Życie Kościoła

Boże Narodzenie jest uznawane za najbardziej rodzinne święto. W wieczór wigilijny bliscy i dalecy krewni gromadzą się razem, łamią się opłatkiem i składają sobie nawzajem życzenia. Nie wszyscy jednak mogą liczyć na kilka chwil spędzonych w tych szczególnych dniach w rodzinnym gronie.

W naszym Domu Miłosierdzia znajdują się zarówno ludzie, którzy mieszkają tu od wielu lat, jak i ci, którzy przekroczyli jego próg stosunkowo niedawno. Przeniesieni z rodzinnego środowiska, z miejsca, które było dla nich przez kilkadziesiąt lat całym światem, muszą zderzyć się z inną rzeczywistością.
    Z życia powszedniego te osoby niejednokrotnie wyrywa poważna, postępująca choroba. Dlatego po przybyciu do ośrodka potrzebują czasu na adaptację. Robimy wszystko, by każdy mógł odnaleźć tu swój nowy dom. Dlatego też pragniemy, by zbliżające się Święta Bożego Narodzenia nasi podopieczni przeżyli w radosnej atmosferze, by mogli doświadczyć ciepła i miłości, odczuć radość. †

Wielu mieszkańców Grodzieńszczyzny na pewno nie raz słyszało o istnieniu organizacji „Polska Macierz Szkolna”. Większości jej nazwa kojarzy się z placówką edukacyjną, gdzie można się uczyć języka polskiego. Jednak nie wszyscy wiedzą, że zadaniem Macierzy jest również szerzenie tradycji katolickich.

Utworzone w Wigilię
    Kulturalno-oświatowe Stowarzyszenie Polskiej Macierzy Szkolnej zostało założone na terenie Królestwa Polskiego w 1906 roku. Do jej zadań należało zakładanie i prowadzenie instytucji wychowawczo- oświatowych (ochronek, szkół powszechnych, średnich i wyższych, seminariów nauczycielskich, uniwersytetów ludowych), a także organizowanie czytelni, bibliotek, urządzanie odczytów, wykładów, pogadanek, przedstawień publicznych, wydawanie i rozpowszechnianie książek. Henryk Sienkiewicz, słynny polski pisarz pozytywistyczny, a zarazem pierwszy prezes Macierzy, tak tłumaczył przyczyny powstania tej instytucji: „Lud począł szukać światła i począł pytać, kto je dać jest mocen. A naród w odpowiedzi stworzył Polską Macierz Szkolną. Ona ma troszczyć się o duszę ludu, o jego wiarę, o jego uczucia, o jego moralność, o jego oświatę i uczynić go zdrowym i silnym fundamentem przyszłości”. Grodzieńskie Koło Macierzy Szkolnej obchodzi w tym roku 100. rocznicę powstania. Zostało powołane do życia w przeddzień jednego z najważniejszych świąt w Kościele katolickim – w Wigilię Bożego Narodzenia. Organizatorem Macierzy w Grodnie był ks. Antoni Kuryłłowicz – kapłan szczególnie zasłużony w pracy na rzecz rozwoju szkolnictwa i życia kulturalnego na Grodzieńszczyźnie. W latach 1910-1954 ks. Antoni posługiwał jako proboszcz w grodzieńskiej parafii pw. Znalezienia Krzyża Świętego (pobernardyński). †

Życie dwóch zakonnic ze Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (Niepokalanki) było mocno ze sobą związane, choć każda z nich szła własną drogą do Boga, do świętości: s. Marta Wołowska – czynna i energiczna przełożona domów niepokalańskich, krzewicielka tradycji i kultury na kresach; s. Ewa Noiszewska – cicha, „zamknięta w so- bie” lekarka i nauczycielka. Złączyła je bezgraniczna ufność w Opatrzność i Miłosierdzie Boże.

    Dzieło świętości z życia
    Przyjechały so Słonimi tuż przed II wojną światową. Obie wyróżniały się pogodą i hartem ducha. Razem przeszły drogę krzyżową dwóch okupacji: sowieckiej i niemieckiej; doświadczyły upokorzenia, nędzy i głodu, pozbawienia dachu nad głową, a nawet wolności... †

3 grudnia Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych

Nie jest tajemnicą, że osoby ograniczone fizycznie lub umysłowo nie mają w życiu lekko. Mogą doświadczać pewnych utrudnień w czasie przemieszczania się, komunikacji. Nawet tak zwyczajna sprawa jak wybór ubrania nieraz staje się problemem.

Szukając komfortu
    – Nie jest łatwo dopasować ubranie, by było wygodne. Już nie wspominam o tym, by wyglądało to ładnie – tłumaczy Oksana Jakucewicz, która od 13 lat porusza się na wózku. – Spodnie z tyłu się zakasują, marynarka usztywnia ruchy.
    A codzienne chodzenie w dresach może zbrzydnąć: każdy bez wyjątku chce wyglądać ładnie. Jestem kobietą, więc tym bardziej zależy mi, by się ubierać atrakcyjnie. To kryterium, oczywiście, znajduje się nie na pierwszym miejscu, ale też nie na ostatnim. †

Każdego roku w II Niedzielę Adwentu we wszystkich parafiach w Polsce są zbierane ofiary na poszczególne projekty napływające do biura Zespołu Pomocy Kościołowi na Wschodzie. Wśród tych, kto może liczyć na pomoc, jest również Kościół na Białorusi.
    O wyżej wspomnianej działalności charytatywnej opowiada ks. Leszek Kryża TChr, dyrektor Zespołu Pomocy Kościołowi na Wschodzie.

– Ks. Leszku, powszechnie wiadomo, że zawsze ma się nad czym pracować i co doskonalić w „swoim ogrodzie”. Jednak mimo pytań, które trzeba rozstrzygnąć w lokalnym Kościele, Polacy wyciągają też pomocną dłoń do sąsiedzi.
    – – Trzeba przyznać, że Polacy chętnie dzielą się z bliźnimi, lubią pomagać. Szczególnymi adresatami tej pomocy są kraje położone za naszą granicą wschodnią. Mam na myśli Białoruś, Litwę, Rosję, Kazachstan i wiele innych. Pewnie dzieje się tak z racji historycznych, rodzinnych, ale też, myślę, z czysto ludzkiej i chrześcijańskiej solidarności. Tym bardziej, że my też byliśmy krajem, któremu pomagano, i o tym zapomnieć nie możemy. †