Слова рэдактара

Разам з распачаццем новага літургічнага года “наступіла гадзіна прабудзіцца нам ад сну. Таму адкінем учынкі цемры і апранёмся ў зброю святла” (Рым 13, 11–12). І будзем памятаць, што “плод святла ёсць ва ўсялякай дабрыні, справядлівасці і праўдзе” (Эф 5, 9).
   Многія набожныя ізраільцяне, якія чакалі прыходу Месіі, не заўважылі Яго нараджэння, знакі і цуды, якія Ён здзяйсняў. Не распазналі таксама Збаўцу, які аб’явіўся пасля свайго ўваскрасення. І да сёння цэлыя народы яшчэ не вераць у Хрыста, не прымаюць Яго збаўлення. Аднак дастаткова шмат ёсць таксама тых, хто прызнае Сына Чалавечага, хто чакае Яго паўторнага прыходу.†

Кожны з вучняў Хрыста – кожны хрысціянін – пакліканы рабіць дабро. Гэта не можа быць толькі “хобі” ці “опцыя на выбар”. Міласэрнасць з’яўляецца пакліканнем, якое вынікае з прыналежнасці да Хрыстовага Касцёла. Пра гэта неаднаразова прыгадвае Новы Запавет: “Будзьце міласэрнымі...” (Лк 6, 36), “Шчаслівыя міласэрныя...” (Мц 5, 7), “Міласэрнасці хачу, а не ахвяры” (Мц 9, 13).
   Св. сястра Фаўстына занатавала ў “Дзённіку” наступныя словы, сказаныя Езусам: “Я чакаю ад цябе ўчынкаў міласэрнасці, якія маюць вынікаць з любові да Мяне. †

Кожны дзень шмат людзей прачынаюцца, не здагадваючыся, што настала апошняя раніца ў іх жыцці. Смерць не аднойчы прыходзіць раптоўна, у самы нечаканы момант, магчыма, пры самых неадпаведных умовах, здавалася б, занадта рана...
   Хтосьці вядзе аўтамабіль, каб вырашыць тэрміновыя справы, і трапляе ў аварыю... Хтосьці захутка едзе на матацыкле і не спраўляецца з кіраваннем на павароце... Хтосьці стаіць на пероне занадта блізка да рэльсаў і аказваецца ўцягнуты пад цягнік... Хтосьці ідзе паплаваць і трапляе ў вадаварот... Хтосьці выходзіць прагуляцца... Хтосьці пераходзіць вуліцу... Хтосьці...†

Абвяшчэнне Евангелля з’яўляецца першай задачай Касцёла, які – як прыгадвае ІІ Ватыканскі сабор у дэкрэце “Ad gentes” (“Да народаў”) – па сваёй прыродзе місійны. Заклік Езуса “Ідзіце і навучайце ўсе народы” (Мц 28, 19) надалей застаецца актуальным і паўсюдным, скіраваным не толькі апосталам, але і нам, сучаснікам.
   Моцай св. хросту мы становімся вучнямі-місіянерамі, пакліканымі несці Евангелле ўсяму свету, выходзіць да людзей з гэтым дарам, у яго вымярэнні духоўным, дабрачынным і ў дыяконіі, г. зн. служэнні. †