Życie Kościoła

Od pierwszych dni życia Kościół daje każdemu możliwość przez sakrament chrztu stać się członkiem jego wspólnoty. Korzystając z tego prawa, rodzice niosą dziecko do świątyni. Zdarzają się jednak sytuacje, gdy człowiek z powodu niezależących od niego okoliczności bierze chrzest, będąc już osobą dorosłą. W odróżnieniu od niemowlęcia w pełni uświadamia, co się dzieje podczas przyjęcia tego sakramentu, i może zachować w pamięci wspomnienia o tak podniosłej chwili – „oficjalnym” przyjściu Chrystusa do jego życia. O drodze ku decyzji o chrzcie, wrażeniach podczas przyjęcia sakramentu oraz o tym, jak to wydarzenie wpłynęło na dalsze życie, opowiada nowy członek dużej rodziny Kościoła Stanisław Dzienisow.

Bóg działa nieoczekiwanie
    Sakrament chrztu przyjąłem, mając prawie 30 lat. Jak wiadomo, Chrystus w tym wieku już aktywnie nauczał, a ja dopiero dowiedziałem się o Jego istnieniu. Patrząc z perspektywy czasu, rozumiem, że pojawienie się w moim życiu Jezusa – nie skutek kolejnych wydarzeń, tylko w pełni Boża wola. †

Stoimy u progu Świąt Bożego Narodzenia. Ta podniosła uroczystość przypomina nam o niezmierzonej miłości Stwórcy do ludzi. Dla naszego zbawienia zesłał On na ziemię swego jednorodzonego Syna, pozwolił Mu się urodzić w ubogiej stajence, a później ponieść śmierć na krzyżu. Czy jesteśmy świadomi tej Prawdy? Czy jesteśmy świadomi, że Bóg kocha nas mimo naszych niedoskonałości i upadków? Czym jest dla nas Jego miłość? Czy potrafimy ją dostrzec w codziennym życiu?

Kl. Witalij:
    W moim rozumieniu miłość Boga jest miłością absolutną. Nie jest podobna do miłości człowieka, do miłości tego świata. Miłość Pana jest wieczna i doskonała. Jak ogień, który nigdy nie zgaśnie. Źródło niezmiennej miłości znajduje się w samym Bogu, jest Jego istotą. Nikt nie zdoła tej miłości zatrzymać czy ją zwalczyć. To ona zwycięża wszystko: pychę, kłamstwo, zdradę, grzech... Odczuwam miłość Bożą każdego dnia. Budząc się rano, rozumiem, że Pan daje mi ten dzień po to, bym się uczył kochać Go jeszcze bardziej. Jego miłość pomaga mi przezwyciężać wszelkie przeciwności, duchowe porażki, cierpienie fizyczne. Dzięki miłości Najwyższego patrzę na każde wypróbowanie trochę inaczej: Jezus umierał na krzyżu z miłością, ja również staram się wszystko przyjmować z miłością.†

W uroczystość Najświętszej Maryi Panny Ostrobramskiej, Matki Miłosierdzia, głównej Patronki diecezji grodzieńskiej, biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz udzielił święceń prezbiteratu diakonowi oraz święceń diakonatu pięciu klerykom. Uroczystość miała miejsce w bazylice katedralnej św. Franciszka Ksawerego w Grodnie.

Jakie znaczenie mają święcenia dla nowych pracowników niwy Pańskiej?
    W czym widzą oni swoją misję? Kto jest dla nich przykładem życia kapłańskiego? †

„Witaj, Panno, nieustanną czcią wszystkich ludzi” – śpiewają wierni Matce Miłosierdzia w Sanktuarium w Ostrej Bramie (Litwa). Od wielu wieków i do dnia dzisiejszego przybywają tu rzesze pielgrzymów z całego świata, by dziękować Matce Bożej za otrzymane łaski. Wdzięczność wiernych symbolizują tysiące tabliczek, ryngrafów, kosztowności, znajdujące się w kaplicy.

Kopie cudownego obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej można znaleźć w wielu domach, mieszkańcy których chętnie powierzają opiece Maryi swoje sprawy – zarówno wzniosłe, jak i przyziemne. Jednym z takich gorliwych czcicieli miłosiernego spojrzenia Niebiańskiej Matki jest Krystyna Żulego, od lat strapienia, bóle i radości ofiarująca „Tej, która wszystko rozumie”. Dziś na łamach „Słowa Życia” kobieta opowiada swoją historię.†

Marian Skromblewicz z Odelska od dzieciństwa był związany z muzyką: mając 12 lat, po raz pierwszy zagrał na weselu, w ciągu ponad 30 lat kierował chórem i orkiestrą grodzieńskiego parku autobusowego i już od 20 lat sam tworzy instrumenty muzyczne.

Niezwykły człowiek
    Droga muzyczna pana Mariana rozpoczęła się w świątyni. Jako nastolatek przychodził do lokalnego kościoła, gdzie pompował powietrze do miechów organowych. „Nas, takich pomocników, organista miał z 10 osób. Silnik dla ogromnego instrumentu duchowego w tamtych czasach jeszcze nie wynaleziono, więc zmienialiśmy siebie nawzajem podczas Mszy św., po kolei wprawiając organy w ruch” – wspomina mężczyzna.
    Dziś instrumenty duchowe pan Marian sporządza swoimi rękami. Jego kolekcja składa się z wielu trąb i trąbek, rogów i rożków, fletów i okaryn. „W dzieciństwie do kościoła biegaliśmy wraz z kolegą Tadziem (dziś arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz – uw. aut), mieszkającym obok. Niedawno, gdy zobaczył całą moją ekspozycję instrumentów muzycznych, powiedział zdziwiony: «I to wszystko twoje?! Kiedyż zdążyłeś tyle wszystkiego zrobić?»” – z uśmiechem opowiada muzyk. †