Rozważania

Od 9 września w kościele pobrygidzkim rozpoczął się kurs „Alfa”. Udział w nim wzięło 30 osób w wieku 17–75 lat.

Co to za kurs i kto może w nim uczestniczyć?
    „Alfa” jest cyklem rozmów o chrześcijaństwie otwartym na ludzi wszystkich wyznań. Kurs został opracowany jeszcze pod koniec lat 1970. przez wikariusza kościoła Świętej Trójcy w Londynie. Obecnie program „Alfy” składa się z 10-15 tematów oraz wyjazdu na „weekend z Duchem Świętym”. Temat wprowadzający – „Chrześcijaństwo: nudno, fałszywie, nieważne”. W programie każdego spotkania jest wieczerza, wykład oraz wolna dyskusja na tematy, które interesują uczestników.
    Kurs nie zastępuje katechezy. Jest raczej częścią ogólnego programu katechizacji i ewangelizacji. Zaletą kursu jest to, że pozwala on ludziom omówić kwestie duchowe w nieformalnej atmosferze. Jest to wyjątkowa okazja, aby podzielić się własnymi myślami, doświadczeniem oraz wysłuchać opinii różnych ciekawych ludzi.
    †

Często winimy siebie za to, że nie dość uważnie uczestniczymy we Mszy. Mówimy o tym na spowiedzi i obiecując poprawy następnym razem dokładamy wszystkich starań, aby skupić się. I co? I nic. Nasze myśli, niestety, nas nie słuchają. Przytoczymy kilka wskazówek, żeby „poprawić” nasz udział w Eucharystii.

1. Przeczytaj w domu
czytania liturgiczne.
    Zapewne zdarza ci się na wezwaniu „Oto Słowo Pańskie” uświadomić sobie, że nie masz pojęcia o czym była Ewangelia. Da się tego uniknąć. Wystarczy w domu przeczytać czytania na dany dzień. Są powszechnie dostępne w sieci z możliwością bezpłatnej mailowej prenumeraty. †

Wiele znanych osób, w tym też przedstawiciele silnej połowy ludzkości, nosi czerwoną nić na nadgarstku. Ten talizman ma bronić człowieka od złego oka, nie wpuszczać do aury negatywnej energii. Bardzo często wkładają ją niemowlęciu, by je nie zauroczono (od złego oka). Jednak jeśli rozpatrzeć prawdziwe powstanie tego zwyczaju, ogarnia przerażenie, szczególnie jeśli jest się chrześcijaninem.
    Kościół Święty uczy: „Zabobony są nie do pogodzenia z wiarą, ponieważ jest to grzech przeciwko pierwszemu przykazaniu Bożemu – «Nie miej bogów cudzych przede Mną» (Wj 20, 2)”.

Dla chrześcijanina
jest to niedopuszczalne!
    Ta nić powstała długo przed chrześcijaństwem i była wkładana przez rodziców lub pogańskiego kapłana podczas ofiarowania dzieci Baalowi jako świadectwo poświęcenia. Gdy dziecko stawało się dorosłe, powinno było oddać Baalowi niewinność (akt płciowy z kapłanem, niezależnie od płci). †

Przeżywając miesiąc czerwiec, w sposób szczególny jesteśmy wpatrzeni w Najświętsze Serce Jezusa. Ukazuje ono najrozmaitsze wymiary miłości. Jest to Serce zranione, przebite, napełnione zelżywością i bólem, ale równocześnie – życie i zmartwychwstanie, zbawienie ufających i źródło wszelkiej pociechy. Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa składa się z 33 wezwań dla upamiętnienia tradycyjnie przyjmowanych 33 lat życia Jezusa Chrystusa. Ich treść wyraża zbawczy plan miłości Boga względem człowieka.

