Задай пытанне

Меня учили тому, что католики при отсутствии католического храма могут принимать причастие в храме православном и наоборот. Однако встретил возражение: «Разрешается только присутствие на богослужении». Какова истина?

Восточные Церкви, не находящиеся в полном общении с католической Церковью, обладают действительными таинствами, обеспеченными апостольской преемственностью. Однако существует тесная связь между церковным единством и таинственным единством, поэтому в целом здесь действует правило: католические священнослужители преподают таинства законным образом только католикам, а католики, в свою очередь, принимают таинства законным образом только от католических священнослужителей, и наоборот. При этом католическая Церковь допускает общение в таинствах – особенно Евхаристии, покаяния и помазания больных – с другими Церквями и церковными общинами при определенных условиях. †

Касцёл адмоўна ставіцца да перавязкі матачных труб. Пра гэта чытаем у энцыкліцы бл. Паўла VI “Humanae vitae”: “Як ужо шматразова падкрэсліваў Настаўніцкі інстытут Касцёла, трэба адкідваць непасрэднае пазбаўленне плоднасці – ці то пастаяннае, ці то часовае – як у мужчын, так і ў жанчын”. У наш час сапраўды даволі часта можна сустрэцца з практыкай хірургічнай стэрылізацыі жанчын. Таму жанчына, ідучы на такі крок, павінна ведаць, як ацэньваецца гэтая аперацыя з Божага пункту бачання. І тут можна назваць два кірункі.
    Па-першае, калі жанчына пагаджаецца на стэрылізацыю, каб ужо не мець дзяцей, яна здзяйсняе цяжкі грэх. Таму нікога нельга змушаць да стэрылізацыі ці паддавацца ёй, хоць бы нават сітуацыя ў сям’і была па тых ці іншых прычынах драматычнай. Сама па сабе цяжарнасць не з’яўляецца хваробай, якую б трэба было лячыць стэрылізацыяй ці, яшчэ горш, абортам. Цяжарнасць – гэта доказ здароўя і нармальных адносін у сужэнстве. Чаму нельга стэрылізавацца? Бо свядомае жыццё ў граху блакуе чалавека на дзеянне Божай ласкі. І хоць чалавек можа мець тысячы апраўданняў, каб пайсці на грэх, у такой сітуацыі ён выбірае нейкія часовыя выгады, якія скончацца, а застанецца толькі непакой і разлад з сумленнем. †

Согласно католическому вероучению, нельзя с уверенностью утверждать, что некрещеные и неродившиеся дети попадают в лимб. Такое предположение было характерно для богословов прежних эпох, и хотя оно не было осуждено Церковью, оно никогда не было её официальным учительством.
    Между тем, богословие развивалось, и в сегодняшнем Катехизисе Католической Церкви учение об участи некрещеных детей основывается на вере в Божественный замысел о всеобщем спасении, выраженный словами святого апостола Павла: «Бог хочет, чтобы все люди спаслись и достигли познания истины» (сравн. 1 Тим 2, 4). Вот, что говорится в Катехизисе: «Что касается детей, умерших некрещеными, то Церковь может только вверить их милосердию Божию, как она делает это в обряде погребения некрещеных детей. Действительно, великое Божие милосердие, которое хочет, чтобы все люди были спасены, и любовь Иисуса к детям, о которой Он говорит: “Пустите детей приходить ко Мне и не препятствуйте им” (Мк 10, 14), – позволяют нам надеяться, что для детей, умерших без крещения, существует путь спасения» (1261). Наша надежда основана на вере в благодать, которую Бог может даровать этим детям каким-то неведомым нам образом, ведь без благодати никто не может попасть в Рай. †

Адвэнт – гэта час, які мае асаблівую атмасферу. Мэта гэтага перыяду – падрыхтаваць нас да перажывання адпаведным чынам урачыстасцей Божага нараджэння. Літургія Адвэнту набліжае нам прароцтвы, што прадвяшчаюць блізкі прыход Пана. Блізкасць гэтага прыходу Збаўцы нараджае радасць у нашых сэрцах. Менавіта таму час Адвэнту называюць часам радаснага чакання.
    У Кодэксе кананічнага права можам прачытаць, што “ў Паўсюдным Касцёле пакутнымі днямі і перыядамі з’яўляюцца пятніцы цэлага года і час Вялікага посту” (кан. 1250). Ці значыць гэта, што час Авэнту не з’яўляецца часам пакаяння і пакуты? Ці можна ў гэты час арганізоўваць розныя забавы і прымаць у іх удзел? Нягледзячы на тое, што Адвэнт паводле Кананічнага права не быў залічаны да часу пакаяння, варта было б, аднак, надалей прытрымлівацца традыцыі перажывання Адвэнту такім чынам, каб клапаціцца пра асабістае збаўленне (параўн. Флп 2, 12). У Евангеллі паводле св. Мацвея можна прачытаць: “Ці могуць быць у жалобе госці на вяселлі, пакуль з імі жаніх? Але прыйдуць дні, калі будзе забраны ад іх жаніх, і тады будуць пасціць” (Мц 9, 15). Езус заклікаў чуваць і маліцца, каб не прапусціць Яго прыход. Падобным чынам адбываецца з Адвэнтам – часам чакання святкавання Божага Нараджэння, а таксама паўторнага прыходу Пана ў канцы свету. Ніхто з нас не ведае, калі Хрыстос вернецца, таму важна не змарнаваць гэтага шансу, як, напрыклад, людзі, што жылі ў часы Ноя: “Бо, як у дні перад патопам елі, пілі, жаніліся і выходзілі замуж аж да таго дня, калі Ной увайшоў у каўчэг, і не ведалі, пакуль не прыйшоў патоп і не забраў усіх, так будзе і ў час прыйсця Сына Чалавечага” (Мц 24, 38–39). †