Rozważania

1 marca, w Środę Popielcową, katolicy rozpoczną okres 40-dniowego postu, który pozwala bardziej się otworzyć na przyjęcie łaski Bożej. Według nauki Kościoła katolickiego to czas pokuty i nawrócenia. A więc jest to świetna okazja, by wybrać się na „duchową siłownię”. Wewnętrzne obciążenia powinny się wyrażać w konkretnych wyborach i czynach, w przemianie życia i powrocie do przymierza z Bogiem, które zostało zerwane przez grzech.

Każdy człowiek wie o własnych wadach i słabościach. Każdemu bez wyjątku są znane poczucie wewnętrznego niezadowolenia z ich powodu oraz szlachetne postanowienia zmienić się na lepsze. Niestety każdy też spotykał się z zawodem, gdyż nie potrafił swego przedsięwzięcia zrealizować. Jedni mają słomiany zapał, inni mimo dobrego początku powoli tracą entuzjazm... I wszystko zostaje po staremu. Znany katolicki bloger Sam Guzman podaje praktyczne rozwiązania, dzięki którym możemy przeżyć post lepiej, głębiej, tak, jak sobie zaplanowaliśmy. Proponujemy się z nimi zapoznać. †

Rodzinę chroni VI przykazanie Boże: „Nie cudzołóż”. Przekroczenie tego przykazania – jak romantyczne i piękne nie wydawałoby się ono czasami człowiekowi – niszczy rodziny, a z nimi szczęście i pokój. Zaakceptowanie grzechów nieczystych jako codziennej normy życia prowadzi do zobojętnienia na dobro i zło, a w konsekwencji – do odejścia od Boga. Chociaż przykazanie o zachowaniu czystości znajduje się w Dekalogu na 6. miejscu, jest najczęściej pierwsze z kolei na liście popełnianych grzechów ciężkich oraz przyczyn utraty stanu łaski Bożej.

Dużo mówił o rodzinie św. Jan Paweł II, gdyż uważał ją za fundament, na którym opiera się ludzkie szczęście. Dzięki niemu rodzina stała się rdzeniem nauczania Kościoła. Na początku lutego bieżącego roku prefekt Kongregacji Nauki Wiary kardynał Gerhard Ludwig Müller w wywiadzie dla miesięcznika „Il Timone” powiedział, że małżeństwo jest sakramentem i „żadna władza na niebie i na ziemi, ani aniołowie, ani papież, ani sobór lub też uchwała biskupów nie ma władzy, by to zmienić”.†

11 lutego - Światowy dzień chorego

Jeśli w Chrystusowym ciele, którym jest Kościół, cierpi jeden członek, razem z nim pokutują też inne członki (por. 1 Kor 12, 26). Dlatego trzeba szczególnie cenić miłosierdzie względem chorych oraz wszelką serdeczną troskę o nich. Wyjątkową rolę w okazaniu im ulgi odgrywają przede wszystkim lekarze. Jednak nie trzeba zapominać o tym, że nie mniej znaczące zadanie – wspieranie ludzi, którzy cierpią z powodu różnych chorób – należy do bliskich tej osoby oraz duszpasterzy szpitalnych. Właśnie oni pokrzepiają poprzez słowa i modlitwę, zawierzając chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu.

Miejsce, gdzie szukają ratunku i spokoju
    W tym roku przypada 7. rocznica poświęcenia kaplicy św.św. Kosmy i Damiana, znajdującej się w Grodzieńskim Obwodowym Szpitalu Klinicznym – miejscu, gdzie ludzie spotykają się z chorobą i cierpieniem, stykają się z rzeczywistością, której dotąd nie znali. †

Przychodzą pół godziny przed liturgią, jako pierwsi przyjmują Komunię św., idą na czele Drogi Krzyżowej i rozpalają ognisko wielkanocne. Kim są? Ministrantami.

Znajdować się w prezbiterium to wielki zaszczyt
   Zadaniem księży proboszczów jest troska o to, by przy ambonie zawsze byli pomocnicy. I jak – zapewne – nie ma parafii bez ministrantów, tak też istnieją w nich odpowiednie duszpasterstwa. Wszystkie one współtworzą ogólne Duszpasterstwo Liturgicznej Służby Ołtarza Diecezji Grodzieńskiej.
W ciągu ostatnich lat liczba ministrantów się powiększa. Młodsze pokolenie zastępuje starsze, ale istota posługi pozostaje niezmienna. Celem duszpasterstwa jest wszczepienie ministrantom miłości do liturgii. Uświadomienie, że to wielki zaszczyt – znajdować się bliżej ołtarza – w prezbiterium, że potrzebuje to szczególnej uwagi i odpowiedzialności. †

Drugiego lutego Kościół obchodzi Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. To święto 20 lat temu ustanowił św. Jan Paweł II. Wierni dziękują w nim Panu za ludzi, których On powołał poprzez różne charyzmaty i duchowość, aby głosili światu Jego miłosierdzie, wzmacniali i aktualizowali sprawę szerzenia Ewangelii dla sprawiedliwości i pokoju w jednej dużej rodzinie ludzkiej. Około 160 osób konsekrowanych z diecezji grodzieńskiej – reprezentujących 22 żeńskie oraz 14 męskich kongregacji, towarzystw, zakonów i instytutów – w tym dniu odnowi śluby zakonne.

W jaki sposób osoby konsekrowane rozpoznają swoje powołanie? Może Wszechmogący posyła do nich anioła albo przemawia ludzkim głosem? W czym „wybrani” widzą własne przeznaczenie? Czy to prawda, że dążą do ograniczenia się w rozmowach, noszą przy pasie sznurek z węzełkami i znają sekret starożytnego balsamu leczniczego? Szukamy odpowiedzi razem ze „Słowem Życia”.†

Społeczeństwo często uważa dzieci za niedoskonałe i błędnie „zaprogramowane” istoty, które trzeba ciągle korygować i udoskonalać. Wielu rodziców i pedagogów egoistycznie sądzi, że bez ich interwencji dzieci zejdą z właściwej drogi i nigdy nie osiągną sukcesu. Jednak nie proponując synowi lub córce samym decydować o własnych dążeniach, nie pozwalając im iść własną drogą prób i błędów, tylko ciągle „podścielając słomę”, gdy się potykają, uzależniamy ich od siebie. W przyszłości tacy młodzi ludzie nic w życiu nie będą mogli osiągnąć samodzielnie.

Współcześni rodzice są zawsze otwarci na różnorodne nowości, dlatego też z przyjemnością uczą się najnowszych metodyk rozwoju i edukacji, by wypróbować je na własnych dzieciach. Poczynając od okresu prenatalnego, dorośli bezmyślnie starają się „wyrzeźbić” ze swojego dziecka geniusza. Dla noworodków praktykują rozpoznawanie czarno-białych rysunków, dla niemowląt – gry, które rozwijają intelekt, dla przedszkolaków – wczesne nauczanie... Roztropni rodzice natomiast zawsze pamiętają o jednej bardzo ważnej prawdzie – „Wszystko ma swój czas i miejsce”. †