Na przestrzeni wieków wielu Papieży uczyło, że kult Najświętszego Serca Pana Jezusa nie jest tylko jednym z wielu nabożeństw, ale obok Eucharystii stanowi szczytową formę pobożności i streszczenie całej religii chrześcijańskiej. Żeby lepiej zrozumieć sens tego nabożeństwa, warto przytoczyć wypowiedzi o nim niektórych następców św. Piotra. Leon XIII widział w nim symbol i żywy obraz nieskończonej miłości Jezusa do wiernych oraz najbardziej wypróbowaną formę religijności. Pius XI widział w tej formie pobożności sumę, treść naszej religii i normę doskonalszego życia, gdyż ona najlepiej prowadzi do doskonalszego poznania Chrystusa Pana, do głębszego umiłowania Chrystusa i Jego naśladowania. †

Pewnego razu jeden starszy kapłan powiedział, że parafia zachowa się wtedy, kiedy będą w niej mężczyźni. W naszych czasach zostaje ich coraz mniej.
    Ktoś przeżywa kryzys wiary i opuszcza mury kościelne. Ktoś na tyle przejmuje się skandalami wokół Kościoła katolickiego, że wraz z wodą wylewa także dziecko. I wreszcie są ci, którzy nadal stale uczestniczą w nabożeństwach, w miarę sił i możliwości angażują się w życie parafialne, a jednocześnie ze względu na swój światopogląd i porządek życia katolikami już od dawna nie są.
    Więc co ma robić prawdziwy mężczyzna – mocny, wierny i szczery jak Rycerz Okrągłego Stołu?

Krok 1. Daj szczerą odpowiedź, dlaczego uważasz Chrystusa za Króla, któremu zawierzasz swe życie
    Kiedy nas pytają, dlaczego lubimy swoją rodzinę, bliskich i przyjaciół, każdy może wymienić całą listę z zachwycających go cech charakteru i wspólnie przeżytych jaskrawych momentów. Lecz warto zacząć mowę o Bogu, o Jezusie Chrystusie, jak zamilkamy. Dla większości mężczyzn Jezus jest pewną wszechmogącą abstrakcją. Musisz w prawdzie stać przed Nim i popatrzeć Mu w oczy.
    Jeżeli nie spotkasz się twarzą w twarz z Jego wielkością, twoje wzrastanie w wierze będzie podobne do wątłej roślinki, która przebija się przez asfalt. Prawdziwy mężczyzna powinien zgiąć kolana przed swoim Panem, zobaczyć nowe indywidualne cechy Jego wielkości i władzy, żeby później podobnie jak starożytny rycerz świadczyć o swoim Panu. †

Jeżeli chcesz zmienić swoje życie, jeżeli chcesz doświadczyć prawdziwej wolności, wtedy bez względu na to jak trudna i niezrozumiała jest sytuacja, w której się znalazłeś, musisz uwierzyć, że jest wpisana w część Bożego planu dla Twojego życia”.

Mam na imię Ania, jestem zwykłą dziewczyną, która musi każdego dnia biegnąć do pracy, wieczorem na zakupy lub na zajęcia z angielskiego... Jednym słowem, mam takie same problemy jak i wszystkie ludzie na świecie. Jednak czasami udaje mi się znaleźć chwilkę na zastanowienie się nad różnymi rzeczami. Bardzo często rozmyślam o Bogu, przyglądam się także swojemu życiu, i raz po raz dochodzę do wniosku, że to Bóg najbardziej troszczy się o mnie. To On pomaga w pokonywaniu trudności, kieruje mną, kiedy muszę zmagać się z wyzwaniami codziennego życia.
    Drogi Czytelniku, teraz pewnie zadajesz pytanie, po co to wszystko mówię. Otóż chcę podzielić się z Tobą historią pewnego człowieka, będącą świadectwem działania Bożej łaski. Być może niektórym to świadectwo pomoże z innej strony spojrzeć na problemy albo da impuls do tego, by lepiej wykorzystać dany czas i nauczyć się cieszyć z małych zwycięstw życiowych. †