Pytania i odpowiedzi

Czy można wybierać rodziców chrzestnych nie ze wspólnoty katolików, tylko wśród przedstawicieli innych wyznań chrześcijańskich?

Pytanie o wyborze rodziców chrzestnych jest omawiane w kilku dokumentach Kościoła katolickiego. Kodeks Prawa Kanonicznego (kan. 874) podaje, że ochrzczony niekatolik nie może być ojcem chrzestnym, ale może zostać świadkiem chrztu. W 1990 roku papież Jan Paweł II wydał dla Kościoła katolickiego na Wschodzie Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich. W tym dokumencie mówi się m.in. o tym, że prawosławny chrześcijanin może zostać chrzestnym, jeśli drugi chrzestny jest katolikiem. Temat rodziców chrzestnych jest poruszany również w Dyrektorium o Ekumenizmie: „opierając się na wspólnym chrzcie, a także na krewnej i przyjacielskiej więzi, ochrzczona osoba, która należy do innej wspólnoty eklezjalnej (kościelnej – przyp. aut.), może być świadkiem chrztu w wypadku, jeśli drugi chrzestny jest katolikiem. Katolik natomiast może spełniać tę samą funkcję w stosunku do osoby, która chce przyjąć chrzest w innej wspólnocie eklezjalnej”. †

Teoretycznie nie powinniśmy się spotykać z grubiaństwem w świątyni: ludzie przychodzą tam z dobrymi intencjami, otwarcie wyznają swoją wiarę w najwyższe ideały. Jednak każdy człowiek ma swój charakter, inne wychowanie oraz inną (czasami bardzo skomplikowaną) przeszłość. Dlatego w praktyce, niestety, często zdarzają się rzeczy nieprzyjemne.
W podobnych sytuacjach może się pojawić chęć oddać przewagę emocjom i równie chamsko odpowiedzieć krzywdzicielowi. Najlepszym doradcą w takich sprawach jest sam Jezus Chrystus – najdoskonalszy dżentelmen. W Piśmie Świętym można znaleźć sporo przykładów należytych zachowań Zbawcy w niegodnych sytuacjach. Przyszedłszy
na świat, Jezus przekazał ludziom nowe reguły życia: zamiast zasady „oko za oko, ząb za ząb” zachęcał odpowiadać na krzywdę wyrozumiałością i miłością. Chrystus nie raz był uczestnikiem ostrych sytuacji z faryzeuszami, uczniami, ale nigdy nie pozwalał emocjom wziąć górę. Podobnie też my, gdy jesteśmy świadkami niesprawiedliwości w świątyni, po-
winniśmy zapytać siebie: „Co w tej sytuacji uczyniłby Jezus?”.†

W wielu kościołach momenty, w których się klęka podczas Mszy św. różnią się między sobą. Dlaczego tak się dzieje?

W Kościele na terenie naszego kraju przez dłuższy czas panowała tradycja Soboru Trydenckiego, mimo że odbył się już Sobór Watykański II. Z powodu braku duszpasterzy, wierni nie mogli śledzić zmian po reformie liturgicznej. Po powstaniu w 1991 roku diecezji grodzieńskiej przybyło do nas wielu kapłanów z różnych państw, parafii i wspólnot zakonnych. Zaczynali budowanie swych wspólnot parafialnych prawie że od początku. Każdy z nich wprowadzał zwyczaje i tradycje wyniesione z poprzednich miejsc posługi. Z tego powodu powstało zamieszanie dotyczące postawy wiernego podczas celebracji Eucharystii. †

Już w Starym Testamencie można zauważyć ogromne miłosierdzie Boga do swego narodu. Ileż razy ludzie odwracali swoje twarze i serca od prawdziwej drogi, upadali w grzechach, jednak Wszechmocny za każdym razem im przebaczał i podnosił z brudu przewinień. „Pan, Bóg nasz, zaś jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu i nie słuchaliśmy głosu Pana, Boga naszego…” (Dn 9, 9-10).
    Widzimy ogromną miłość Stwórcy do człowieka w ciągu całej historii narodu żydowskiego. Warto zaznaczyć, że jest przeładowana trudnościami. „Nie chciał bowiem karać nas na końcu, dopiero wtedy, gdyby grzechy nasze przebrały miarę. A więc nigdy nie cofa On od nas swojego miłosierdzia; choć wychowuje przez prześladowania, to jednak nie opuszcza swojego ludu” (2 Mch 6, 15-16). Już wtedy Wszechmocny jak gdyby dawał przykład tego, co powinniśmy czynić w swoim życiu. Mogłoby się wydawać, że człowiek to zrozumie i przyjmie słowa Boga, jednak on pozostaje uparty.
    Niebieski Ojciec posuwa się w swym miłosierdziu dalej – posyła do ludzkości swojego Syna. Jezus, idąc przez miasta i wioski, poprzez przypowieści o synu marnotrawnym, zaginionej owieczce i zgubionej drachmie zwracał uwagę na ogromne miłosierdzie Boga do każdego człowieka. †