Życie Kościoła

Maj jest w Kościele okresem szczególnej czci Matki Bożej. W tym pięknym miesiącu gromadzimy się w kościołach i przydrożnych kapliczkach na nabożeństwach majowych, aby wspólnie wychwalać Boga i Jego Matkę.

Centralną częścią nabożeństwa majowego jest Litania Loretańska, wspaniały hymn na cześć Maryi wysławiający Jej wielkie cnoty i przywileje, jakimi obdarzył Ją Bóg. W przeróżnych tytułach zwracamy się do Bożej Rodzicielki, która jest równocześnie i naszą Matką. W tych wezwaniach zawarta jest głęboką treść teologiczna. Ukazują one najrozmaitsze odcienie tajemnic życia i wiary Maryi. Poprzez ich rozważanie można w konkretny sposób poznać pewne prawdy wiary i oddawać cześć naszej Królowej. Codzienne śpiewanie lub odmawianie Litanii Loretańskiej jest doskonałą możliwością medytacji i zadumy nad tym, kim jest dla nas Maryja i w jaki sposób Ona przyczynia się do naszego wzrostu duchowego i osobowego. Obdarzając Maryję wieloma tytułami, wyrażamy nasze potrzeby i stan ducha, a także swoją aktualną sytuację życiową. Oczywiście w trakcie nabożeństwa majowego trudno zagłębić się w treść poszczególnych wezwań. Jednak podczas prywatnej modlitwy można przynajmniej niektóre z nich spróbować rozważyć. Wówczas w sposób głębszy poznamy całe życie Matki Najświętszej oraz to wszystko, co czyni Ona dla nas tu na ziemi i w życiu przyszłym. †

Nie jesteśmy w stanie zrozumieć Bożej woli, nie możemy pojąć wielkości, mądrości i potęgi Stwórcy. Możemy tylko uwierzyć. Nasza wiara i nadzieja zostają umocnione w chwili Wniebowstąpienia Syna Bożego, bowiem widzimy naszą przyszłość. Bóg jest wszechmogący i wieczny. Wszystko, co mamy i co tworzymy, jest od Niego. Bóg nas stworzył, Bóg nas i osądzi. Jesteśmy szczęśliwi, ponieważ otrzymaliśmy swobodną wolę, dary Ducha Świętego, Boże Przykazania, łaski i talenty. Dlatego możemy przeżyć wspaniałe ziemskie życie, ciesząc Pana Boga swoją wiarą, nadzieją i miłością. Radujmy się, bowiem ofiara Chrystusa umożliwiła nasze wybawienie.

Тakie są podstawowe prawdy naszego życia. Czy pamiętamy o tym? Boimy się śmierci, ale co zrodziło się, umrzeć powinno. Tej zasadzie podlegał nawet Jezus Chrystus, bo był człowiekiem. Ale przez swoją śmierć umożliwił wyratowanie sprawiedliwych. Jezus Chrystus zszedł do Otchłani i uratował duszy wszystkich świętych zmarłych, którzy czekali na Jego przyjście. Dlatego możemy spodziewać się zbawienia, ale pod warunkiem pobożnego i sprawiedliwego życia. Często nie ufamy Bogu z tych czy innych powodów. Lekceważymy codzienną modlitwę, udział we Mszy Świętej. Nie pamiętamy o miłości do bliźniego. A gdy los odpycha nas na ubocze, winimy Boga, który stworzył taki „niesprawiedliwy” świat. Ale i wtedy nie pamiętamy o Miłości Syna Bożego do ludzi, o Sądzie Ostatecznym, który zrobi porządek we wszystkim i na zawsze. †

Kult Matki Bożej od wieków był związany z wiernymi mieszkańcami Kopciowszczyzny (Kopciówka) i okolicznych miejscowości. W strukturach Kościoła rzymskokatolickiego Kopciówka należała do parafii Matki Bożej Anielskiej w Grodnie. Ks. Jan Chrabąszcz, pracując jako wikariusz w Farze Grodzieńskiej i mając zaledwie trzy lata kapłaństwa, dostał polecenie od arcybiskupa metropolity Romualda Jałbrzykowskiego z Wilna, aby zorganizować parafię w Kopciówce i wybudować razem z wiernymi kościół.
    Po tej nominacji księdza Jana jego rodzice, Karolina i Ignacy Chrabąszczowie, bardzo chcieli podziękować za dar kapłaństwa syna i uprosić Boga przez wstawiennictwo Matki Bożej o błogosławieństwo na tę trudną pracę organizacyjną przy parafii i budowie kościoła. Zamówili więc na Jasnej Górze obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Ze swojego rodzinnego domu pieszo w pielgrzymce udali się do Częstochowy (140 km), aby ten obraz przywieźć do swojej parafii, a następnie przekazać go do parafii w Kopciówce. Matka Boża w Ikonie Jasnogórskiej do Kopciówki przybyła na początku października 1936 roku. Wierni gromadzili się wokół Matki Bożej, twierdząc z wiarą o wielkim wstawiennictwie i pomocy Maryi we wszystkich życiowych potrzebach. Niestety, w czasie prześladowań zarówno kościół, jak i obraz zostały zniszczone. †

Święta Maryjo, Matko Boga i nasza Matko, pamiętaj o wszystkich Twoich dzieciach, przychodź nam z pomocą. Prowadź nas na spotkanie z Chrystusem, Drogą, Prawdą i Życiem; wypraszaj dla nas u Ojca dary Ducha Świętego, ustrzeżenie od zasadzek i uwolnienie od zła. Pomagaj nam świadczyć w każdych okolicznościach o płodności miłości i autentycznym sensie życia; ucz nas budować razem z Tobą Królestwo Twojego Syna, Królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju. Módl się za nami i bądź naszą Patronką teraz i zawsze.

9 kwietnia gościem naszej redakcji był ksiądz arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz. Korzystając z okazji, zadałem Metropolicie kilka pytań dotyczących spotkania z Prezydentem oraz życia Kościoła w Mińsku.

- Księże Arcybiskupie, po świętach Wielkanocy doszło do spotkania Księdza Arcybiskupa z Prezydentem. Czy to było pierwsze spotkanie?
    - Nie, już trzecie. Pierwsze miało miejsce w 2008 roku, a drugie - w 2009.
    - Kto był inicjatorem tego spotkania?
    - Prezydent.
    - Gdzie odbyło się spotkanie?
    - W Katedrze w Mińsku.
    - Jaki był cel tego spotkania?
    - Prezydent chciał obejrzeć Katedrę, interesował się, jak obchodziliśmy święta. Zawsze na takie spotkania przygotowujemy stoiska. Tym razem było ich trzy. Jedno dotyczyło życia Kościoła: pielgrzymki, procesja Bożego Ciała, Triduum oraz święta Wielkanocne. Drugie było poświęcone sprawom Caritas i dobroczynności - to też bardzo zainteresowało Prezydenta: przedstawiliśmy dane, w jakim stopniu nasza diecezja w ubiegłym roku pomogła ludziom, a to była pomoc na sumę ponad 200 tyś. euro. Trzecie stoisko było poświęcone wydawnictwu Pro Christo. Po zapoznaniu się z przedstawionej na tych stoiskach informacją odbyło się nasze spotkanie. †