На шляху да святасці

У бягучым годзе Легіёну Марыі, які існуе пры парафіі Божай Міласэрнасці ў Гродне, спаўняецца 10 гадоў. Хочам падзяліцца невялікім вопытам свайго служэння, распавесці аб тых кроплях нашай працы, якія ўліваюцца ў агульную дзейнасць Легіёнаў свету.

Ля вытокаў
    Усё пачыналася проста і нават нечакана. Аднойчы пасля св. Імшы ў нашай парафіі выступалі прадстаўнікі Легіёна Марыі з Маладзечна. Яны прыехалі, каб дапамагчы арганізаваць Легіён пры нашым касцёле. Многія ўважліва слухалі выступоўцаў, імкнучыся зразумець: што ўяўляе сабой супольнасць, што ў ёй патрэбна рабіць. Напэўна, кожны думаў па-свойму: “Што мне дадуць гэтыя спатканні?”, “Ці варта ахвяраваць на тое свой час?”. Штосьці супраціўлялася і ўнутры мяне: “Ці патрэбна гэта цяпер?”. Але ўсё ж цвёрдым крокам накіравалася ў капліцу, куды нас запрасілі легіянеры.
    І закруцілася. Ахвотныя пачалі разам сустракацца, чытаць малітвы ў інтэнцыях навяртання людзей, што страцілі сэнс веры, плёну святарскіх місій, чысціні ўзаемаадносін у моладзевым асяроддзі, любові і ўзаемапавагі ў сем’ях, мудрасці для кіраўнікоў дзяржаў і інш.
    Сваю практычную работу распачалі ў 4-й гарадской клінічнай бальніцы. Размаўлялі з жанчынамі, якія вырашыліся на аборт. Спрабавалі данесці да іх свядомасці, што ў будучым такі выбар можа прывесці да цяжкіх дохоўных праблем, самотнасці, дэпрэсіі, розных захворванняў. †

“Прамаўляю да грэшнікаў праз згрызоты сумлення, праз няўдачы і цярпенні, праз буры і навальніцы, прамаўляю праз голас Касцёла, а алі яны адрынуць усе Мае ласкі, пачынаю злавацца на іх, пакідаючы іх у спакоі, і даю ім тое, чаго прагнуць”.    

Касцёл шмат гаворыць пра Божую міласэрнасць, заклікае чалавека вярнуцца да любячага Айца. Неабходнасць навяртання здаецца справай відавочнай, а сам працэс навяртання – простым: трэба кінуцца ў абдымкі Айца, як блудны сын, і прыняць Яго прабачэнне. Але гэты крок, які на першы погляд уяўляецца такім лагічным і лёгкім, на практыцы аказваецца неверагодна складаным. Чаму? †

Колькі ўжо сказана пра міласэрнасць!
    Са старонак рэлігійнай літаратуры і амбона, з якога прамаўляе святар, яна ўяўляецца выратавальнай сілай, гаючым лекам для сучаснага секулярызаванага грамадства.
    Заплюшчваеш вочы – і бачыш анёла, які гатовы здзейсніць нешта прыемнае.
    На самой жа справе ў міласэрнасці часта брудныя рукі, апушчаная галава або пусты кашалёк.
    Прапануем азнаёміцца з некаторымі характарыстыкамі сапраўднай любові да бліжняга – высакароднай, самаадданай, бязмернай.

   Міласэрнасць – гэта любоў у Богу да людзей
    Згодна з хрысціянскай дактрынай, любоў да Нябеснага Айца набывае ў сэрцы чалавека сапраўднае значэнне, толькі становячыся любоўю ў Богу да людзей. Таму міласэрнасць, насамрэч, дагаджае не чалавеку, а Усемагутнаму. Дабрадзей бачыць у бліжнім вобраз Божы. Нягледзячы на недахопы і заганы чалавека, гэтая праўда выходзіць на першы план. Такім чынам, міласэрнасць глядзіць не вачыма, а сэрцам. Без выключэння і раздзялення. А паколькі кожная душа створана па падабенстве Усявышняга і мае ў сабе Яго часцінку, то павінна самаадвольна імкнуцца да дабра праз дапамогу бліжняму. За гэтай тонкай абалонкай утоена натуральнае людское шчасце, якое палягае на тым, каб адкрывацца на чалавека, несучы яму святло і цяпло. †

25 сакавіка ў каталіцкім Касцёле ў чарговы раз адзначылі ўрачыстасць Звеставання Пана, а разам з ёй – Дзень святасці жыцця. Ужо больш за 10 гадоў ён праходзіць у многіх краінах свету з мэтай абуджэння ў сумленнях грамадскасці сэнсу і каштоўнасці чалавечага жыцця ў любым яго стане.

