Życie Kościoła

Podczas tegorocznych uroczystości w diecezjalnym sanktuarium Matki Bożej Królowej Naszych Rodzin w Trokielach około setki małżeństw na nowo złożyło przysięgę życia w miłości, wierności i sumienności do samej śmierci. Inicjatorem odnowienia przyrzeczeń ślubnych wystąpił kustosz sanktuarium ks. Jerzy Biegański. W ten sposób kapłan i małżonkowie w Roku Rodziny, który przeżywamy w Kościele na Białorusi, pragnęli podkreślić znaczenie orędownictwa Matki Bożej.

Razem w codzienności, razem w wieczności
    W uroczystej ceremonii, której przewodniczył biskup pomocniczy diecezji grodzieńskiej Józef Staniewski, m.in. uczestniczyła rodzina Mikołajewych – Walery i Olga. Przed obrzędem małżonkowie wraz z córkami Leną, Poliną i Anną dali publiczne świadectwo wiary. „To świadectwo jest głównym znakiem obecności Maryi w naszym życiu – zaznacza pani Olga. – Na początku swej drogi duchowej w ogóle nie rozumiałam kultu Matki Bożej. Pamiętam, prosiłam Boga o pomoc, bym traktowała Maryję tak, jak On tego chce. †

Lato to dobry czas na odpoczynek. Jednym kojarzy się przede wszystkim z wyjazdem nad morze, innym z podróżami po miastach i miasteczkach. Wielu Białorusinów od dawna wybiera rodzinne strony jako alternatywę dla wczasów za granicą. I nie ma w tym nic dziwnego: posiadamy piękne krajobrazy, bogatą historię. Nawiedzając katolickie świątynie, możemy ubogacić swoje spojrzenie na naszą niepowtarzalną architekturę. Dziś proponujemy ogląd miejsc, które rzeczywiście warto zwiedzić. Letni czas jest do tego wspaniałą okazją.†

Nieduże miasteczko Lubcza, co pod Nowogródkiem, w którym mieszka mniej niż 1500 osób, a katolicy stanowią zaledwie dziesiątą część wszystkich mieszkańców, od dawna przechowuje w sobie ogromną wartość chrześcijańską. Właśnie stąd zaczęła się szerzyć wiara w Jezusa na terytorium byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Tu została wzniesiona pierwsza katolicka świątynia oraz założone pierwsze łacińskie biskupstwo na naszych ziemiach.

Od domu do świątyni
    Wspólnota parafialna powstała w Lubczy w XIII wieku. Dookoła panowało jeszcze pogaństwo, a wyznawcy Chrystusa już gromadzili się na nabożeństwach w kościele, który znajdował się po lewej stronie od lubczańskiego zamku. A propos, był tam koronowany Mendog – pierwszy wielki książę litewski. Pałac zachował się do dziś, a świątynia zniknęła z powierzchni ziemi – została spalona podczas wojny trzynastoletniej (1654-1667).
    Od tamtych czasów lubczańska wspólnota katolicka doświadczała trudnego okresu „tułaczki”, który dobiegł końca właściwie dopiero 30 czerwca bieżącego roku. W tym dniu w Lubczy została poświęcona nowa świątynia. †

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa jest jednym z najważniejszych świąt katolickich. I choć konsekracja towarzyszy wiernym od samego początku chrześcijaństwa, minęło sporo czasu przed tym, jak Kościół zaczął w szczególny sposób czcić tę wielką tajemnicę wiary.

Donośne świadectwo wiary
    Bezpośrenim powodem do ustanowienia uroczystości Bożego Ciała były objawienia w XIII wieku bł. Julianny, przełożonej klasztoru sióstr augustianek pod Liège (Belgia). Błogosławiona nieraz miała widzenie pełni księżyca z czarną plamą. Zinterpretowano to jako znak braku w kalendarzu liturgicznym dnia poświęconego czci Najświętszego Sakramentu.
    Po objawieniach, w 1246 roku miejscowy biskup ustanowił święto Bożego Ciała dla diecezji w Liège. Z biegiem czasu stawało się coraz bardziej popularne i w 1264 roku papież Urban IV nakazał obchodzić święto Corpus Christi (Bożego Ciała) w całym Kościele. †

35 lat temu ks. prałat Witold Łozowicki przyjął święcenia kapłańskie i został posłany do winnicy Pańskiej, aby współpracować z Bogiem w najpiękniejszym i najważniejszym dziele, którym jest zbawienie dusz. Od momentu, gdy Chrystus uczynił go rybakiem ludzkich serc, i do dnia dzisiejszego pełni powierzone mu zadanie: dzieli się Dobrą Nowiną i zasiewa Słowo Boże, ufając, że wyda ono plon stokrotny.

Rodzina szkołą wiary
    Dostojny jubilat pochodzi z Grodna. Wychował się wraz z dwiema swymi siostrami Łucją i Marią w polskiej katolickiej rodzinie Jana i Janiny Łozowickich.
    Mówiąc o czasach swego dzieciństwa, ks. Witold wspomina wspólnie spędzany przez członków rodziny czas: to była radość bycia ze sobą, posiłek przy jednym stole, spokojna rozmowa, wspólna modlitwa, przeżywanie wydarzeń religijnych. †