Słowo redaktora

 Kilka dni temu trafiła mi do rąk książka znanego ateisty Andre Frossarda, w której opisuje, jak spotkał Boga. „Bóg istnieje, spotkałem Go” – to tytuł jego znanego dzieła i zarazem wyznanie własnego nawrócenia. Co oznacza to stwierdzenie? W jaki sposób można spotkać Boga i o jakiego Boga chodzi? O jakim rodzaju doświadczenia jest tutaj mowa? Czy jesteśmy w stanie opisać swoje spotkanie z Bogiem? Myślę, że powyższe pytania potrzebują natychmiastowych odpowiedzi. Czy łatwo będzie nam na nie odpowiedzieć?
    Świadectwo Andre nie jest odosobnione. Przeciwnie, historia Kościoła dostarcza mnóstwa podobnych przykładów – od pierwszych uczniów Chrystusa, od świętego Pawła i jego drogi nawrócenia do Domaszku aż do naszych dni, przez wszystkich ludzi, którzy spotykają się z Chrystusem, a i dzisiaj takich nie brakuje. Spotkać Chrystusa można na każdej życiowej drodze. Święty Augustyn spotkał Go po lekturze Ewangelii i modlitwie swojej matki, święta siostra Faustyna – przez głęboką kontemplację oraz życie kontemplacyjne, św. Antoni rozdał wszystko, co miał, i zaczął prowadzić życie pustelnicze... Ale są także i tacy, którzy wciąż mówią, że nie ma Boga, że nie spotkali Go. †

 Rozpoczął się kolejny rok szkolny i akademicki dla dzieci i młodzieży, jak również rozpoczyna się kolejny rok katechetyczny w naszych kościołach. Kościół na Białorusi ciągle się rozwija, a więc i dzieło katechizacji nie stoi na miejscu. Coraz lepsze i wygodniejsze warunki w naszych salkach katechetycznych, więcej możliwości dopasowania godzin zajęć dla katechizowanych, jak również więcej różnego rodzaju pomocy dla katechetów. Spora liczba świeckich katechetów kształtuje się w katechetycznych instytutach na Białorusi. A więc wszystko jest gotowe, aby dobrze rozpocząć kolejny rok katechetyczny. Ale to jeszcze nie wszystko. W tych dniach w naszych kościołach są czytane listy księży biskupów, którzy zachęcają nas wszystkich do udziału w katechizacji: dzieci i młodzież, osoby dorosłe i starsze, rodziny i różne grupy specjalne. I właśnie to jest najważniejsze – aby w salkach katechetycznych nie zabrakło nas, naszych dzieci i młodzieży, którzy są przyszłością Kościoła i państwa, młodych rodzin oraz osób starszych, gdyż poznawać Boga można przez całe życie, nie ograniczając się jedynie poznaniem podstawowych prawd wiary. †

 Wielu z nas jest znane powiedzenie: „Pokaż mi swoich przyjaciół, a powiem ci, kim jesteś”. Rożnych mamy przyjaciół, najczęściej cieszy nas fakt, że jest ich sporo, że mogą nam pomóc, gdy tego potrzebujemy. Jednak nawet gdy jest ich tylko kilka, ale takich prawdziwych, możemy zawsze powiedzieć, że nie jesteśmy samotni. Od zachowania przyjaciół dużo zależy: nasze radości i spokój, plany na przyszłość i marzenia, zmiana zachowania i maniery. Przyjaciel jest jak skarb, który może nasze życie ubogacić.
    Bardzo często słyszę, szczególnie od ludzi młodych, że Jezus jest ich Przyjacielem. Odnoszę to również do siebie i do każdego człowieka wierzącego, którego stać na takie słowa. Ale czy rozumiemy, co to jest za przyjaźń? Czego Jezus chce od nas? Czy stać nas na taką przyjaźń z Jezusem? Czy są to po prostu nic nieznaczące słowa? Spróbujmy nad tym się zastanowić w swoich sercach, bowiem właśnie one stają się fundamentem przyjaźni z Bogiem.
    Najlepiej na temat przyjaźni z Jezusem powiecie sami. Każdy z nas przeżywa przyjaźń z Jezusem na swój sposób, dlatego przytoczę kilka waszych rozważeń na ten temat †

 Nie wiem, czy się ze mną zgodzicie, ale mnie się wydaje, że człowiek mieszkający na Białorusi jest bardzo łatwowierny. Bardzo często ta nasza wiara nie ma trwałego fundamentu. Wierzymy we wszystko, co słyszymy w radiu czy telewizji, pomimo tego, że to, co słyszymy albo widzimy nie wiele ma wspólnego z rzeczywistością, w której żyjemy. Wierzymy lekarzowi, który – daj Boże – przedstawia nam faktyczny stan naszego zdrowia, a słysząc krytyczne uwagi nauczyciela o postępowaniu naszego dziecka, dokładamy wszelkich starań do wychowania młodego człowieka. Z jednej strony łatwowierność nam pomaga, ale z drugiej – charakteryzujemy się zbytnim zaufaniem i wiarą, która nie zawsze ma mocny fundament. A jak jest w życiu duchowym? Czy wierzymy Jezusowi Chrystusowi, który powiedział, że jest Drogą, Prawdą i Życiem? Czy wierzymy Temu, który powiedział, że niebo i ziemia przeminą, ale Jego słowa nie przeminą? Czy przynajmniej wierzymy samemu Bogu? Przychodząc do naszych świątyń w niedzielę, jak również gromadząc się licznie tam z okazji innych uroczystości, wołamy za narodem wybranym i dziękujemy Bogu za to, że i dziś czyni wielkie rzeczy dla nas. Obserwując człowieka idącego do świątyni, można być pewnym, że udaje się tam, aby spotkać się z Chrystusem, przeżyć swoje osobiste spotkanie z Bogiem. †