З жыцця Касцёла

Святы Айцец Францішак прызначыў Апостальскім Нунцыем у Беларусі харвацкага іерарха, арцыбіскупа-намінанта Антэ Ёзіча. Ён зменіць на пасадзе арцыбіскупа Габара Пінтэра з Венгерыі, які быў накіраваны на дыпламатычную службу ў Гандурас.

Абп. Антэ Ёзіч нарадзіўся 16 студзеня 1967 года ў горадзе Трыль. Святарскае пасвячэнне атрымаў 28 чэрвеня 1992 года ў Сплітска-Макарскай архідыяцэзіі. У 1995 годзе пачаў рыхтавацца да дыпламатычнай службы ў Папскай касцёльнай акадэміі. З 1999 года працаваў у Апостальскай нунцыятуры ў Індыі. Затым, у 2003–2009 гадах, быў сакратаром нунцыятуры ў Расіі. У 2009 годзе стаў дарадцам нунцыятуры на Філіпінах. †

Многія святары з Гродзенскай дыяцэзіі ў 2020 годзе адзначаюць круглую гадавіну святарскіх пасвячэнняў.
    Святкуючы малыя ці вялікія юбілеі, яны ўсё больш усведамляюць, што тое, што атрымалі ад Бога, з гадамі становіцца вялікім абавязкам працы і самаадданасці.
    У сённяшнім нумары газеты “Слова Жыцця” святары-юбіляры распавядаюць пра пачаткі святарства, падсумоўваючы гады свайго служэння, а таксама пра малітоўныя інтэнцыі, якія носяць у сваім сэрцы ў гэты асаблівы для іх час.

Закранаючы тэму паклікання, гледзячы на гэта з перспектывы пражытых гадоў, я бачу, што Бог у сваім Провідзе меў план. У свой час Ён паслаў на маю дарогу светлай памяці кс. каноніка Уладзіслава Мяшчанскага і праз яго сэрца, вусны і прыклад жыцця прамовіў і заахвоціў мяне пайсці шляхам святарства. Я не мог пярэчыць тады яго словам: “Паспрабуй”.
    У чым сутнасць святарскай паслугі? На маю думку, перш за ўсё, у знаходжанні з людзьмі. Трэба любіць прысвячаць свой час іншаму чалавеку. Таксама гэта нястомныя малітвы, таму што святар – “муж малітвы”. А самае галоўнае ў малітве – слухаць, каб з даверам дазваляць Богу, які паклікаў, дзейнічаць і рабіць тое, чаго Ён хоча: “Слухай...” – і “будзеш...”. †

У сувязі з пандэміяй каранавіруса Касцёл прапануе вернікам трымацца разам у рэжыме анлайн, каб лішні раз не падвяргацца рызыцы заражэння. Замест таго, каб масава збірацца ў святыні, кожны можа ўдзельнічаць у св. Імшы віртуальна. І ў абставінах, у якіх мы ўсе апынуліся, – гэта выбар у духу хрысціяніна: адказны і з клопатам пра бліжняга.

Зразумела, мы прызвычаіліся да велічы інтэр’ера святынь, магчымасці перадаць знак супакою парафіянам, прыняць Цела Хрыста… І гэта ўсё дадае нам набожнасці. Аднак Касцёл – не мураваныя ці драўляныя сцены, а найперш тое адчуванне блізкасці да Пана, што маем унутры сябе. І перыяд самаізаляцыі можа прынесці добры плён – паказаць, якая сапраўды наша вера. Пра адносіны з Богам, а таксама пра прыклады рэлігійных ініцытыяў у няпросты час распавядаюць вернікі, якія на некаторы перыяд аддалі перавагу рэлігійным практыкам у віртуальнай рэальнасці.†

Няшчасныя выпадкі, траўмы і хваробы могуць здарыцца з намі раптоўна. Што рабіць у першыя секунды пасля тэрмічнага апёку? Што калі ўзніклі сутаргі альбо калі дзіця падавілася ці праглынула нешта небяспечнае? Мінімальнымі навыкамі рэанімацыі павінен валодаць кожны – гэта ў ідэале. Але на практыцы аказваць першую дапамогу сабе і іншым умеюць нямногія.
    Урач анестэзіёлаг-рэаніматолаг Максім Таранцей упэўнены, што калі даць бацькам неабходныя веды і адпрацаваць іх на практыцы, можна знізіць працэнт дзіцячых захворванняў, інваліднасці і смяротнасці.

Дзейнічаць рашуча і без панікі
    Максім Таранцей – анестэзіёлаг-рэаніматолаг у 3-ім пакаленні. Працуе ў Гродзенскай абласной дзіцячай клінічнай бальніцы. †

На 47-ым годзе жыцця адышоў у вечнасць кс. канонік Алег Дуль, пробашч парафіі св. Станіслава Косткі ў Ваўкавыску. Святар памёр у плябаніі ў перадапошнюю пятніцу Вялікага посту акурат у той час, калі мясцовыя вернікі адпраўлялі ў касцёле набажэнства Крыжовага шляху.

Я пайду!
    Кс. Алег нарадзіўся ў 1973 годзе ў в. Падгалішкі, якая належыць да парафіі Найсвяцейшай Тройцы ў Забалаці (дэканат Радунь). Будучы юнаком цвёрда вырашыў стаць святаром.
    “Кс. Алега я ведаў са школы, таму што паходзім з той самай парафіі, – узгадвае кс. кан. Ян Кучынскі. – Памятаю, як ксёндз пробашч вясной 1991 года паехаў асвячаць прыдарожны крыж у Падгалішках, роднай вёсцы кс. Алега. Пасля асвячэння сказаў, што цяпер настала рэлігійная свабода і што ў Гродне ёсць духоўная семінарыя: можа, хтосьці з моладзі пайшоў бы туды вучыцца. Тады Алег зрабіў крок уперад і сказаў: «Я пайду». На наступны дзень прыйшоў у касцёл, каб служыць на Імшы. Так распачалося наша сяброўства… †