Rozważania

4 sierpnia Kościół przypomina nam postać wielkiego kapłana, pomagającego tysiącom ludzi spotkać się z Bogiem. Potrafił przekształcać serca i życie wielu wiernych, gdyż ukazywał im miłosierną miłość Pana. Kapłan stanowi doskonały wzór do naśladowania dla dzisiejszych duchownych.

W TROSCE O ŻYCIE WIECZNE POWIERZONYCH MU LUDZI
    Jan Maria Vianney urodził się w 1786 roku w chłopskiej rodzinie we wsi Dardilly koło Lyonu (Francja). W wieku 25 lat wstąpił do seminarium duchownego, jednak został z niego usunięty z powodu trudności w nauce (szczególnie w nauce łaciny), wynikających z braku wykształcenia. W końcu pozwolono mu zdawać egzaminy nie po łacinie, ale po francusku, i w 1815 roku Vianney przyjął święcenia kapłańskie. Trzy lata póź- niej został proboszczem w Ars, gdzie mieszkało 230 osób. W ciągu 40 lat z jego posługi skorzysta- ło ok. 80 tys. ludzi, zjeżdżających się tam z całej Francji. Jak kapłan tego dokonał? †

15 lipca odbyła się piesza pielgrzymka Grodno – Adamowicze – Naumowicze. Wierni przybyli do Fortu nr 2, miejsca spoczynku rozstrzelanych podczas ii wojny światowej mieszkańców Grodna i Lipska, by oddać hołd tym, którzy ofiarowali swoje życie. Tam tradycyjnie została odprawiona Msza Św. w intencji poległych. Wśród nich była bł. Marianna Biernacka, która nieustannie dążyła do świętości. Oddając życie za drugiego człowieka, stała się ona naśladowczynią samego Jezusa Chrystusa.

Droga do świętości
    Marianna z domu Czokało urodziła się w 1888 roku w Lipsku nad Biebrzą (Polska). W wieku 20 lat poślubiła Ludwika Biernackiego. Małżeństwo miało 6 dzieci, z których czworo zmarło tuż po urodzeniu. W 1929 roku, po śmierci męża, kobieta zamieszkała razem ze swoim synem Stanisławem, który 10 lat później ożenił się z Anną Szymczyk. Odtąd Marianna swą codzienność dzieliła z młodym małżeństwem, wykazując postawę szczególnego zatroskania, matczynej miłości oraz życzliwości. †

W języku białoruskim istnieje sporo stałych połączeń wyrazowych, których używamy bez zastanowienia. Między innymi – z przywołaniem diabła lub imieniem Bożym w nieodpowiednim kontekście. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że nie ma w tym nic złego, jednak jest to myśl omylna..

Czasami na pewne pytania ludzie odpowiadają niby zwyczajnie: „Чорт ведае што” lub „Чорт яго ведае”. Jednak każde napomknięcie o nieczystym nie może pozostać niezauważone przez tego, który jest najbardziej tym zainteresowany, czyli diabła. Następnym razem ekspert od złych spraw będzie gotowy w „potrzebny” sposób podsunąć odpowiedź na kolejne pytanie, gdyż „wie co”. Człowiek jest zmuszony tego wysłuchać, ponieważ jak się okazuje, ufa mu.
W emocjonalnych wypowiedziach „Што за чорт?”, „Якога д’ябла?” również jest wspominany nieczysty. Tak samo dzieje się w sytuacjach, gdy używa się sformułowań typu „Адзін чорт”, „Чорта
з два”, „Нічарта”. No i znowu na języku „zawisł” diabeł. Trzeba pamiętać o tym, że każde przywołanie go aktywuje złe moce do działania.
Istnieją również frazesy, zawierające życzenie zła. Być może, nigdy się nad tym nie zastanawialiśmy, ponieważ używaliśmy ich z przyzwyczajenia, automatycznie.
„Ціпун табе на язык” oznacza, że ktoś życzy, aby u drugiej osoby na języku pojawił się bolący wrzód. „Каб на цябе ліха”, „Каб на цябе немач якая”, „Трасца табе ў бок” lub „Халера яго бяры” mówią same za siebie. †

O łaskach, które możemy otrzymać w miejscach świętych, mówić nie będziemy, ponieważ dobrze o nich wiemy. Zastanówmy się, jaki plon możemy otrzymać w trakcie drogi, dlaczego warto znaleźć czas na pielgrzymkę.

