Słowo redaktora

W naszym kraju jest bardzo mocny kult Najświętszej Maryi Panny, która prowadzi nas do Chrystusa. Potwierdzeniem tego jest miesiąc maj i związane z nim nabożeństwo majowe. W tym miesiącu świątynie jakby na nowo ożywają. Wierni gromadzą się przy krzyżach, w domach i świątyniach. Wspólna modlitwa jednoczy ludzi różnego wieku: osób starszych i średnie pokolenie, rodziny, młodzież i dzieci. Przez cały miesiąc każdy śpiewa litanię do Matki Bożej na melodię swojego życia. Można stwierdzić, że jesteśmy narodem Maryjnym, a Białoruś staje się krajem Maryjnym, który zmienia oblicze świata. Pielgrzymując po naszej ziemi można spotkać wiele świątyń poświęconych Matce Bożej. Nasze domy są wypełnione obrazami lub figurkami Maryi Panny. To wszystko świadczy o tym, że jesteśmy ofiarowani Matce Bożej, Jej orędownictwu. Maryja króluje na Białorusi, to właśnie Ona prowadzi nas do swojego Syna. †

Różne spotkania przynoszą nam sporo różnych emocji. Czasem zdarzają się spotkania, na które nigdy więcej nie zechce się nam pójść, ale są też takie, które z zadowoleniem jeszcze nie jeden raz powtórzylibyśmy. Wśród różnorakich spotkań to właśnie spotkanie z Bogiem staje się najważniejsze dla wielu chrześcijan, a ono zawsze jest czymś wyjątkowym. Otwierając swoje serca spotykamy się z Jezusem. W tych dniach wielkanocnych niejednokrotnie słyszymy w kościołach, jak Chrystus Zmartwychwstały objawia się swoim uczniom, niewiastom, przychodząc do nich w różnych sytuacjach. On staje się obecny także w życiu każdego z nas, nie pozostawia nas samych. On czeka nie tylko w świątyni, lecz wkracza do całej naszej codzienności, spraw, trudów i obowiązków. Powinniśmy sobie uświadomić, że Zmartwychwstały wychodzi za drzwi kościołów i kaplic, jest obecny nie tylko w tabernakulum, a przede wszystkim tam, gdzie jest obecny sam człowiek. †

Pontyfikat papieża Franciszka jest spostrzegany przez pryzmat przede wszystkim miłosierdzia. W swoim nauczaniu i posłudze Ojciec Święty pragnie uczynić wszystko, aby zmienić ten świat, aby świat poznał Boże miłosierdzie. Ogłaszając Rok Miłosierdzia Papież pragnął, aby nie było już wojny i terroryzmu, aby biedni ludzie mieli możliwość prowadzenia godnego życia, aby przez miłosierdzie człowiek poznał dobrego Boga, który błogosławi każdemu w jego życiu. Jeden z niemieckich kardynałów na rozpoczęcie Roku Miłosierdzia powiedział: „Musimy mówić o Bogu w nowy sposób. O Bogu, który przyjmuje, słucha, widzi nędzę człowieka, towarzyszy nam. Myślę, że taki Bóg ma w sobie coś nowego, co pociąga również współczesnego człowieka. Jest natomiast skandalem, że przez wielu ludzi na zewnątrz Kościół jest postrzegany jako niemiłosierny. Kościół musi to zmienić. Musi stać się, jak mówi Papież, Kościołem z otwartymi drzwiami i oknami, Kościołem, który wychodzi na peryferię, a nie jest zamkniętą twierdzą”.

Мoc miłosierdzia przemieni szeroką panoramę tragedii współczesnego świata, przemieni serce każdego człowieka. Kościół staje się szczególnym miejscem głoszenia prawdy Miłosierdzia Bożego. Warto w tym miejscu kolejny raz przypomnieć testament Chrystusa Miłosiernego przekazany przez świętą siostrę Faustynę: „Podaję ci trzy sposoby czynienia miłosierdzia bliźnim: pierwszy – czyn, drugi – słowo, trzeci – modlitwa; w tych trzech stopniach zawiera się pełnia miłosierdzia i jest niezbitym dowodem miłości ku Mnie” (Dz. 742).†

W poprzednim numerze umieściliśmy bardzo przemawiające słowa papieża Franciszka: „Bądźmy miłosierni względem innych, a sami doznamy miłosierdzia Boga”. W Roku Miłosierdzia nieustannie nad tym zastanawiamy się, starając się zgłębić tajemnicę miłosierdzia oraz podzielić się tym darem z innymi.

Czasy w jakich żyjemy stają się coraz trudniejsze pod każdym względem, dlatego warto najpierw zastanowić się nad pytaniem co w dzisiejszych czasach oznacza być miłosiernym? Odpowiedzieć pomaga nam odnaleźć Ojciec Święty Jan Paweł II, który twierdzi w Encyklice „Dives in misericordia”: „Chrystus nauczył nas, że człowiek nie tylko doświadcza miłosierdzia Boga samego, ale także jest powołany do tego, by sam czynił miłosierdzie drugim” (DM 14). W dzisiejszym czasie samego słowa nie wystarczy, bowiem sami rozumiemy, że można jedno mówić, a co innego robić, gdyż łatwo jest mówić, a trudniej jest coś zrobić. Dzisiaj przede wszystkim potrzebne są czyny, potrzebne jest świadectwo czynu. Dla tego doświadczając miłości Boga-Człowieka, przeżywając wielkie Triduum zbawienia duszy, możemy dzielić się z innymi miłością, możemy odważyć się na wybaczenie, oraz pośpieszyć z pomocą tym, którzy potrzebują naszego wsparcia. Człowiek sam z siebie nie zdoła tego zrobić, bowiem dzisiaj coraz trudniej jest dzielić się miłością bez żadnej zapłaty czy oczekiwania na wynagrodzenie. Trudno jest pozbierać się w środku i nareszcie wybaczyć tym, kto zrobił nam krzywdę. Niełatwo dzisiaj śpieszyć z pomocą komuś, gdyż sami chcielibyśmy, żeby nam ktoś pomógł. †