З жыцця Касцёла

Ва ўмовах пандэміі каранавіруса ўрачы і ўся служба аховы здароўя прысвячае сябе справе выратавання людзей, ставячы пад пагрозу нават уласнае жыццё. Толькі ў Італіі памерлі больш за 90 урачоў і некалькі дзесяткаў медсясцёр, а таксама больш за 100 духоўных асоб. Дзяржаўным парламентам належыць як мага хутчэй выключыць са сваіх Прававых кодэксаў пункты, якія адабраюць грахі і адхіленні. А што можам зрабіць мы?

Вялікая патрэба ва ўзнагароджанні
    Марыя, Маці Міласэрнасці, у сваіх аб’яўленнях, прызнаных Касцёлам, заклікае да экспіяцыі за грахі: да ахвяравання сваіх цярпенняў у інтэнцыі ўзнагароджання за грахі, да малітвы аб навяртанні грэшнікаў. Экспіяцыя, ці інакш узнагароджанне, заключаецца ў эфектыўным заступніцтве, так, каб няміласць, звязаная са злом, не ўпала на таго, хто яго ўчыніў. Правільна зразуметая экспіяцыя паказвае адкрытасць Бога, які шукае сродкаў, каб няшчасце, якое суправаджае грэх, не закранула грэшніка. †

Нарадзіўся ў звычайнай сям’і. Рана страціў блізкіх. Шмат вучыўся. Натхняўся, чытаў, пісаў. Марыў стаць акцёрам. Спазняўся на заняткі ва ўніверсітэце, бо шмат маліўся. Асабістых сродкаў не меў. Дзяліўся апошнім: адзеннем, абуткам… Спаў без падушкі. І хоць жыццёвая вандроўка св. Яна Паўла ІІ скончылася, вернікі не перастаюць даведвацца аб ім штосьці новае. І гэта новае натхняе. Прыклад святога Папы абуджае прагу да жыцця.

З кожным годам мы становімся крыху іншымі.
    На гэта ўплыве вопыт, перажытыя падзеі, здзейснены выбар, стаўленне да многіх рэчаў і г. д.
    Прапануем кароткую вандроўку ў часе па гадавінах з дня нараджэння Яна Паўла ІІ.
    Якім ён быў, як змяняўся, сталеў… Можа, штосьці стане для вас адкрыццём. †

Гэта праўда, што ў кантэксце сучаснай сітуацыі, у якой апынуўся цэлы свет, усе разважанні, падзеі і ўрачыстасці разглядаюцца ў святле пандэміі. Падобным чынам адбываецца, верагодна, калі спрабуем разважаць над таямніцай Божай міласэрнасці, пра якую Касцёл нагадвае нам у нядзелю, што наступае пасля ўрачыстасці Уваскрасення Пана.

Асабіста мне прыходзяць у галаву словы адной з вядомых песень аб Божай міласэрнасці: “Нашы планы і надзеі штось нявечыць кожны раз, толькі міласэрнасць Бога ніколі не падводзіць нас”.
    Ва ўсіх нас, напэўна, былі нейкія планы на перажыванне сёлетняга Вялікадня: сустрэча з роднымі, супольны сняданак, папярэджаны ўдзелам у Пасхальным Трыдууме, магчыма, яшчэ нейкія намеры на бліжэйшую ці далёкую будучыню. Аднак пакуль усё выглядае інакш. Мы нешта задумвалі і збіраліся зрабіць, але, як паказваюць актуальныя падзеі, нашы планы, мары ды мэты павінны пачакаць. Такая рэальнасць. †

26 красавіка прыпадае чарговая гадавіна з дня аварыі на Чарнобыльскай атамнай электрастанцыі, якая стала самай буйной у гісторыі ядзернай энергетыкі. Пра падзеі першых дзён пасля катастрофы і адзін з галоўных урокаў, які можна вынесці з трагедыі, распавядае ваенны хімік з Гродна Генадзь Марчук.

– Спадар Генадзь, распавядзіце, калі ласка, якім чынам Вы трапілі на месца аварыі на Чарнобыльскай АЭС у якасці ліквідатара?
    – Добра памятаю, што загад накіравацца ў Чарнобыль атрымаў перад самым Вялікаднем, які ў той 1986 год святкавалі 4 мая. Я служыў ва ўзброеных сілах у складзе трэцяй брыгады хімічнай абароны ў расійскім горадзе Кінешма. Гэта была адмысловая вайсковая частка, якая па сваіх прафесійных магчымасцях магла выконваць задачы па ліквідацыі наступстваў аварыі. †

Гэта галоўная таямніца нашай веры, якую ўзгадваем і перажываем падчас Вялікага тыдня і Нядзелі Ўваскрасення Пана. Сучасны свет сумны і трывожны, таму, перш за ўсё, яму патрэбны любоў, супакой і радасць, якія даў уваскрослы Хрыстос. Няхай жа ўрачыстае “Алелюя”, якое неўзабаве прагучыць падчас Велікоднай літургіі з нашых вуснаў і ў сэрцах, прысутнічае ў кожным дні і кожным вымярэнні нашага жыцця.

Як рыхтуюцца да светлага свята Вялікадня вернікі ў Гродне?
    Чаму дзень радаснага напаміну пра перамогу вечнага жыцця над смерцю лічыцца найвялікшай падзеяй для хрысціян? Чаму так важна зрабіць крок насустрач Богу і звярнуцца да сваіх каранёў? †