На шляху да святасці

4 жніўня Касцёл прыгадвае нам постаць вялікага святара, які дапамагаў тысячам людзей сустрэцца з Богам. Ён мог пераўтварыць сэрца і жыццё многіх вернікаў, паказваючы ім міласэрную любоў Пана. Святар з’яўляецца дасканалым прыкладам пераймання для сучаснага духавенства.

Клапоцячыся аб вечным жыцці даручаных яму людзей
    Ян Марыя Віянэй нарадзіўся ў 1786 годзе ў сялянскай сям’і ў в. Дардзіі каля Ліона (Францыя). Ва ўзросце 25-ці гадоў паступіў у духоўную семінарыю, але быў з яе выключаны з-за цяжкасцей у вучобе (асабліва ў вывучэнні лацінскай мовы), што вынікалі з адсутнасці адукацыі. Урэшце яму дазволілі здаваць экзамены не па-лацінску, а па-французску. У 1815 годзе Віянэй прыняў святарскае пасвячэнне. Праз 3 гады быў прызначаны пробашчам у в. Арс, дзе пражывала 230 чалавек. За 40 гадоў яго паслугай скрысталіся каля 80-ці тысяч чалавек, якія прыязджалі туды з усёй Францыі. Як святар гэтага дасягнуў? †

15 ліпеня адбылася пешая пілігрымка Гродна – Адамавічы – Навумавічы. Вернікі прыбылі на форт № 2 – месца спачыну расстраляных падчас ІІ Сусветнай вайны жыхароў Гродна і Ліпска, каб ушанаваць памяць тых, хто ахвяраваў сваё жыццё. Там традыцыйна была адпраўлена св. Імша ў інтэнцыі загінулых. Сярод іх была і бл. Мар’яна Бярнацкая, якая нястомна імкнулася да святасці. Аддаючы жыццё за іншага чалавека, яна стала наступніцай самога Езуса Хрыста.

Дарога да святасці
    Мар’яна з роду Чакала нарадзілася ў 1888 годзе ў Ліпску над Бебжай (Польшча). Ва ўзросце 20-ці гадоў выйшла замуж за Людвіка Бярнацкага. Пара мела шасцярых дзяцей, чацвёра з якіх памерлі адразу пасля нараджэння. У 1929 годзе, пасля смерці мужа, жанчына пасялілася ў свайго сына Станіслава, які праз 10 гадоў ажаніўся з Ганнай Шымчык. З той пары Мар’яна дзяліла сваю штодзённасць з маладым сужэнствам, праяўляючы да яго асаблівы клопат, мацярынскую любоў і зычлівасць. †

У беларускай мове нямала ўстойлівых выразаў, якія ўжываем не задумваючыся. Сярод іх – з узгадваннем д’ябла або імем Бога ў неадпаведным кантэксце. На першы погляд можа здавацца, што нічога пагрозлівага ў тым няма, але гэта памылковая думка.

Часам на некаторыя пытанні людзі адказваюць нібы проста: “Чорт ведае што” або “Чорт яго ведае”. Але любое згадванне нячыстага не можа застацца незаўважаным тым, хто ў гэтым непасрэдна зацікаўлены, г. зн. самім д’яблам. У наступны раз эксперт па нядобрых справах будзе гатовы “патрэбным” чынам падказаць на чарговае пытанне, бо “ведае што”. Чалавек вымушаны гэта выслухаць, таму што, як вынікае, давярае яму.
    У эмацыйных выразах “Што за чорт?”, “Якога д’ябла?” таксама згадваецца нячысты. Падобным чынам у сітуацыях з ужываннем фармулёвах тыпу “Адзін чорт”, “Чорта з два”, “Нічарта”. Атрымліваецца, на языку зноў жа “павіс” д’ябал. Трэба не забываць аб тым, што любая спасылка на яго актывізуе нядобрыя сілы да дзейнасці.
    Ёсць таксама выразы, якія выкарыстоўваем з пажаданнямі зла. Можа, ніколі не задумваемся пра гэта, бо ўжываем словы машынальна, па прывычцы. “Ціпун табе на язык” азначае, што нехта жадае, каб у другога на языку з’явілася балючая язва. “Каб на цябе ліха”, “Каб на цябе немач якая”, “Трасца табе ў бок” або “Халера яго бяры” гавораць самі за сябе. †

Пра тыя ласкі, якія можам атрымаць у намоленых месцах, успамінаць не будзем, бо гэта зразумела. Паразважаем пра тое, які плён можам здабыць яшчэ ў дарозе, чаму варта запланаваць вандроўку.

