Słowo redaktora

Sobór Watykański II wniósł nieoceniony wkład w wewnętrzną odnowę Kościoła. Między innymi zmienił się po nim status Ojca Świętego, który wcześniej był uważany za „więźnia Watykanu”. Od tamtej chwili biskupi Rzymu ruszyli w świat, odbywając swoje podróże apostolskie do rozmaitych krajów.
   Pewnego poranka w jednej z rzymskich parafii jedenastoletni chłopczyk zapytał Jana Pawła II: „Ojcze Święty, dlaczego ciągle jeździsz po świecie?”. To dziecięce pytanie zapewne wychodzi z założenia, że biskup Rzymu nie powinien zbyt często opuszczać Wieczne Miasto. A ponieważ zakres posługi papieża jest powszechny, uważa się, że Rzym jest tym miejscem, w którym należy podejmować problemy Kościoła powszechnego.†

Każdy chrześcijanin należy przede wszystkim do szkoły Jezusa Chrystusa. Poprzez przyjęcie chrztu człowiek staje się Jego uczniem, który buduje swoją przyszłość razem z Mistrzem. W tej szkole każdego dnia dorasta do bycia dobrym wychowankiem, który potrafi słuchać swojego Nauczyciela.
   Być uczniem Chrystusa nie oznacza wyuczenia się Ewangelii na pamięć, odmawiania wszystkich modlitw ułożonych przez Kościół. Uczniem Mesjasza jest człowiek zjednoczony ze swoim Mistrzem. Uczestniczy w życiu Bożym, kroczy drogą wiary, sakramentów świętych i przestrzegania przykazań Wszechmocnego. †

Człowiek żyje w społeczeństwie. Cały swój rozwój zawdzięcza innym, zaczynając od chwili stworzenia. Dużo bierze od bliźnich, ale też dużo powinien dawać. Ma więc służyć światu swą inteligencją, dobrami materialnymi, siłami fizycznymi i zdrowiem. Tyle jest wart, ile uczyni dobrego. Choć ma prawo do życia i odpowiednich warunków rozwoju, a społeczeństwo ma obowiązek zapewnić mu bezpieczeństwo osobiste, to jednak mogą zdarzyć się sytuacje wyjątkowe, które wymagają ze strony człowieka największej ofiary – życia.
   Słuszność tego ukazuje sam Bóg, posyłając swojego Syna jako Ratunek dla świata. †

Figura Pana Jezusa Frasobliwego w Rosi przyciąga do siebie coraz więcej pielgrzymów. Ludzie z różnych stron, z kraju i zagranicy, udają się do tego wyjątkowego miejsca w diecezji grodzieńskiej, aby spojrzeć w niezwykłe oczy Chrystusa – zalane krwią, smutne, a jakże czułe!
    Męka Chrystusa, o której przypomina łaskami słynąca figura, jest źródłem naszego zbawienia. Jezus nigdy nie wypomina człowiekowi, że musiał cierpieć za jego grzechy. Pragnie jedynie, by każdy skorzystał z owoców zbawczej męki, by nie odrzucał miłosiernej i przebaczającej miłości, by nie pozbawiał siebie życia wiecznego, za które Chrystus zapłacił tak wysoką cenę. †