Rozważania

W bieżącym roku Legion Maryi, istniejący przy parafii Miłosierdzia Bożego w Grodnie, kończy 10 lat. Pragniemy podzielić się skromnym doświadczeniem swej posługi, opowiedzieć o tych kroplach naszej pracy, które wlewają się do ogólnej działalności Legionów świata.

U źródeł 
    Wszystko zaczęło się bezproblemowo i nawet niespodziewanie. Pewnego razu
po Mszy św. w naszym kościele występowali przedstawiciele Legionu Maryi z Mołodeczna. Przyjechali, aby pomóc organizować Legion przy naszej parafii. Wielu uważnie słuchało mówiących, pragnąc zrozumieć: co to jest za wspólnota, co trzeba w niej robić. Na pewno każdy myślał inaczej: „Co zyskam na tych spotkaniach?”, „Czy warto poświęcać na to czas?”. Coś sprzeciwiało się również wewnątrz mnie: „Czy jest to potrzebne teraz?”. Mimo to, pewnym krokiem skierowałam się do kaplicy, gdzie zaprosili nas legioniści.
I się zaczęło. Chętni organizowali wspólne spotkania, modlitwy w intencji nawrócenia ludzi, którzy utracili sens wiary, owoców misji kapłańskich, czystości wzajemnych relacji w środowisku młodzieżowym, miłości i szacunku w rodzinach, mądrości dla kierowników państw i in.
W 4. miejskim szpitalu klinicznym rozpoczęliśmy swoją działalność praktyczną. Rozmawialiśmy z kobietami, które zdecydowały się na aborcję. Próbowaliśmy im uświadomić, że w przyszłości ten wybór może skutkować trudnymi problemami duchowymi, samotnością, depresją, różnymi chorobami. †

„Przemawiam do grzeszników przez wyrzuty sumienia, przez niepowodzenie i cierpienia, przez burze i pioruny, przemawiam przez głos Kościoła, a jeżeli udaremnią wszystkie łaski Moje, poczynam się gniewać na nich, zostawiając ich samym sobie i daję im czego pragną”.

Кościół dużo mówi o Miłosierdziu Bożym, wzywa do powrotu do kochającego Ojca. Konieczność nawrócenia wydaje się sprawą ewidentną, a sam proces nawrócenia rzeczą prostą – należy rzucić się w ramiona Ojca jak syn marnotrawny i przyjąć Jego przebaczenie. Jednak ten krok, który na pierwszy rzut oka jest tak logiczny i łatwy, w praktyce okazuje się niewiarygodnie trudny. Dlaczego? †

Tyle już powiedziano o miłosierdziu!
    Na stronicach literatury religijnej oraz z ambony, z której przemawia kapłan, wydaje się ono siłą ratowniczą, kojącym lekiem dla współczesnego zsekularyzowanego społeczeństwa.
    Zamykamy oczy – i widzimy anioła, który gotów jest uczynić coś miłego.
    W rzeczywistości natomiast miłosierdzie często ma pobrudzone ręce, spuszczoną głowę lub pusty portfel.
    Proponujemy zapoznać się z kilkoma cechami prawdziwej miłości do bliźniego – szlachetnej, oddanej, bezgranicznej.

   Miłosierdzie to miłość w Bogu do ludzi
    Zgodnie z doktryną chrześcijańską miłość do Niebieskiego Ojca nabiera w sercu człowieka prawdziwego znaczenia tylko poprzez stanie się miłością w Bogu do ludzi. Dlatego też miłosierdzie tak naprawdę dogadza nie człowiekowi, tylko Wszechmogącemu. Dobroczyńca widzi w bliźnim obraz Boży. Mimo wad i niedociągnięć człowieka, ta prawda jest na pierwszym miejscu. Tak więc miłosierdzie patrzy nie oczami, lecz sercem. Bez wyjątków i podziałów. A że każda dusza została stworzona na podobieństwo Wszechmocnego i zawiera w sobie Jego cząsteczkę, powinna samoistnie dążyć ku dobru przez pomoc bliźniemu. Za tą cienką otoczką jest schowane ludzkie szczęście, które polega na tym, by otwierać się na drugiego człowieka, niosąc mu światło i ciepło. †

25 marca w Kościele katolickim po raz kolejny obchodziliśmy uroczystość Zwiastowania Pańskiego, a razem z nią – Dzień Świętości Życia. Już ponad 10 lat odbywa się on w wielu krajach świata w celu obudzenia w sumieniach społeczeństwa świadomości sensu i wartości ludzkiego życia w każdym jego stanie.

