Życie Kościoła

Rozważania Światowy Dzień Chorego

Choroba to trudne doświadczenie w życiu każdego człowieka. Jaki będziemy mieli stosunek do bliskiej osoby, gdy zaniemoże? Czy będziemy cierpliwi dla jej słabości? Kto stanie się tym przykładem, na którym będziemy się wzorowali? Jak będzie się zachowywał chory, gdy usłyszy straszną diagnozę? Jego reakcja w dużym stopniu zależy od temperamentu: choleryk zareaguje gwałtownie, flegmatyk powstrzyma emocje, a melancholik bardzo się zatrwoży. Jednak na szczęście człowiek to nie tylko biofizyka.

Wiara pocieszeniem w chorobie
    „Najczęściej pierwszą reakcją na diagnozę, która przewiduje długą lub nawet dożywotnią kurację, jest poczucie niesprawiedliwości: «Dlaczego?». Jest to naturalne. Ciekawe jest to, co się dzieje dalej – osoby niewierzące tracą siły i pewność. Wraz z tym zanika chęć walczenia, rodzi się złość na siebie samych oraz otoczenie. Człowieka pochłania rozpacz, w niczym nie widzi sensu, a to prowadzi do apatii” – zaznacza na podstawie własnych obserwacji psycholog Larisa Wołkowa, pracująca w Grodzieńskim Obwodowym Szpitalu Chorób Infekcyjnych. Kobieta podkreśla też, że reakcja na krytyczną sytuację osoby wierzącej jest inna. †

Po ХХХІV Światowych Dniach Młodzieży w Panamie delegacja z Białorusi, przedstawiająca nasz kraj na tym spotkaniu, miała czas na przemyślenie i krótki odpoczynek, a także na podziwianie malowniczych panamskich krajobrazów. Ks. kanonik Antoni Gremza, duszpasterz młodzieży diecezji grodzieńskiej, dzieli się myślami, które powstały po intensywnych wydarzeniach dwutygodniowego forum młodych.

Podobne spotkania są konieczne
    Pierwsza myśl, która się rodzi w sercu, sygnalizuje o tym, że takie spotkania są bardzo potrzebne młodzieży.
    Dążenie współczesnego społeczeństwa do integracji ma raczej charakter wirtualny. Globalizacja, a zarazem odrzucenie i alienacja nie dają człowiekowi dostępu do innych ludzi. Papież Franciszek bardzo często zwracał uwagę na prognozę izolacji wierzącej osoby w stosunku do Boga i bliźniego. Wszechmocny zawsze posyła nas do innych z pewną misją życiową, by pomóc pokonać współcześnie szerzące się odosobnienie. †

W święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego, w Kościele katolickim jest obchodzony Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. W tym czasie zwracamy szczególną uwagę na świadków obecności Boga w świecie – na zakonników i zakonnice, a także osoby, które obrały indywidualne życie konsekrowane poza klasztorem.

Niestety dziś często się słyszy, że Kościół doświadcza kryzysu powołań. Zauważamy również, że w społeczeństwie z biegiem czasu utwierdza się coraz więcej stereotypów dotyczących życia zakonnego.
    Być może jest to jeden z powodów, że wiernym, którzy odczuli pragnienie poświęcenia siebie Bogu, czasami brakuje odwagi, by zrobić ten krok.
    Podważają istniejące sztampy i uprzedzenia osoby konsekrowane, posługujące w diecezji grodzieńskiej.†

24 stycznia dziennikarze, deklarujący się jako katolicy, obchodzą swoje święto zawodowe, gdyż w liturgii Kościoła wspominamy św. Franciszka Salezego – patrona prasy katolickiej. Przy tej okazji warto wspomnieć, w jaki sposób przedstawiciele mediów chrześcijańskich poprzez wymianę dóbr duchowych między wszystkimi członkami Kościoła przyczyniają się do budowania w nim jedności, z czego czerpią natchnienie i po co chcą głosić Ewangelię światu.†

Wkrótce w świecie rozpocznie się Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Jego tegorocznym hasłem będą słowa: „Dąż do sprawiedliwości” (Pwt 16, 20).

Mające ponad stuletnią tradycję cykliczne święto ekumenizmu ma istotne znaczenie również dla wyznawców Chrystusa na Białorusi. Dlaczego powinniśmy się modlić o to, byśmy się stali jedną owczarnią, nad którą czuwa jeden Pasterz? Jakie przedsięwzięcia ekumeniczne Kościoła zaistniały na Grodzieńszczyźnie? Na te i inne pytania w dzisiejszym numerze „Słowa Życia” odpowiada ks. kan. Włodzimierz Hulaj, przewodniczący synodalnej Komisji ds. Ekumenizmu i Dialogu Międzyreligijnego. †