Задай пытанне

Што Касцёл кажа пра Меджугор’е? Ці дазваляецца ў касцёлах вешаць абразы, ставіць фігуры Маці Божай Меджугорскай? Ці маюць права святары гаварыць падчас казання аб праўдзівасці аб’яўленняў у Меджугор’і?

Афіцыйная пазіцыя Касцёла адносна аб’яўленняў у Меджугор’і была прадстаўлена Канферэнцыяй Біскупаў Югаславіі ў 1991 годзе і пацверджана Кангрэгацыяй Веравучэння. У дэкларацыі 1991 года (“Дэкларацыя з Задара”) сказана, што звышнатуральны характар таго, што адбываецца ў Меджугор’і, не пацверджаны.
    З гэтага вынікае, што адначасова нельга і выключыць звышнатуральны характар гэтай з’явы, таму што ў такім выпадку была б ужыта фармулёўка “пацверджаны незвышнатуральны характар”. Знакаміты тэолаг Кардынал Шонбарн падкрэсліў, што Касцёл не можа даць канчатковую ацэнку гэтай з’яве, пакуль яна трывае (інтэрв’ю 01.11.2004 года для “Tagespost”). †

Из двух зол не следует выбирать ни одного: зло оскорбляет Бога, какого бы «размера» оно ни было, и обедняет и разрушает человека, будь оно «большим» или «меньшим». Это утверждение означает, что никакое зло, даже меньшее, не может быть предметом свободного выбора со стороны человека. Оно всегда будет грехом.
Приведем слова из энциклики папы Павла VI «Humanae vitae»: «Если иногда законно допустить нравственное зло, чтобы избежать большего зла или добиться большего добра, незаконно даже по серьезным причинам делать зло так, чтобы из него могло следовать добро (сравн.: Рим 3, 8). То есть нельзя совершать поступки, которые существенно нарушают нравственный порядок, потому что такое действие недостойно человеческой личности, даже когда имеется намерение содействовать личному, семейному или социальному благополучию».
Мы видим, что здесь речь идет о «допущении нравственного зла», а не о «выборе зла», то есть осознанном совершении зла, пусть даже «меньшего», для достижения некоего добра. †

Мы з мужам католікі. Ён ахрышчаны, але не практыкуе веру. Як прымусіць яго хадзіць у касцёл?

Як прымусіць хадзіць у касцёл свайго мужа? Прымусіць... Адабраць свабоду выбару, зрабіць сабе падданым, выхаваць на свой манер – гэта, канешне, абсалютна не адпавядае хрысціянскаму бачанню сужэнства і адносін паміж мужам і жонкай. Выбіраць, хадзіць у касцёл ці не, – свабодная і добраахвотная справа кожнага дарослага чалавека.
    Што датычыць веры Вашага мужа, то з пастаўленага пытання вынікае, што ён не хоча верыць слепа. Катэхізіс Каталіцкага Касцёла, апісваючы характарыстыкі веры, зазначае наступнае: “У веры розум і воля чалавека супрацоўнічаюць з Божай ласкай: верыць – гэта справа розуму, які прымае Божую праўду па загадзе волі, каторую пабуджае Бог праз ласку” (ККК, 155). З вышэйсказанага вынікае, між іншым, што “вера хоча зразумець” (ККК, 158): “Я веру, каб зразумець, і разумею, каб лепей верыць” (св. Аўгустын). †

Роздум над ісцінай аб унебаўзяцці Марыі варта распачаць, разглядаючы два творы мастацтва. Першы – гэта карціна Тыцыяна, дзе адлюстравана Марыя, якая ўзносіцца ў неба ў акружэнні анёлаў. Другі – карціна Дуччо дзі Буонінсенья, на якой мы бачым паміраючую Марыю, а таксама Езуса, які прытуляе да сябе Яе душу. Паміж двума гэтымі адлюстраваннямі існуе напружанне. Згодна з хрысціянскай традыцыяй, Маці Езуса памерла, была ўваскрошана і прынята ў нябесную хвалу. Пад гэтай традыцыяй падпісваюцца таксама некаторыя Айцы Касцёла, напрыклад, Мадэст Ерузалемскі (+630) ці Ян Дамаскін (+749). Марыя павінна была наследаваць свайго Сына і ў смерці, і ва ўваскрасенні. Паколькі Хрыстос стаў падобным да нас ва ўсім, таксама і ў смерці, то няма прычын для таго, каб Маці Езуса павінна была пазбегнуць смерці перад сваім уваскрасеннем. Тут варта прыгадаць словы св. Яна Паўла ІІ, прамоўленыя падчас агульнай аўдыенцыі 25 чэрвеня 1997 года: “Марыя, каб магчы ўдзельнічаць у таямніцы ўваскрасення Хрыста, павінна была таксама разам з Ім прайсці праз смерць. Можна сказаць, што пераход з гэтага ў іншае жыццё быў для Яе выспяваннем ласкі ў хвале, таму можна разумець Яе смерць як свайго роду «засынанне»”. Такім чынам, рэальнасць смерці і рэальнасць унебаўзяцця не з’яўляюцца ўзаемавыключальнымі. †