Słowo redaktora

Dobiegł już końca Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia. Widomym znakiem łaski tego roku były Bramy Miłosierdzia otwarte na całym świecie, również w sześciu świątyniach naszej diecezji. Pielgrzymowaliśmy do nich, by wyrażać naszą wiarę w Zbawiciela, modlić się i zyskiwać odpusty.
    Ogłaszając Rok Jubileuszowy, papież Franciszek pragnął najpierw zanurzyć nas w miłości Boga, odsłonić oblicze Miłosiernego Ojca, ukazać na Jego odpowiedzialność za każdego człowieka. Więc trzeba nam było otworzyć się na tajemnicę Boga, który w Jezusie Chrystusie, w Jego życiu i nauczaniu, męce, śmierci i zmartwychwstaniu rzeczywiście pragnie naszego dobra i chce wszystkich widzieć szczęśliwymi, napełnionymi radością i pokojem.
   Ojciec Święty przypomniał, że miłosierdzie Boga nigdy nie było tanią pociechą, ani też przysłowiowym przymknięciem oka wobec ludzkiej słabości i grzechu. Nie jest aprobatą dla naszej ułomności. Jest wyzwoleniem i wybawieniem człowieka, albowiem Bóg nie uważa się za zwycięzcę, dopóki nie sprawi, że poprzez współczucie i miłosierdzie zniknie grzech i pokonane zostanie odrzucenie. †

Miesiąc listopad dla Grodzieńszczyzny ma szczególne znaczenie. W tym czasie przypada uroczystość głównej patronki diecezji – Najświętszej Maryi Panny Ostrobramskiej, Matki Miłosierdzia.
    Wybór opiekunki naszych ziem nie jest przypadkowy. Wraz z powołaniem diecezji został mianowany jej pierwszy biskup Aleksander Kaszkiewicz, który przybył do Grodna z Wilna, skąd bierze początki kult cudownego obrazu. Rozpoczynając swoją posługę, ordynariusz bardzo pragnął powierzyć przyszłość miejscowego Kościoła Pani Ostrobramskiej. I już od 25 lat Matka Miłosierdzia prowadzi nas po drogach wiary, przychodzi z pomocą, okrywa płaszczem litości i jest przede wszystkim cierpliwie słuchającą Matką. Takie jest przecież Jej zadanie.
    Maryja w sposób szczególny i wyjątkowy doświadczyła miłosierdzia. Swój udział w jego objawieniu się okupiła własnym sercem. Ofiara ta jest ściśle związana z krzyżem Syna, obok którego stała na Kalwarii. Tam też poznała cenę Bożego miłosierdzia i jak ono jest wielkie. †

Czas płynie bardzo szybko. Niebawem rozpocznie się listopad – miesiąc refleksji nad sensem życia i jego przemijania. A to, czy owa refleksja będzie radosna i pełna nadziei, czy też smutna i przygnębiająca, zależy od naszej wiary w życie po śmierci. Chłodne listopadowe dni zazwyczaj kojarzą się chrześcijanom z cmentarzami, pamięcią i modlitwą za zmarłych. Odwiedzamy ich groby, zyskujemy odpusty. Przed oczyma stają nam twarze ludzi, których już nie ma. Ale czy rzeczywiście nie ma? Nawet jeśli nie obok, to tak naprawdę są i nadal będą. Potrzeba nam jedynie w to wierzyć i być cierpliwymi. Kiedyś na pewno się z nimi spotkamy. †

W październiku w sposób szczególny bierzemy do rąk paciorki różańca i zwracamy się do Pana poprzez pośrednictwo Jego Matki. Modlitwa ta jest jedną z najbardziej popularnych na świecie wśród ludzi prostych i wykształconych, duchownych i świeckich.
    Każda „zdrowaśka” odmierza czas i stanowi coś w rodzaju melodii duchowej, wyciszającej umysł i zmysły. Wraz z tym centrum swojej duszy człowiek stara się wówczas otworzyć na Syna Bożego. Różaniec to coś więcej niż mądra i skuteczna technika medytacyjna. Jest to próba wchłonięcia w siebie samej istoty Ewangelii, która stopniowo przenikając świadomość, umacnia wiarę i przybliża nas do Boga. Jan Paweł II w taki sposób określił istotę różańca: „Ma prowadzić ducha do zasmakowania w poznawaniu Chrystusa”. †