1. Змена абстаноўкі.
    Жыццё, як правіла, нагадвае мноства паўтараючыхся дзеянняў. Чалавек можа стаміцца ад такой руціны. Для бадзёрасці і прыліву сіл псіхолагі рэкамендуюць час ад часу змяняць абстаноўку, выязджаць куды-небудзь. Асабліва ў гэтым маюць патрэбу людзі, якія трапілі ў складаную жыццёвую сітуацыю: ім востра неабходна пераключыць сваю ўвагу на штосьці іншае.
   
    2. Новыя ўражанні і знаёмствы.
    Нешта новае заўсёды ўзбагачае чалавека, пакідае ў душы пэўны след. Водгукі на некаторыя падзеі здольны перавярнуць жыццё дагары нагамі. Часам светаўспрыманне кардынальным чынам змяняе малазнаёмая асоба. І пілігрымка адкрывае нас на гэтыя магчымасці! †

У сучасным грамадстве назіраецца востры крызіс сужэнства, які праяўляецца, між іншым, у адмове ад нараджэння дзяцей. З мэтай прыцягнення ўвагі да праблемы абароны чалавечага жыцця ад зачацця да натуральнай смерці і традыцыйных сямейных каштоўнасцей у Беларусі дзейнічаюць адмысловыя арганізацыі, рухі і ініцыятывы. Да ліку тых, хто служыць дабру зачатага дзіцяці, яго маці і сям’і, належыць малітоўная група “У аборону жыцця”, якая паўстала ў горадзе над Нёманам па ініцыятыве Аліны Санько.

Аліна, распавядзіце, калі ласка, пра гісторыю ўзнікнення малітоўнай групы.
    Ужо ў падлеткавым узросце я часта задумвалася над пытаннем, чаму бацькам бракуе любові і адвагі, і яны пазбаўляюць сваіх ненароджаных дзяцей права на жыццё. Потым сама выйшла замуж, спазнала радасць мацярынства і ўжо больш сур’ёзна пачала цікавіцца пытаннямі абароны зачатага жыцця, якое знаходзіцца пад пагрозай знішчэння.
    Разам з мужам мы часта прымалі ўдзел у рэкалекцыях для сужэнцаў. І гэтыя духоўныя практыкаванні ў пэўнай ступені сталі штуршком да пачатку дзейнасці на карысць самых слабых і безабаронных. †

Эўхарыстыя з’яўляецца багатым і складаным паняццем. Чалавек нязграбна набліжаецца да вялікай таямніцы веры, а яго пазнанне абмежавана пачуццямі. Мы – людзі эпохі інтэрнэту, заваявання космасу, прагрэсу ведаў і моцы тэхнікі – павінны пакорна прыняць яе і прасіць Бога аб дары веры, каб пазнаць вялікія справы Эўхарыстыі, якія перарастаюць нас саміх.

Святая Камунія
    “Камунія” з лацінскай мовы перакладаецца як “з’яднанне” (чалавека з Богам).
    На працягу вякоў Касцёл працягвае верыць, што падчас Эўхарыстыі Бог цудоўным чынам моцай Святога Духа перамяняе прынесеныя на алтар дары ў Цела і Кроў свайго Сына. Трыдэнцкі сабор адкрыта і проста вызнае, што “ў паважаным сакраманце святой Эўхарыстыі пасля кансэкрацыі хлеба і віна пад выглядам гэтых бачных рэчаў праўдзіва, субстанцыяльна знаходзіцца Пан наш Езус Хрыстус, сапраўдны Бог і чалавек”. Гэта значыць не сімвалічна, а канкрэтна “вось тут”. †