Слова рэдактара

У нашым зямным пілі­гры­маванні мы набліжа­емся да перажывання найважнейшай Таямніцы нашага збавення: пасхальнай містэрыі Езуса Хрыста. Перыяд Вялікага посту стаў для многіх з нас перыядам пакуты, калі Касцёл суперажывае з Хрыстом у цішыні і засяроджанні незвычайны план збавення: Бог праявіў сваю любоў у Крыжы Збавіцеля і сваю моц у Яго Змёртвыхпаўстанні. Гледзячы на Езуса Хрыста на Крыжы, кожны хрысціянін больш выразна разумее Яго словы: “Я ёсць уваскрэсенне і жыццё. Хто верыць у Мяне, хоць бы ён і памёр, жыць будзе” (Ян 11, 25). Менавіта таму гэта дні надзеі, бо зло было пераможана. Радасць Новага Жыцця ахінае кожнага з нас. Дзелячыся гэтай радаснай навіной, даваце несці яе ўсяму свету, каб даць яму надзею на Уваскрэсенне ў Хрысце. Няхай усе сэрцы адкрыюцца на нязгасную і поўную любові да людзей праўду: Хрыстус Уваскрос! Няхай яна падбадзёрыць расчараваных, падтрымае ўсумніўшыхся і пасее зерне веры ў тых, хто не ведае Бога.
    Хрыстус Уваскрос! І пасяліўся ў нашых душах, сэрцах і дамах. Давайце ісці за Ім з верай, несці Яго любоў усяму свету, сведчыць сваім жыццём аб Яго праўдах. †

Як бы выглядаў Езус, калі б жыў у наш час? У што быў бы апрануты? Чым карыстаўся б? Які меў бы пашпарт? Нам хацелася б ведаць адказы на кожнае з гэтых пытанняў, аднак сёння мала хто задумваецца, што будзе, калі мы пачуем з Яго вуснаў грозны загад.
    Калі глядзіш на сённяшняе жыццё і свет вакол нас, часамі закрадваецца спакуса самому сказаць: “А ці ты ведаеш, што цяпер Вялікі пост?” У гэты момант мне прыгадваюцца словы паэта: “Ці будзеш любіць, ці цвікі падаваць?” Давайце паспрабуем задумацца, ці пост і сёння прысутнічае ў нашым жыцці, ці ён застаўся толькі ў нейкай рэшткавай форме?
    “Недастаткова перажыць Вялікі пост, трэба перажыць яго мудра”, – такое перакананне пачуў я нядаўна падчас адной з канферэнцый. Я падумаў пра тое, наколькі важныя для нас гэтыя простыя словы. Мудрасць, якая заключаецца перш за ўсё ва ўменні сказаць НЕ задавальненням і ТАК - абавязкам. Я думаю, што многія нашы чытачы пагодзяцца са мной.
    Задавальненні. Якія яны? Трэба звярнуць увагу на тое, што чалавек ужо даўно забыўся на тыя сапраўдныя людскія радасці, якія трывала ўпісаны ў жыццё чалавека і крыніцай якіх з’яўляецца Бог. На жаль, большае значэнне цяпер надаецца псеўдазадавальненням, таму што лягчэй ісці за капрызамі сённяшняга свету. Да таго ж сродкі масавай інфармацыі безупынна трубяць пра іх, падсоўваючы чалавеку ўсё новыя і новыя ідэі. †

Такое простае, на першы погляд, пытанне не зусім простае для адказу. А таму, выслухаўшы ў першую нядзелю Вялікага посту выдатную нядзельную пропаведзь Бэнэдыкта XVI, які на гэтае асноўнае пытанне адказаў так: “Таму што існуе зло, больш за тое – грэх, які, паводле Святога Пісання, з’яўляецца глыбокай прычынай усялякага зла”, я вырашыў праверыць, як разумеюць пост іншыя. Успамінаючы лекцыі па псіхалогіі ва ўніверсітэце, якія прапаноўвалі рознага роду апытванні і анкеты, я вырашыў аналагічным чынам даследаваць хвалюючую мяне праблему і праверыць пры нагодзе, як тое, што мы, святары, гаворым падчас гаміліі, успрымаецца вернікамі.
    У гэтыя першыя дні велікапоснага перыяду я менавіта пра гэта пытаўся людзей, якіх сустракаў на сваім шляху. Пачутыя адказы даюць шмат да роздуму. Вось некалькі з іх: “Для нас гэта такі ж самы перыяд, як іншыя, таму што мы вернікі, але не практыкуем”; “Я прытрымліваюся посту так, як гавораць пра гэта ў касцёле: не ем мяса, хаджу на рэкалекцыі, у святы раблю тое, што патрабуе традыцыя”; “У мяне няма столькі сілы волі, каб прытрымлівацца посту належным чынам”; “У мяне пост толькі перад вігіліяй Божага Нараджэння і ў Вялікую Пятніцу, больш няма, або тады, калі не маю чаго есці”; “Для мяне пост – гэта ачышчэнне арганізма”. †

Многія “мудрыя” людзі ўвесь час падкрэсліваюць, што ў сённяшнім свеце нельга пражыць без прытворства, таму што цяжка стварыць такія грамадска-культурныя рэаліі, у якіх бы яго не было. Ці гэтаксама ў рэлігійным жыцці? На жаль, часам так. Рэлігійнае жыццё многіх з нас моцна прасякнута прытворствам. Часам такую прытворную пабожнасць ці канцэпцыю жыцця можна заўважыць адразу. А можа, гэтае прытворства з’яўляецца для нас добрай манетай, якая дазваляе нам функцыянаваць духоўна? Ці сапраўды мы павінны ў касцёле ці дома прытварацца, што з’яўляемся пабожнымі або – наадварот – што мы атэісты, грэшнікі, якіх Бог не слухае? Каб выклікаць пажаданае ўражанне, мы гатовы зрабіць даслоўна ўсё: рабіць кампліменты і гадзінамі кленчыць альбо не хадзіць у кожную нядзелю ў касцёл, шукаць адгаворкі ад штомесячнай споведзі і г.д. Трывожным з’яўляецца таксама тое, што мы не заўжды імкнёмся да таго, каб акружэнне думала пра нас найлепшым чынам. Часам мы хочам здавацца горшымі, чым ёсць. Рэха першароднага граху засела ў нашым сэрцы настолькі моцна, што гэта пачынае нам падыходзіць. Мы робім так, таму што нам не хочацца ўваходзіць у кантакт з Богам або мы баімся ажыццявіць большыя змены ў сваім жыцці, бо гэта патрабуе нягодаў, пэўнай ахвяры або вучобы. Напрыклад, жонка папракае свайго мужа, што ён не ходзіць у касцёл, а той апраўдваецца, што ў касцёле найбольш жанчын і ён - не для мужчын. †