Задай пытанне

Касцёл хутчэй неахвотна ставіцца да таго, каб звяртаць увагу на сны. Але нават у Бібліі мы чытаем аб снах, якія паходзяць ад Бога.
    Дазвольце мне даць Вам канкрэтны прыклад такога сну. Аднаму чалавеку прысніўся памерлы бацька і загадаў яму адмовіцца ад дрэннага жыцця, пайсці да споведзі і нарэшце пачаць жыць па-хрысціянску. Чалавек глыбока ўзрушыўся ад гэтага паслання, і на самой справе сон стаў паваротным момантам у яго жыцці.
    Ці быў гэты сон звышнатуральным умяшаннем у жыццё гэтага чалавека? Асабіста я лічу, што нават калі ён быў выкліканы выключна прыроднымі механізмамі (на-прыклад, гэты чалавек насіў у сваёй падсвядомасці глыбокія дакоры сумлення, што жыве не так, як яго выхоўвалі), то ўсё роўна праз яго выявілася таямніца еднасці святых. Напэўна, праз гэты сон чалавека закранула любоў яго бацькі – нават калі гэта адбылося па чыста натуральных прычынах. А для любові дастаткова звычайная з’ява, што часам яна прыносіць свой плён толькі праз шмат гадоў.
    У той жа час, я думаю, было б проста ганарлівасцю загадзя выключыць звышнатуральны характар гэтага сну. Бо хто ведае: можа, гэта сапраўды сам Бог дазволіў бацьку нават пасля смерці прыйсці да свайго дзіцяці і аказаць яму такую вялікую карысць.
    Пасланне з гэтага сну відавочна згаджалася з праўдай веры, і разам з тым у ім не было ніякіх перабольшванняў у інтэрпрэтацыі ісціны. Але я распавяду Вам яшчэ адзін сон, які таксама ніякім чынам не супярэчыць праўдзе веры, але мае лішнія падказкі адносна таго, як трэба дзейнічаць. Гэты сон здарыўся ў жыцці будучага святога Альберта Вялікага, у той час, калі ён прымаў рашэнне ўступіць у манаскі ордэн.†

“Ці можна піць асвечаную ваду кожны дзень, не маючы ў гэтым неабходнасці? Мае дзеці кожную раніцу, зрабіўшы знак крыжа, п’юць тры глыткі вады з Будслава. Ці не з’яўляецца гэта блюзнерствам?”

Гісторыя вады ў хрысціянскіх рэлігіях мае вельмі доўгую традыцыю, якая бярэ пачатак са Старога Запавету. На працягу стагоддзяў ваду выкарыстоўвалі ў розных мэтах. Яна мела вялікае лекавае значэнне: вада з крыніцы, з іншых месцаў, што славяцца цудамі. Каля некаторых санктуарыяў можам знайсці асвечаную ваду.
    Кожны з нас павінен адрозніваць ваду, асвечаную святаром, ад вады з крыніцы (не асвечанай). Асвечаная вада выключана са штодзённага (свецкага) карыстання. Яна павінна быць выкарыстана паводле малітвы Касцёла, якой моліцца святар падчас яе асвячэння. Крынічную ж ваду можна ўжываць па-рознаму: мыцца, рабіць гарбату, праць. †

Между прочим, статуэтка Будды – важный атрибут фэншуй. Но, как мы знаем, далеко не единственный. Разумеется, если католик начинает приписывать этой статуэтке какие-то магические или божественные свойства, то речь идет даже не о допустимости или недопустимости, а о том, что вообще творится в голове у этого католика и в его духовной жизни.

Если же кто-то хранит у себя дома такой подарок или привез его в память о посещении Азии – то это никак не может быть недопустимым, если только не является соблазном для ближнего. Например, если наши друзья увлекаются восточными духовными практиками, ставя их в один ряд с христианством, а мы хотим быть свидетелями веры в Иисуса Христа, единственного Спасителя, то неожиданное приобретение нами статуэтки Будды может стать для этих друзей соблазном. †

Вопрос, скорее, риторический, как и признает его автор. Модно ли сегодня быть католиком? Можно ли вообще ставить рядом такие понятия, как вера и мода?

Чтобы дать аккуратный ответ на этот вопрос, сначала давайте дадим определение моде. Что такое мода? В Толковом словаре Даля моде дается такое определение: «ходящий обычай; временная, изменчивая прихоть в житейском быту, в обществе, в покрое одежды и в нарядах». В Большом толковом словаре мода определена как «совокупность вкусов и взглядов, господствующих в обществе в определенное (обычно недолгое) время и проявляющихся в увлечениях чем-либо, формах быта, одежде и т.п.». Наконец, согласно Большому энциклопедическому словарю, мода – это «непродолжительное господство определенного вкуса в какой-либо сфере жизни или культуры». †