Pytania i odpowiedzi

Możemy bardzo często usłyszeć to pytanie, lecz nie możemy otrzymać dokładną odpowiedź na nie. Przede wszystkim, dlatego, że akt teologii moralnej różni się od aktu konkretnej osoby. Akt – to działalność, która nie jest związana z konkretną osobą, w danym wypadku – samobójcą. Zgodnie z nauczaniem Kościoła samobójstwo – to grzech przeciwko piątemu przykazaniu Bożemu: Nie zabijaj. Człowiek, który uczynił samobójstwo, zabija siebie i tym samym nakłada na siebie grzech śmiertelny. Umierając w grzechu śmiertelnym, osądza siebie na piekło. Pogląd ten się zmienił w związku z odkryciem w sferze podświadomości samobójców.
    Badania w dziedzinie psychologii odkryły, że większość samobójców w momencie tej czynności nie są świadomi tego, co robią, znajdują się w dużej depresji i w takim stanie nie mogą odpowiadać za swoje czyny. Zdrowy człowiek zawsze będzie „zachowywać” swoje życie. Samobójcą liczy się chorym psychicznie człowiekiem, który w danej chwili nie dał sobie radę z własnymi uczuciami, lękami, które wzięły górę nad nim i kierowały nim. †

Mi się wydaje, że nie zabijać zwierząt jest bardzo po chrześcijańsku. Dlaczego wtedy chrześcijanie jedzą mięso zwierząt?

Etyka chrześcijańska nie zabrania ani zabijania zwierząt, ani spożycia ich mięsa. Jednak należy dodać następujące:
    1) Pozwolenie na spożycie mięsa człowiek otrzymał tylko po grzechu pierworodnym (Rdz 9, 2). Według pierwotnego porządku, podanego Stworzycielem, świat zwierząt i człowiek musieli spożywać pokarm roślinny (Rdz 1, 29). Tylko po grzechu pierworodnym, a w sposób szczególny po potopie, człowiek otrzymał pozwolenie spożywać obok z roślinnymi także i mięsne pokarmy. Św. Tomasz z Akwinu mówił tak: „Proste życie ustaje na spożyciu owoców ziemi, mięso zaś spożywamy z szukania zbytku i ciekawości życia” (Summa teologica, 1-2 q. 102 a. 6 ad 2).
    2) W duchowości chrześcijańskiej zawsze wysoko cenione było powstrzymanie się od spożycia mięsa, jak i od każdego zabijania.
    Wśród jaroszów często jest rozpowszechnione przekonanie, że przykazanie „nie zabijaj” dotyczy też zabijania zwierząt. Jednak to przykazanie w swoim dosłownym brzmieniu nie obejmowało nawet zabójstwa człowieka w czasie wojny oraz wykonania kary śmierci, ponieważ te czynności język hebrajski określa terminami „harag” i „hemit”, natomiast w piątym przykazaniu użyty jest wyraz „rasah”, który odpowiada wyrazowi „zabójstwo”. Tym bardziej, że piąte przykazanie Dekalogu poszerza sam Jezus i nie ma wątpliwości, że chodzi tu tylko o człowieka: „A Ja wam powiadam: każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi” (Mt 5, 21). †

Ewangelia i cała Biblia pokazują ważność osobistych stosunków z Bogiem każdej poszczególnej osoby wierzącej: dla Boga każdy człowiek jest stworzony jako wyjątkowa i niepowtarzalna osobowość. Jezus uczy nas zwracać się do Boga jak do Ojca, który z miłością troszczy się o nas, co więcej, On wie, ile mamy włosów na głowie (Mt 6, 6; Mt 10, 30-31).
    Równocześnie o wspól­notowym aspekcie naszej wiary wspomina się niemal na każdej stronie Pisma Świętego. Nie ma w tym nic dziwnego, jeśli przypomnimy sobie, że człowiek z natury swojej jest istotą społeczną. Dla Izraela indywiduum istniało wyłącznie jako część narodu wybranego. Św. Paweł, z nielicznym wyjątkiem, w swoich listach zwraca się nie do wybranych chrześcijan, lecz do wspólnot wiernych, wzywając je do jedności i wzajemnej miłości. †

Proszę wytłumaczyć, w przypadku, gdy człowiek popełnił grzech śmiertelny, a nawet kilka, a potem mocno za to pożałował, czy zmieni się jego los, czy będzie on pokutować za życia ziemskiego, czy ma on szansę na zmartwychwstanie?

Odpowiadając na to pytanie, chcę wytłumaczyć sens kary za grzechy. Kościół rozróżnia potępienie wieczne i czasowe (KKK 1472 i kolejne). Grzech śmiertelny pozbawia człowieka komunii z Bogiem i zamyka przed nim wejście do życia wiecznego. To jest wieczne potępienie. Jednak, jeśli człowiek pożałował za grzech i przyjął chrzest lub (w przypadku ochrzczonego) przystąpił do spowiedzi i otrzymał rozgrzeszenie, to potępienie wieczne odpuszcza się, i poprzez zasługi Jezusa Chrystusa człowiekowi otwiera się Królestwo Niebios. Czasowe potępienie zostaje. Nie jest to coś sztucznego, danego przez Boga, jest to raczej wynik grzesznych uczynków. Owe potępienie wypływa z natury grzechu. Na przykład, mąż zdradził żonę. Na spowiedzi grzesznik ten otrzymał rozgrzeszenie, lecz zostały wyniki zdrady: blizna rodzinna, krzywda, osłabiona miłość, brak zaufania, chęć rozstania się itd. Wychodzi, że człowiek, mimo iż żałuje za grzech, i otrzymał sakramentalne rozgrzeszenie, powinien jeszcze przejść przez liczne cierpienia: albo na ziemi, albo po śmierci (w czyśćcu). Sens tych cierpień w tym, aby przygotować się do pełniejszego (na ziemi) i całkowitego (w niebie) przyjęcia ofiarowanej miłości. †