Życie Kościoła

Od 29 kwietnia do 1 maja w Grodnie miało miejsce III Spotkanie Młodzieży Białorusi. Chłopcy i dziewczęta z różnych zakątków kraju mieli możliwość poznać siebie nawzajem, podzielić się świadectwem wiary, wzajemnie się ubogacić. Redakcja „Słowo Życia” zaproponowała młodym ludziom opowiedzieć o sobie i swoich diecezjach, zaznaczając, z czego najbardziej są dumni.

DIECEZJA GRODZIEŃSKA
       NASZA CHLUBA
    Największa gęstość katolików.
    Diecezja grodzieńska ma najmniejszą powierzchnię, a jednak mieszka tu najwięcej (po archidiecezji mińsko-mohylewskiej) przedstawicieli wyznania katolickiego. W porównaniu z archidiecezją katolicy znajdują się tu terytorialnie bliżej siebie.
    Najwięcej kapłanów. †

Mamy najpiękniejszy miesiąc w roku – maj. We wszystkich parafiach trwają przygotowania do Pierwszej Komunii Świętej, gdyż dla dzieci, ich rodziców i dziadków są to chwile niepowtarzalne. Z kolei dla wiernych obecnych w kościele na uroczystości jest to okazja do ponownego przeżycia w pamięci osobistych chwil związanych z tym sakramentem. W dzisiejszym numerze gazety „Słowo Życia” przekazujemy wspomnienia Krystyny Żulego, która po raz pierwszy przyjęła ciało Pana Jezusa do swego serca w czasie II wojny światowej.

cud Boży, że nie zginęliśmy
    Pochodzę z rodziny chrześcijańskiej, gdzie starano się budować życie zgodnie z przykazaniem „Będziesz miłował Pana Boga swego z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich sił swoich, a bliźniego swego, jak siebie samego”. Dorastałam, widząc, że nie są to puste słowa, gdyż bardzo jeden drugiego kochaliśmy i zawsze pomagaliśmy sobie nawzajem w trudnych chwilach.
    Dobrze pamiętam, jak wojna na swoich czarnych obrzydliwych skrzydłach zabrała naszą radość, nasze dzieciństwo i młodość. Dużo wycierpieliśmy: nie było wody, światła, opału, a zimy były bardzo mroźne i śnieżne. Okupanci bombardowali i ostrzeliwali domy, niszczyli rodziny. To cud, że udało się nam przetrwać. Przeżyliśmy okres wojny tylko dzięki Panu Bogu, Aniołom i Świętym. †

Niedługo rozpocznie się maryjny miesiąc maj. W świątyniach, przy przydrożnych krzyżach i kapliczkach będzie można usłyszeć Litanię Loretańską – najpiękniejszy hymn ku czci Matki Bożej. Wierni zgromadzą się na wspólnej modlitwie, by wysławiać cnoty i przywileje, którymi Bóg obdarzył Maryję.

Jednym z miejsc, gdzie w maju będzie można usłyszeć hymn ku czci Matki Bożej są przydrożne kapliczki. Wyrastają z religijnej tradycji mieszkańców i świadczą o ich mocnej wierze. Jednak nie są one wyłącznie widzialnym znakiem Bożej obecności, lecz również elementem kultury, który może opowiedzieć o osiedlu i jego mieszkańcach.
   
    Pragnienie modlić się razem
    Przydrożne kapliczki to niewielkie budowle kultu, istniejące prawie w każdej miejscowości. Powstawały, gdy w pobliżu nie było świątyni, by mieszkańcy, którzy nie zawsze mieli możliwość dotrzeć do kościoła, mogli gromadzić się razem w konkretnym miejscu na wspólnej modlitwie. †

W uroczystość Zwiastowania Pańskiego wierni we wszystkich parafiach Białorusi mieli możliwość dołączenia do „Duchowej Adopcji” – akcji modlitewnej w obronie życia poczętego, znajdującego się w niebezpieczeństwie zagłady. Można to uczynić również w każdym innym dniu. Dlaczego ważne jest nie pozostać obojętnym na taką inicjatywę? Jak bardzo jest aktualna w tym świecie?

Zgodnie z danymi Światowej Organizacji Zdrowia coroczna liczba przerwanych ciąży na świecie (w tym też nielegalnie) wynosi około 50 milionów. Oznacza to, że ponad 20% ciąży kończy się aborcją. Do porównania: podczas II wojny światowej zginęły 42 miliony osób. Z tego to powodu tak często mówi się dzisiaj o „cywilizacji śmierci”. Ludzie niszczą samych siebie, nie zastanawiając się nad okrutnością swoich zamiarów oraz ich skutkami. †

– Oto on, oddaje swoje serce dzieciom...

Na drodze każdego człowieka są szczególnie znaczące osoby, rolę których w życiu nie da się nie docenić. Wśród nich – pierwszy nauczyciel, który przekazuje dzieciom umiejętność czytania, pisania, a także myślenia i miłości. Zwykle staje się on pierwszym wzorem do naśladowania.
    I jakież to szczęście, jeśli ta osoba przyjaźni się z Bogiem i może dużo o Nim opowiedzieć...

Nauczyciel i katecheta
    Anastazja Miszkura pochodzi z parafii św. Mikołaja Biskupa w Gieranionach (dekanat Iwie). Wychowywała się w katolickiej rodzinie, gdzie chrześcijańskie wartości wszczepiano od najmłodszych lat. „Razem z rodzicami i babcią każdej niedzieli byłam na Mszy św. w naszym lokalnym kościele – opowiada dziewczyna. – Właśnie oni byli dla mnie przykładem modlitwy, założyli fundamenty mojej wiary. Często przypominam sobie, jak w wieku 8-10 lat z radością biegłam do świątyni na modlitwę różańcową, Roraty, Drogę Krzyżową lub nabożeństwo majowe...”.
    Po ukończeniu szkoły średniej Anastazja wybrała zawód nauczyciela, o którym od dawna marzyła. Jednak było to zaledwie jedno z mocnych pragnień w jej życiu. Gdzieś głęboko w sercu dziewczyna zawsze chciała poznawać Boga na wykładach lub konwersatoriach, by potem pomagać w działalności duszpasterskiej w rodzinnej parafii. †