З жыцця Касцёла

Пандэмія прымусіла нас захоўваць дыстанцыю, аднак паспрыяла духоўнаму з’яднанню. З распаўсюджаннем каранавіруса з вуснаў шматлікіх вернікаў пачала гучаць адна і тая ж просьба да Усемагутнага: аб выбаўленні ад заразы. Некаторыя моляцца ўсёй супольнасцю, іншыя аддаюць перавагу індывідуальнай малітве. І калі Ты яшчэ не маеш падобнага намеру, самы час натхніцца прыкладамі і ўпэўніцца, што малітва заўсёды дае добры плён. Хоць не абавязкова такі, якога чакаем.

Разам дастукацца да Нябёсаў
    Кс. Артур Ляшнеўскі SDB, вікарый парафіі св. Міхала Арханёла ў Смаргоні
    Падчас пандэміі наша парафія актыўна ўключылася ў малітоўны “штурм” Неба, просячы ласкі стрымання распаўсюджання інфекцыі. Пасля кожнай св. Імшы вернікі звяртаюцца да Бога спевам суплікацыі і малітвай праз заступніцтва св. Роха і св. Андрэя Баболі. У святыні выстаўлены рэліквіі апошняга, каля якіх людзі могуць памаліцца асабіста і ўзяць адмысловую малітву праз яго заступніцтва з сабой. У дзень літургічнага ўспаміну святога парафія прасіла абараніць наш горад і ўсю краіну ад каранавіруса. †

Гісторыя майго паклікання пачалася яшчэ ў дзяцінстве. Памятаю, што ад малога меў вельмі добры і красамоўны прыклад веры з боку бацькоў, бабулі і дзядулі. Калі яшчэ не хадзіў у школу, бабуля, якая вучыла мяне ружанцу, малітвам і вадзіла ў касцёл, моцна захварэла. Мела слабое сэрца і з-за гэтага моцна плакала. Мне было вельмі шкада яе, таму пайшоў да Пана Езуса і сказаў: “Калі мая бабуля выздаравее і будзе жыць далей, я стану ксяндзом”. Гэтае абяцанне запомніў назаўсёды. †

13 чэрвеня 2015 года ў мікрараёне Цэнтральны быў асвечаны касцёл св. Станіслава Косткі. Урачысты акт здзейсніў тагачасны Апостальскі нунцый у Беларусі кс. абп Клаўдыа Гуджэроці пры ўдзеле ардынарыя Гродзенскай дыяцэзіі кс. б-па Аляксандра Кашкевіча.

Як і для кожнай парафіі, падобная падзея ўпісваецца ў гісторыю залатымі літарамі. Кансэкрацыя касцёла – гэта Божая пячаць, якая перад усімі назаўсёды пацвярджае, што гэта месца, якое Пан Бог асаблівым чынам выбраў як месца сустрэчы, прабачэння, як месца, у якім неба сустракаецца з зямлёй. Гэты акт з’яўляецца красамоўным сімвалам, які ўказвае на прызначэнне святыні і алтара.
    Касцёл св. Станіслава Косткі ў Ваўкавыску пабудаваны на месцы старадаўняга драўлянага, узведзенага ў 1926 годзе з тэлеграфных слупоў. У пасляваенны час святыня была зачынена і пераабсталявана для гаспадарчых патрэб, пазней перабудавана пад жылы дом. †

Яшчэ некалькі гадоў таму гродзенская парафія Святога Духа ў мікрараёне Альшанка налічвала каля 600 вернікаў ды бязмежнае поле, дзе ксёндз пробашч удзяляў прагнучым Цела Хрыста. Сёлета, у 5-гадовы юбілей асвячэння зямлі пад будаўніцтва касцёла, парафія налічвае ўжо 5 тысяч вернікаў. Паступова “растуць” сцены, каб пераўтварыцца ў магутную святыню.

“Прапусціце бабцю!”, або кожны ў адказе за сваю парафію
    “Момант, калі кс. біскуп Аляксандр Кашкевіч акрапіў месца, дзе нам наканавана збірацца пад адным дахам дзеля супольнай малітвы, стаў адным з самых кранальных хвілін для парафіян, – дзеліцца Крысціна Лісай, адна з першых мясцовых парафіянак. – У пэўным сэнсе гэта стала для ўсіх нас неверагоднай падзеяй, бо дагэтуль шматлікія спробы атрымаць зямлю заканчваліся паразай. Улады каментавалі адмовы па-рознаму: то вакол шмат святынь, то мясцовыя жыхары супраць, каб побач будавалі касцёл”. †

Я пачаў думаць пра святарства, калі меў 15 гадоў. У той час сустракаў няшчасных, скалечаных людзей. Ад іх выгляду сэрца сціскалася, і ў галаву прыйшла думка: калі б я быў святаром, мог бы ім дапамагчы. Потым стаў прыслужваць на св. Імшы ў кс. інфулата Міхала Арановіча ў гродзенскім пабернардынскім касцёле, таму што ў маім парафіяльным францысканскім касцёле камітэт забараняў прыслужваць, каб у ксяндза не забралі “спраўкі”.
    Потым я пайшоў у армію. Здарылася так, што служыў побач з касцёлам. Хадзіў праз плот у святыню, прыступаў да споведзі, удзельнічаў у св. Імшы, а ў маі хадзіў туды амаль кожны дзень замест вячэры. Мясцовы святар спачатку глядзеў на мяне вельмі здзіўлена, з падазрэннем:
    у тыя часы было неймаверна, што, знаходзячыся ў савецкай арміі, дзе панавала атмасфера ваяўнічага атэізму, салдат падчас звальнення не бадзяецца па горадзе, а ідзе ў касцёл, каб памаліцца. Неўзабаве ён пераканаўся, што са мной “усё ў парадку”, і ўжо не стараніўся.
    Адслужыўшы ў войску, я вярнуўся ў Гродна, знайшоў працу. Але працягваў кожны дзень хадзіць на св. Імшу. Любіў чытаць чытанні, спяваць псалмы. Памятаю, што часам прасіў калег, якія змянялі мяне на працы, прыйсці раней, і тады бег, каб паспець на св. Імшу. †