Слова рэдактара

Заканчваецца снежань. На двары пануе сапраўдная зіма. Мароз рысуе на вокнах прыгожыя ўзоры, зямля адпачывае пад беласнежнай коўдрай. Напэўна, цудоўныя прыгожыя краявіды цешаць вока не аднаго з нас. Прыгожа аздобленыя ўнутры касцёлы, упрыгожаныя вуліцы і магазіны радуюць нас і ўводзяць у святочны настрой. Але давайце задумаемся: ці мы ведаем, што сапраўды з’яўляецца найпрыгажэйшым краявідам на свеце?
    Ёсць 7 цудаў свету, разнародныя помнікі культуры і рэлігіі, мы пазнаём цуды прыроды, захапляемся тэхнічнымі цудамі, якія змяняюць наш штодзённы рытм жыцця. Піраміды ў Егіпце, Белавежская пушча, пяскі Сахары – спіс цудоўных краявідаў на зямлі з’яўляецца бясконцым. Усе гэта, несумненна, прыгожа, прыцягвае позірк і заслугоўвае ўвагі. Але гэта не складае ніякай канкурэнцыі месцу, дзе нарадзіўся Езус Хрыстус. Таму што самай цудоўнай мясцінай на свеце з’яўляецца Божая стаенка. †

“Прыйдзі, Пане Езу” – заклік, які не сыходзіць з людскіх вуснаў у адвэнтавым перыядзе жыцця пілігрымуючага Касцёла. Рараты, пастановы, споведзь і рэкалекцыі – гэтыя духоўныя і рэлігійныя практыкі ізноў асаблівым чынам вяртаюцца ў нашае жыццё. Ці сёння гэтыя духоўныя практыкі абавязкова нам патрэбны, каб сустрэць Хрыста? Як павінна выглядаць гэтае спатканне?
    Калі б сёння чалавек паспрабаваў уявіць сабе сваю сустрэчу з Богам, то напэўна гэты сцэнарый быў бы цікавы, але мала праўдападобны. Напрыклад, амерыканец мог бы спазніцца на такую сустрэчу на некалькі мінут, бразіліец – нават на 45, а славянін шчодра накрыў бы стол для прыёму такога дарагога госця. †

Жаданне амаль кожнага верніка - добра пражыць час падрыхтоўкі да сустрэчы з Хрыстом, які называем Адвэнтам. Большасць з нас звязвае гэтую падрыхтоўку звычайна з пэўнай пастановай аднавіць жыццё ці навярнуцца. Але гэта толькі адзін бок медаля. Другі заключаецца ў тым, што часта тут, у Беларусі, мы з’яўляемся вельмі пасіўнымі, каб рэалізаваць свае пастановы. Назіраючы за сучаснай рэчаіснасцю, можна сцвярджаць, што ў нас паўстае пэўная культура пасіўнасці. Чалавек становіцца пасіўным ва ўсім, і гэта датычыць не толькі рэлігійнага жыцця.
    Я лічу, што гэтая людская пасіўнасць паварочваецца вакол праблемы жыццёвай пустаты. У рэлігійным жыцці такая настроенасць звычайна нясе з сабой “змарнаваны” Адвэнт. Адбываецца так таму, што з пачатку новага літургічнага года чалавек лічыць, што нічога важнага ў яго жыцці не адбываецца. “Чарговы Адвэнт, да таго ж не першы ў маім жыцці” – сцвярджаюць некаторыя. І толькі пад канец гэтага прыгожага перыяда, б’ючы сябе ў грудзі, яны разумеюць, што не выкарысталі добрую нагоду, дадзеную ім Богам, належным чынам. †

Ці дастаткова стаць перад люстэркам і паўтараць: “Я пабожны”, каб такім сябе адчуць? Я думаю, што часцей, чым праўды аб сабе, мы шукаем пацвярджэння, што з’яўляемся пабожнымі, рэлігійнымі, па-над сярэднемаральнымі. Але гэта толькі “пабожная рэтуш”, што накладаем сабе на сэрца, аналагічна таму, як жанчына накладвае кожную раніцу сабе макіяж. Чалавек любіць сябе ацэньваць пазітыўна. Мышленне тыпу “гэта спакуса вінавата, а не я” ці спроба высвятлення ў сваю карысць грэшных паводзінаў (напр. “я не быў на св. нядзельнай Імшы, бо павінен быў паехаць да старых бацькоў”) – гэта не што іншае, як спроба пастаянна падтрымліваць уласны пазітыўны вобраз перад Богам. У нашым жыцці, на жаль, часта збываецца біблейская прытча пра тое, што мы здольны ўбачыць стрэмку ў воку бліжняга, але не заўважаем бэлькі ва ўласным. Мы часта паводзім сябе так, як бы гаварылі: “Усе памыляюцца, але не я”. †