Słowo redaktora

L ubię pisać, kiedy ktoś czyta. Bardzo lubię, kiedy czyta uważnie. Wzrasta prawdopodobieństwo tego, że poza mniejszą lub większą ilością wylanych słów, ktoś zrozumie przekaz. Bo to nieprawda, że nikt mnie nie rozumie. Ważne jest, aby Dobra Nowina, którą pragniemy przekazać na stronach naszej gazety, dotarła do wszystkich, a jeszcze lepiej, gdy zrozumiemy, co nam chce powiedzieć Jezus, i do swego życia Bożą naukę wprowadzimy. Podobnie czynili pierwsi apostołowie, podobnie było w pierwszych gminach apostolskich. Każdy chciał zrozumieć Chrystusa, otwierając na Niego szeroko swoje serce. Dzieje apostolskie nie kończą się w II stuleciu. I dzisiaj nie brakuje Łukaszowych przesłań o życiu chrześcijan w XXI wieku, o apostolskiej działalności wielu z nas. Spróbujmy wszyscy razem zrozumieć, że historia Kościoła nie została zamknięta ze śmiercią Pana Jezusa czy św. Jana. I dzisiaj spotykamy ten sam Kościół Chrystusowy. Podobnie jak w Dziejach Apostolskich - ten prześladowany, cierpiący, ale nieustannie modlący się Kościół. †

Czy kraj, w którym mieszkamy, jest krajem ludzi wierzących? Czy zaglądając w swoje serca i pytając sami siebie, jaka jest nasza wiara, odpowiemy uczciwie na to pytanie? Zawsze podziwiałem sprawność i lekkość, z jaką niektórzy mówią o Bogu, o wcale przecież niełatwych sprawach, na swój sposób rozumiejąc stwórcze dzieła Boga. Uważam jednak, że tragedia dzisiejszego człowieka i współczesnej kultury polega na tym, że stają się ofiarą iluzji polegającej na tym, że mówienie o Bogu jest czymś absolutnie łatwym. Jednak przy tym zapominają o najważnejszym - że Bóg jest Tajemnicą.
   Dla mnie są to trudne tematy, o których nie jest łatwo pisać. Przecież każdy z nas spotkanie z Bogiem przeżywa na swój sposób. Nieraz można usłyszeć wypowiedzi typu: "moja wiara przeżyła wiele wzlotów i upadków" albo "jestem chrześcijaninem, więc traktuję wiarę poważnie". Każdy z nas mógłby powiedzieć coś swego o swoich stosunkach z wiarą i Bogiem. I na pewno warto o tym mówić, ponieważ ważne tematy religijne powinny zajmować w naszym życiu należyte miejsce. †

Błogosławiony Jan Paweł II jest uwielbiany przez wielu z nas. Czujemy się z Nim bardzo powiązani. Dlatego dzień beatyfikacji Wielkiego Papieża na zawsze pozostanie w naszej pamięci. Ksiądz biskup Aleksander Kaszkiewicz w swoich życzeniach wielkanocnych podkreślił, iż beatyfikacja Sługi Bożego Jana Pawła II będzie drugim porankiem wielkanocnym, który Kościół naszej diecezji przeżyje w sposób szczególny. Porankiem, który dla każdego z nas stanie się obudzeniem do nowego, lepszego życia. Właśnie o tym powinniśmy pamiętać.
   Beatyfikacja Jana Pawła II nie jest tylko wspomnieniem Jego życia, lecz przesłaniem dla każdego z nas na dalszą drogę życiową. To, co zobaczyliśmy w niedzielę na placu Świętego Piotra i w całym Rzymie: rzesze ludzi, okrzyki "Santo, subito" - to wszystko powinno do nas przemówić. Ta beatyfikacja powinna przywrócić każdemu z nas siłę wiary w Jezusa Chrystusa. Nie lękać się, otworzyć drzwi Chrystusowi – do tego nawoływał nas Błogosławiony. Nie tylko nawoływał – On sam tak żył. I tegoż chciał od nas. O tym właśnie wspominał w swojej homilii papież Benedykt XVI: "On uczynił to, do czego nawoływał: pomógł chrześcijanom na całym świecie nie lękać się, pomógł odnaleźć Boga. Pomógł nam nie lękać się prawdy, gdyż prawda jest gwarancją miłości". †

Мenażerowie wielkich firm są pewni, że wizerunek firmy jest skutkiem ich zabiegów, postaw i intencji. Fotografowie twierdzą w jeden głos, że skoro już mają w ręku aparat, to sami decydują, jak mamy wyglądać na zdjęciu, ponieważ tworzą własne dzieło. Psychologowie, tworząc portret psychologiczny osoby, nie mają wątpliwości, że otwierają tajniki psychiki człowieka. Każdy z nas dba o swój wygląd i dobre imię i chce być dobrze odbierany przez społeczeństwo.
    Jeżeli, korzystając z doświadczeń różnych nauk, można stworzyć portret człowieka, pomyślałem, że warto również stworzyć portret naszej diecezji, tym bardziej, że mamy ku temu powód – 20-lecie jej erygowania. Przecież diecezja - to także ludzie, a więc każdy z nas. Chciałbym od razu zwrócić uwagę Czytelników, iż będzie to portret religijny. Zdaję sobie sprawę, że podejmuje się trudnego zadania, ponieważ życie diecezji jest efektem wzajemnego oddziaływania wielu elementów, zarówno ze strony biskupa, jak i ze strony kapłanów i wiernych. Przecież ci ostatni mogą być zarówno niewierzący, jak i religijni. †