1. Zmiana otoczenia.
    Życie najczęściej składa się z wielu powtarzających się czynności. Człowiek może poczuć się zmęczony taką rutyną. Aby odzyskać energię i siły, psychologowie radzą czas od czasu zmienić otoczenie, gdzieś wyjechać. Szczególnie tego potrzebują ludzie, którzy znajdują się w trudnej sytuacji życiowej: koniecznie powinni przenieść uwagę na coś innego.
   
    2. Nowe wrażenia i znajomości.
    Coś nowego zawsze ubogaca człowieka, pozostawia w duszy jakiś ślad. Odgłosy pewnych wydarzeń potrafią wywrócić życie do góry nogami. Czasami odbiór świata kardynalnie zmienia mało znana osoba. Pielgrzymka otwiera nas na te możliwości! †

We współczesnym społeczeństwie można dostrzec ostry kryzys małżeństwa, który przejawia się, między innymi, w niechęci do rodzenia dzieci. W celu zwrócenia uwagi na problem obrony ludzkiego życia od poczęcia do naturalnej śmierci i tradycyjnych wartości na Białorusi działają specjalne organizacje, ruchy i inicjatywy. Do grona tych, kto służy dobru poczętego dziecka, jego matki i rodziny, należy grupa modlitewna „W obronie życia”, która powstała w mieście nad Niemnem za pośrednictwem Aliny Sańko.

Pani Alino, proszę, niech Pani opowie o tym, jak się tworzyła grupa modlitewna.
    Już jako nastolatka często zastanawiałam się nad pytaniem, dlaczego rodzicom brakuje miłości i odwagi, że pozbawiają swoje nienarodzone dzieci prawa na życie. Potem wyszłam za mąż, poznałam radość macierzyństwa i poważnie zainteresowałam się tematem obrony życia poczętego, któremu grozi niebezpieczeństwo zniszczenia.
    Razem z mężem często uczestniczyliśmy w rekolekcjach dla małżeństw. Te praktyki duchowe w pewnym stopniu stały się bodźcem do rozpoczęcia działalności na rzecz najsłabszych i bezbronnych. †

Eucharystia jest bogatym i złożonym pojęciem. Człowiek z nieporadnością zbliża się do Wielkiej Tajemnicy wiary, a jego poznanie jest ograniczone zmysłami. My – ludzie epoki internetu, podbijania kosmosu, postępu wiedzy i potęgi techniki – musimy pokornie to przyjąć i prosić u Boga o dar wiary, aby poznać wielkie sprawy Eucharystii, nas przerastające.

Komunia Święta
    „Komunia” z języka łacińskiego tłumaczy się jako „zjednoczenie” (człowieka z Bogiem).
    W ciągu wieków Kościół nie przestaje wierzyć, że podczas Eucharystii dary złożone na ołtarzu w przedziwny sposób Bóg, mocą swojego Ducha, przemienia w Ciało i Krew swojego Syna. Sobór Trydencki otwarcie i z prostotą wyznaje, że „w czcigodnym sakramencie świętej Eucharystii po konsekracji chleba i wina, pod postacią owych rzeczy widzialnych znajduje się prawdziwie, rzeczywiście, substancjalnie Pan nasz Jezus Chrystus prawdziwy Bóg i człowiek”. To znaczy nie w sposób symboliczny, tylko konkretnie „tutaj oto”. †