają kupić, inni zaczynają marzyć o tym, co mogą otrzymać pod choinkę, a jeszcze inni starają się zadbać o wygląd swojego domu lub mieszkania - wszystko ma być odpowiednio przygotowane na Święta. Z każdym dniem coraz bardziej wyczuwa się atmosfera nadchodzących Świąt, a jednocześnie troska o to, co jeszcze trzeba zrobić. Wreszcie wszystko już wydaje się być gotowe, można zaczynać. Nadchodzi wieczór wigilijny, łamanie się opłatkiem, składanie życzeń, uśmiech na twarzach, prezenty, o których się dawno marzyło, wspólne rozmowy, Msza św. - Pasterka, powrót do domu i świętowanie Bożego Narodzenia. Dni 25 i 26 grudnia, świetna atmosfera, spotkanie ze znajomymi, chodzenie w odwiedziny, sms-y z życzeniami. Rzeczywiście, Boże Narodzenie to prawdziwa bajka. Parę dni zostaje do Nowego Roku, a potem zacznie się zwykłe życie, wszystko jak zawsze, jakby według wyznaczonego planu. O radości, którą przeżywano podczas Bożego Narodzenia, prawie nikt nie pamięta: przecież każda bajka kiedyś się kończy. Jednak jak ma być w rzeczywistości? †

Adwent to oczekiwanie. Adwent to przyjście. Kolejny raz w życiu wchodzimy w ten szczególny czas. Na kogo czekamy? Kto ma przybyć? Oto Bóg na nowo chce wejść do naszego życia. Po to, by nas przekonać, że żyje i działa.
    Po to, by objawić nam swoją chwałę. Po to, by objawić swoją moc...

„Człowieka poznajemy po jego oczekiwaniu: naszą «wielkość» moralną i duchową można mierzyć tym, czego oczekujemy, w czym pokładamy nadzieję''
-- Benedykt XVI

Na rynku starego niemieckiego miasta Trewir stoją blisko siebie dwie wieże kościelne. Niżej dzwonnicy na każdej z nich widnieje łaciński napis. Pierwszy brzmi: „Czuwajcie i módlcie się”, a drugi kończy cytat: „Albowiem nie znacie dnia, ani godziny”. Dzwony, które wybijają upływające godziny, przypominają nam o przemijalności życia i potrzebie czujności.
    Drodzy czytelnicy „Słowa Życia”! CZUWANIE to jeden z głównych tematów okresu Adwentu. Prorok Izajasz woła: „Przygotujcie na pustyni drogę dla Pana, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu!”. Apostoł Piotr w swoim liście pisze, że Dzień Pański nadejdzie jak złodziej, dlatego trzeba być stale gotowym na jego nadejście. A Kościół zwraca naszą uwagę na postać Jana Chrzciciela. Tego, który ma przygotować drogę Panu. Czuwanie. Cóż to takiego? †

W dn. 24 listopada w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, która stanowi ukoronowanie roku liturgicznego, na całym świecie odprawiono Msze św., wieńczące Rok Wiary, ogłoszony przez Benedykta XVI w październiku 2012 r.

Rok Wiary był dany każdemu z nas po to, by wyznawać swoja wiarę, pomnażać jej wartość oraz dołożyć wszelkich starań, by przekształcić nasze serca w „autentyczne sanktuarium człowieka”. Jako ludzie wierzący i pamiętający słowa Jezusa, który w przypowieści o talentach przestrzega przed ich zakopywaniem, chcieliśmy przyjąć i wykorzystać ten szczególny czas, przeżyć go liturgicznie i duchowo. Jednak na wielu czekały wyzwania życia codziennego: trzeba było głębiej spojrzeć w siebie, coś zmienić, by wzmocnić swoją wiarę i więzi z Bogiem. O Roku Wiary jako wspaniałym darze Bożym opowiadają wierni Diecezji Grodzieńskiej.†

Dziękujemy Ci, Ojcze nasz, za życie i za wiarę...

Witam Was ponownie, drodzy Czytelnicy „Słowa Życia”. W październiku ubiegłego roku Papież Benedykt XVI ogłosił Rok Wiary w Kościele katolickim. Jesteśmy już na jego końcu, dlatego warto by było się zatrzymać na chwilę, aby się zastanowić – co każdy z nas zrobił, aby włączyć się w niego? Być może niektórzy z nas nawet nad tym się nie zastanawiali.
    Myślę, że Benedykt XVI, ogłaszając Rok Wiary nie tyle chciał zwrócić naszą uwagę na to, że świat jest dzisiaj niesamowicie „wypłukany z Boga”, na ile chciał zachęcić nas do przyjrzenia się swojej wierze – jaka ona jest? Każdy w swoim sercu miał zauważyć, co w niej jest dobrego i za to Panu Bogu należy podziękować, ale i zobaczyć, co jeszcze z nią jest nie tak, co trzeba jeszcze poprawić zarówno na poziomie osobistego kontaktu z Bogiem w modlitwie i praktykach religijnych, jak i na poziomie wiedzy religijnej. †

Co oznacza pojęcie „egzorcyzm”?
    Terminem „egzorcyzm” (gr. exorxismos – „przysięga”) określa się obrzęd liturgiczny, mający na celu wyjęcie człowieka lub rzeczy spod wpływu szatana, mocą, jaką Chrystus przekazał Kościołowi. Egzorcyzm zawiera prośbę do Boga o uwolnienie z demonicznych mocy lub bezpośredni rozkaz skierowany ku szatanowi (por. Mk 1, 25). Od 1983 r. w Kościele obowiązuje nowy kodeks Prawa Kanonicznego, w którym znajduje się zapis poświęcony egzorcyzmom (kan. 1172): „§1 Nikt nie może dokonywać zgodnie z prawem egzorcyzmów nad opętanymi, jeśli nie otrzymał od ordynariusza miejsca specjalnego i wyraźnego zezwolenia. §2 Takiego zezwolenia może udzielić ordynariusz miejsca tylko prezbiterowi odznaczającemu się pobożnością, wiedzą, roztropnością i nieskazitelnością życia”. Istnienie urzędu egzorcysty potwierdza list papieża Korneliusza do Fabiusa, biskupa Antiochii. W starożytności egzorcyzat był jednym z czterech mniejszych święceń. Według Encyklopedii Kościelnej (1874) obowiązkiem egzorcysty w posłudze eucharystycznej jest robienie miejsca przystępującemu do Komunii świętej oraz podawanie wody podczas Mszy. †

Każdy z nas z przyjemnością wspomina różne miłe wydarzenia ze swojego życia, a także pobyty w miejscach, które kiedyś miał możliwość odwiedzić. Kto kiedykolwiek w swoim życiu był w Wilnie, lecz nie odwiedził jednego z najważniejszych miejsc w tym mieście, jakim jest Ostra Brama, wiele stracił. To jest miejsce, które pozostaje w sercu człowieka wierzącego na zawsze. Raczej nie da się wytłumaczyć, dlaczego tak jest, trzeba po prostu tam pojechać i zobaczyć.
    Trudno by było policzyć, ilu ludzi różnych narodowości w ciągu ostatnich stuleci stało na kolanach przed obrazem Matki Bożej Ostrobramskiej z różnymi myślami w głowie i intencjami w sercu. Od wieków to miejsce przyciąga do siebie swoją niezwykłością. Tak się złożyło, że Ostra Brama jest bardzo ważnym miejscem w historii katolików trzech narodów: polskiego, białoruskiego i litewskiego. †