Życie to świętość 
    W liście pasterskim na tegoroczną uroczystość Zwiastowania Pańskiego Konferencja Katolickich Biskupów Białorusi podkreśliła, że ludzkie życie od jego początku do naturalnej śmierci jest uświęcone przez Boga i należy do Niego. Dlatego trzeba się dziś sprzeciwiać cywilizacji śmierci, pogardliwemu stosunku do godności ludzkiego życia, jak również niesprawiedliwym ustawom, które
ograniczają swobodę małżonków w decyzjach dotyczących przekazania życia. W swoim liście katoliccy hierarchowie podkreślili, że prawo na istnienie dziecka, które rozwija się w łonie matki, jest nienaruszalne, dlatego w żadnym wypadku nie wolno podejmować dotyczących go decyzji negatywnych, jak gdyby mowa była o części ciała kobiety.†

Здаецца, яшчэ нядаўна галовы вернікаў былі пасыпаны попелам, а на гарызонце ўжо віднеецца Пальмовая нядзеля. За плячыма – амаль палова 40-дзённага шляху Вялікага посту. Прадстаўляецца добрая нагода прыпыніцца і паразважаць аб прамежкавых выніках падрыхтоўкі свайго сэрца да сустрэчы з уваскрослым Збаўцам.

Кожны свядомы вернік у Вялікім посце імкнецца змяніцца ў лепшы бок праз канкрэтныя пастановы. На іх палягае духоўнае ачышчэнне душы і вяртанне да Бога з чыстым сэрцам і новым духам. Але ці не здараецца так, што нешта не атрымліваецца або вызначанае заданне аказваецца занадта цяжкім? Тады чалавек расчароўваецца, у яго апускаюцца рукі. Існуе пагроза, што вер- нік увогуле “сыдзе з дыстанцыі”. Пазней перад грабніцай Пана ён схіліць галаву і ахвяруе Езусу свае слабасці. Дзесьці ўнутры разумее: Бог прабачыць. †

С. Юліта Пятрова, серафітка, з нядаўняга часу служыць у парафіі Сапоцкін. У вольныя ад іншых кляштарных заняткаў хвіліны яна выразае з дрэва. На дадзены момант актыўна займаецца аднаўленнем драўляных стацый Крыжовага шляху.

Рэстаўрацыя ўдыхае
   душу ў старыя рэчы
    Першая стацыя пасля доўгіх аднаўленчых прац ужо набыла глянец і заняла сваё месца ў святыні. Цяпер вядзецца рэстаўрацыя 2-ой і 3-яй стацый. Астатнія чакаюць сваёй чаргі. “Хочацца нанова вярнуць ім жыццё”, – гаворыць манахіня.
    Сястра не ўтойвае, што на аднаўленне адной стацыі патрэбна вельмі шмат часу, бо неабходна прайсці ўсе этапы па чарзе. “Спачатку належыць старанна ачысціць драўніну ад старой фарбы машынкай і адшліфаваць усе няроўнасці. Затым ачышчанае дрэва трэба пакрыць шпаклёўкай. Чарговы этап – зачыстка наждачнай паперай. У працэсе штосьці папраўляю, выразаю дробныя элементы. Затым наношу грунт. А на канец застаецца фарбаванне. Калі займацца толькі гэтым з раніцы да вечара, патрэбна каля 3-ох тыдняў. Я ж магу прызначыць на дадзеную справу каля 3-ох гадзін у дзень. Калі б мела час, то дні і ночы прысвячала б разьбе. Яна мяне вельмі “зацягвае”: увогуле не звяртаю ўвагі на гадзіны”, – прызнаецца манахіня. †