Слова рэдактара

Сёння сродкі масавай інфармацыі сталі прасторай, дзе чалавек знаходзіцца штодзённа, нястомна. Як заўважае папа Францішак, “мы жывём у свеце, у якім практычна не існуе амаль нічога, что не было б звязана з медыйным светам”. Таму і вядзенне душпастырскай дзейнасці з’яўляецца сёння надзвычай патрабавальным выклікам.
   Прагрэс спрыяе развіццю. Яшчэ 100 гадоў таму людзі не мелі столькі тэхналогій, якія б забяспечвалі такі хуткі доступ да вялікай колькасці людзей і рэальную магчымасць дабрацца “ажно да краю зямлі” (параўн.: Дз 1, 8). †

У першыя дні новага года ў нашыя дамы з душпастырскім візітам прыбывае святар. Да гэтай падзеі вернікі, як правіла, рыхтуюцца з нецярплівасцю. Накрываюць белым абрусам стол, ставяць на яго крыж, асвечаную ваду і свечкі.
   Святара, так павялося, чакае цэлы дом ці вуліца. Лесвічныя пралёты запаўняюцца звонкім гоманам: дзеці прагнуць як найхутчэй данесці старэйшым, дзе зараз знаходзіцца ксёндз.
    Правіла гасціннасці глыбока ўпісана ў нашу традыцыю. Несумненную заслугу ў гэтым мае хрысціянская спадчына, якая сцісла спалучае адносіны да бліжняга з ушанаваннем самога Бога. †

Здзейснілася таямніца ўцелаўлення Божага Сына. Спраўдзілася тое, што здавалася немагчымым: “Слова сталася Целам і пасялілася між намі” (Ян 1, 14). Чалавечая сям’я зрабілася сям’ёй самога Бога, дзе Хрыстос рос, набіраўся моцы і мудрасці. Ячэйка грамадства, якая ўспрымалася звычайнай, стала выключнай, адзінай і непаўторнай, стала калыскай жыцця і святасці.
   Хоць мінула ўжо больш за дзве тысячы гадоў, сям’я надалей застаецца крыніцай дабра, асяроддзем, дзе нараджаецца і развіваецца духоўнае жыццё чалавека. Менавіта ў сям’і мы адчуваем, што патрэбны сваім блізкім і свету, а ў першую чаргу, што нас любяць. †

Напярэдадні свят Божага Нараджэння сённяшні свет неаднаразова падкрэслівае чароўнасць, цеплыню надыходзячых дзён, разам з тым прапануючы чарговыя варыянты для ўпрыгожвання дамоў, елак, вітрын магазінаў. Па тэлебачанні ці радыё вяшчаюць пра новыя прадукты, без якіх “не можа абысціся ні адно свята”, часта забываючыся пра ўбогія яслі.
   Ва ўсёй мітусні падрыхтоўкі мы можам згубіць цішыню і спакой, а неаднойчы таксама тое, што на самой справе з’яўляецца важным. У пагоні за святочнай ілюзіяй павінны хоць на хвілінку затрымацца, каб скіраваць думкі да Таямніцы Бэтлеемскай ночы.†