Życie Kościoła

Pierwsze dni listopada to możliwość, by zastanowić się nad przemijaniem życia i nieuchronną koniecznością śmierci, a także nad ostatecznym przeznaczeniem człowieka. Do tej refleksji zachęca nas atmosfera cmentarza, gdzie przychodzimy, by zapalić znicze, postawić kwiaty i wznieść do Boga swoje modlitwy w intencji bliskich zmarłych.

Dziś na łamach „Słowa Życia” opowiemy o niezwykle dzielnej osobie – śp. Genowefie Kozakiewicz. Kobieta posługiwała jako gospodyni u lidzkich kapłanów, zamordowanych podczas II wojny światowej. †

Z nadejściem jesiennych chłodów częściej pada deszcz, niebo zasłaniają ciemne gęste chmury, dni stają się coraz krótsze – i wielu ludzi popada w stan przygnębienia. Czują się bardziej zmęczeni, smutni, zdenerwowani, apatyczni. Nie chce im się wstawać z łóżka w zimny poranek, tracą energię i entuzjazm do pracy. Ten stan określa się jako depresję sezonową, a właściwie sezonowe zaburzenie afektywne. Czym jest i jak z tym walczyć?

Skąd się bierze depresja sezonowa
    W ciągu wielu wieków życie człowieka było mocno związane z naturą. Wiosenne i letnie miesiące sprzyjały wzmożonej pracy, natomiast jesienią i zimą, kiedy przyroda zamiera, a dzień staje się krótszy, tempo życia także naturalnie ulegało ograniczeniu. Człowiek wpadał w lekki stan „uśpienia”, spowolnionego metabolizmu oraz zmniejszonej energii i przygotowywał się do przetrwania zimy. Rytmy przyrody i pory roku wyznaczały zatem jego codzienną aktywność. †

Pod takim hasłem trwa w Kościele Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny. Ma się on przyczynić do rozbudzenia w wiernych świadomości misji ad gentes, by rzeczywiście z serca zapragnęli głosić Ewangelię, oraz chęci podjęcia z nową energią przemiany duszpasterstwa, przekształcenia wspólnot w rzeczywistości misyjne i ewangelizacyjne; aby rozwinęło się ukochanie misji, będących umiłowaniem Jezusa, ale jednocześnie miłością do Jego ludu.

Kim są misjonarze, posługujący wśród wiernych innej narodowości? W jaki sposób świadczą o miłości Boga, a dzięki temu przyczyniają się do szerzenia Królestwa Bożego na ziemi? †

W tym roku 10. rocznicę istnienia na Białorusi obchodzi Stowarzyszenie Najświętszej Rodziny. Jest to wspólnota rodzin przy Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, cel której polega na szerzeniu duchowości nazaretańskiej wśród małżeństw.

Małe ziarno może dać obfity plon
    Jedna z inicjatorek założenia Stowarzyszenia Najświętszej Rodziny na Białorusi s. Marianna Aleszczyk CSFN podkreśla, że wspólnota umożliwia osobom świeckim życie charyzmatem zgromadzenia nazaretanek, w ten sposób pozwalając siostrom być pełniej obecnymi w świecie.
    „Do Stowarzyszenia mogą należeć małżonkowie, pełnoletnie osoby samotne, wdowy i wdowcy, którzy chcą aktywnie włączać się w działalność naszej wspólnoty i jej misję – zaznacza zakonnica. – Pierwsze spotkanie SNR, które miało miejsce w Smorgoniach, odbyło się bardzo skromnie. Zgromadziło zaledwie siedem osób: kobiety z dziećmi. Widocznie mężczyźni wyprawili je na zwiady (śmieje się – uw. aut.)”.
    Obecnie spotkania rodzin pod kierownictwem sióstr odbywają się w Grodnie, Lidzie, Nowogródku, Smorgoniach, Głębokim i Mińsku. Formacja nazaretańska na Białorusi liczy około 400 członków. Wszyscy oni zostali powołani, by świadczyć o istocie wartości chrześcijańskich wśród swoich bliskich, w pracy itd. †

Mamy już za sobą lato. Tę porę roku nazywa się też nieraz „małym życiem”, gdyż jest wypełniona najróżniejszymi przedsięwzięciami, wydarzeniami, znajomościami. Z powodu tej intensywności czasami można się zgubić i niespodziewanie uświadomić, że nie udało się w końcu rzeczywiście odpocząć: w głowie tysiące trudnych przemyśleń, a w sercu brak lekkości. Jako chrześcijanie powinniśmy pamiętać, że zawsze mamy możliwość odnowienia sił w Bogu. Kościół w swoją kolej proponuje liczne warianty na spędzenie czasu wolnego w lecie. Czy katalog od Niebios może nie być atrakcyjny?

W dzisiejszym numerze „Słowa Życia” o swoim udanym odpoczynku opowiadają ci, którzy skorzystali z propozycji parafii.†