Pytania i odpowiedzi

Kościół katolicki nie uznaje rozwodów. To znaczy, że jeżeli małżeństwo jest prawdziwe, zgodnie z wymaganiami KPK, nie może ono być rozerwane. Lecz, zarówno w świeckiej, jak i kościelnej terminologii istnieje takie pojęcie, jak „separacja”. Co to jest? Separacja jest rozerwaniem lub powstrzymaniem się od wspólnego życia obojga małżonków z dalszym istnieniem zawartego przez nich małżeństwa. Inaczej mówiąc, separacja zwalnia od obowiązków wspólnego zamieszkiwania i wykonywania małżeńskiego obowiązku, lecz związek małżeński nadal pozostaje istnieć.
    Kiedy i z jakich powodów można wyznaczyć separację? Regulują to kanony 1152-1153 KPK. Mówiąc o powodach, wśród nich można wyliczyć następujące: cudzołóstwo, niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia duszy lub ciała jednego z małżonków, niewykonywanie podstawowych obowiązków małżeńskich. Kto wobec tego może w Kościele stwierdzić separację? Po pierwsze, biskup diecezjalny, po drugie, sąd biskupi, i po trzecie, sami małżonkowie, jeśli istnieje poważny powód. †

Jezus Chrystus ustanowił siedem sakramentów, aby przy ich pomocy człowiek miał możliwość otrzymywać łaskę i rozwijać swoją więź z Bogiem. Każdy z siedmiu sakramentów jest ważny, i każdy katolik powinien postarać się, aby jak najczęściej przystępować i korzystać z tych sakramentów.
    Podczas tegorocznej wizyty duszpasterskiej wiele osób, które jeszcze nie przyjęły sakramentu bierzmowania, pytały mnie, dlaczego jest im potrzebny ten sakrament i co on daje. A więc przypomnijmy, czego uczy Kościół o sakramencie bierzmowania.
    Sakrament bierzmowania wraz z chrztem i Eucharystią należą do „sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”. Dopełnia on łaskę chrztu. Poprzez ten sakrament wierni jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem. Przez bierzmowanie wierni otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i są zobowiązani do tego, aby jako prawdziwi świadkowie Chrystusa szerzyli wiarę słowem i uczynkiem oraz bronili jej (por. KKK 1285). †

Czy można pogodzić wiarę w zabobony z wiarą chrześcijańską szczególnie wtedy, gdy mogą one dotyczyć wykonywania religijnych rytuałów i nawet odmawiania odpowiednich modlitw? Granica między tym, co jest rzeczywiście święte a tym, co subiektywne, jest bardzo cienka. Można łatwo zamienić religijne gesty i znaki na formę swojego rodzaju magicznego działania i zaklęcia, jeśli nie wkłada się w nie wewnętrznego zrozumienia i głębokiej wiary w działanie Boga.
    Chrzciny, wesele, śluby, pogrzeby narastają w szereg zwyczajów i tradycji, których znaczenie często jest trudno wyjaśnić. Dlaczego przed chrztem nie wolno pokazywać dziecka innym ludziom oprócz własnych rodziców? Dlaczego pan młody nie może oglądać sukni panny młodej do momentu ślubu? Dlaczego w domu zmarłego zawieszane są lustra? Na te i podobne pytania nie ma żadnej rozsądnej odpowiedzi, a ci, którzy to praktykują najczęściej odpowiadają, że tak „należy czynić”. †

Pomimo tego, że rozmowa z osobą duchowną dla wielu z nas już nie jest czymś niezwykłym, niekiedy można usłyszeć pytania typu: jak się zwrócić prawidłowo do biskupa, księdza lub siostry zakonnej. Na pewno, warto nad tym się zastanowić, bowiem czasami może nas to wprowadzić w pewne zakłopotanie.
    Przede wszystkim należy wspomnieć o postawie pełnej szacunku do innego człowieka, tym bardziej, że jest to osoba poświęcona na służbę Bogu. Myślę, że szacunek, otwarte serce oraz szczere spojrzenie powinno cechować każdą rozmowę ze wszystkimi. Nie możemy się zwracać do osoby duchownej per „Ty”, bowiem taki zwrot nie ukazuje szacunku do niej, a tym bardziej do samego Chrystusa. A więc, do biskupa należy się zwracać tak: „proszę księdza biskupa”, „Wasza Ekscelencjo”; do kardynała: „Wasza Eminencjo”; do Ojca Świętego: „Wasza Świątobliwość”. Do księdza zwracamy się w sposób następujący: „proszę Księdza”, „proszę Księdza Proboszcza”, „proszę Księdza Wikariusza”, jeżeli proboszcz lub wikariusz jest ze zgromadzenia zakonnego, możemy powiedzieć „proszę Ojca”; zaś do kleryka: „proszę Kleryka”, „proszę Księdza”; do sióstr zakonnych: „proszę Siostry”. †