Жыццё – гэта святасць
    У пастырскім пасланні на сёлетнюю ўрачыстасць Звеставання Пана Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі адзначыла, што чалавечае жыццё ад яго пачатку да натуральнай смерці асвечана Богам і належыць Яму. Таму сёння трэба супраціўляцца ывілізацыі смерці, пагардліваму стаўленню да годнасці чалавечага жыцця, як таксама і несправядлівым законам, што абмяжоўваюць свабоду сужэнцаў у рашэннях адносна перадачы жыцця. У сваім лісце каталіцкія іерархі падкрэслілі, што права на існаванне дзіцяці, якое развіваецца ва ўлонні маці, з’яўляецца непарушным, таму ніякім чынам нельга прымаць негатыўныя рашэнні ў адносінах да яго, як быццам бы гаворка ідзе пра частку цела жанчыны.†

Здаецца, яшчэ нядаўна галовы вернікаў былі пасыпаны попелам, а на гарызонце ўжо віднеецца Пальмовая нядзеля. За плячыма – амаль палова 40-дзённага шляху Вялікага посту. Прадстаўляецца добрая нагода прыпыніцца і паразважаць аб прамежкавых выніках падрыхтоўкі свайго сэрца да сустрэчы з уваскрослым Збаўцам.

Кожны свядомы вернік у Вялікім посце імкнецца змяніцца ў лепшы бок праз канкрэтныя пастановы. На іх палягае духоўнае ачышчэнне душы і вяртанне да Бога з чыстым сэрцам і новым духам. Але ці не здараецца так, што нешта не атрымліваецца або вызначанае заданне аказваецца занадта цяжкім? Тады чалавек расчароўваецца, у яго апускаюцца рукі. Існуе пагроза, што вер- нік увогуле “сыдзе з дыстанцыі”. Пазней перад грабніцай Пана ён схіліць галаву і ахвяруе Езусу свае слабасці. Дзесьці ўнутры разумее: Бог прабачыць. †

С. Юліта Пятрова, серафітка, з нядаўняга часу служыць у парафіі Сапоцкін. У вольныя ад іншых кляштарных заняткаў хвіліны яна выразае з дрэва. На дадзены момант актыўна займаецца аднаўленнем драўляных стацый Крыжовага шляху.

Рэстаўрацыя ўдыхае
   душу ў старыя рэчы
    Першая стацыя пасля доўгіх аднаўленчых прац ужо набыла глянец і заняла сваё месца ў святыні. Цяпер вядзецца рэстаўрацыя 2-ой і 3-яй стацый. Астатнія чакаюць сваёй чаргі. “Хочацца нанова вярнуць ім жыццё”, – гаворыць манахіня.
    Сястра не ўтойвае, што на аднаўленне адной стацыі патрэбна вельмі шмат часу, бо неабходна прайсці ўсе этапы па чарзе. “Спачатку належыць старанна ачысціць драўніну ад старой фарбы машынкай і адшліфаваць усе няроўнасці. Затым ачышчанае дрэва трэба пакрыць шпаклёўкай. Чарговы этап – зачыстка наждачнай паперай. У працэсе штосьці папраўляю, выразаю дробныя элементы. Затым наношу грунт. А на канец застаецца фарбаванне. Калі займацца толькі гэтым з раніцы да вечара, патрэбна каля 3-ох тыдняў. Я ж магу прызначыць на дадзеную справу каля 3-ох гадзін у дзень. Калі б мела час, то дні і ночы прысвячала б разьбе. Яна мяне вельмі “зацягвае”: увогуле не звяртаю ўвагі на гадзіны”, – прызнаецца манахіня. †