Слова рэдактара

Люблю пісаць, калі хтосьці чытае. Вельмі люблю, калі чытае ўважліва. Расце верагоднасць таго, што, акрамя меншай ці большай колькасці напісаных слоў, хтосьці зразумее сказанае. Бо гэта няпраўда, што ніхто мяне не разумее. Важна, каб Добрая Навіна, якую мы імкнёмся перадаць на старонках нашай газеты, дайшла да ўсіх, а яшчэ лепш, калі мы зразумеем, што нам хоча сказаць Езус, і ўвядзём Божае навучанне ў сваё жыццё. Аналагічна рабілі першыя апосталы, падобна было ў першых апостальскіх супольнасцях. Кожны хацеў зразумець Хрыста, шырока адкрываючы на Яго сваё сэрца. Дзеі Апосталаў не заканчваюцца ў II стагоддзі. І сёння хапае пасланняў Лукі пра жыццё хрысціян у XXI стагоддзі, пра апостальскую дзейнасць многіх з нас. Давайце паспрабуем усе разам зразумець, што гісторыя Касцёла не была закрыта са смерцю Езуса ці св. Яна. І сёння мы сустракаем той самы Хрыстовы Касцёл. Аналагічна як у Дзеях Апосталаў - той Касцёл, які пераследуецца, пакутуе, але няспынна моліцца. †

Ці краіна, у якой мы жывём, з’яўляецца краінай веруючых людзей? Ці зазіраючы ў сваё сэрца і пытаючыся саміх сябе, якая яна, наша вера, мы адкажам сумленна на гэтае пытанне? Я заўсёды здзіўляўся спраўнасці і лёгкасці, з якой некаторыя гавораць аб Богу, аб зусім, па сутнасці, нялёгкіх справах, па-свойму разумеючы Божыя справы стварэння. Аднак я лічу, што трагедыя сённяшняга чалавека і сучаснай культуры заключаецца ў тым, што яны становяцца ахвярамі ілюзіі, нібы размовы пра Бога – гэта нешта зусім лёгкае. У той жа час людзі забываюць пра галоўнае: Бог ёсць Таямніца.
   Для мяне гэта цяжкія тэмы, пра якія нялёгка пісаць. Бо кожны з нас перажывае спатканне з Богам па-свойму. Часта можна пачуць выказванні тыпу: “Мая вера перажыла мноства ўзлётаў і падзенняў” або “Я – хрысціянін, таму я стаўлюся да веры сур’ёзна”. Кожны з нас мог бы расказаць штосьці сваё пра свае адносіны з верай і з Богам. І, вядома, трэба аб гэтым гаварыць, таму што важныя рэлігійныя тэмы павінны займаць у нашым жыцці належнае месца. †

Многія з нас глыбока схіляюцца перад блаславёным Янам Паўлам II. Мы адчуваем глыбокую лучнасць з Ім. Таму дзень беатыфікацыі Вялікага Папы назаўжды застанецца ў нашай памяці. Ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч у сваіх велікодных пажаданнях падкрэсліў, што беатыфікацыя Божага слугі Яна Паўла II будзе другім велікодным ранкам, які Касцёл нашай дыяцэзіі перажыве асаблівым чынам. Ранкам, які для кожнага з нас стане абуджэннем да новага, лепшага жыцця. Менавіта пра гэта мы павінны памятаць.
   Беатыфікацыя Яна Паўла II - гэта не толькі ўспамін аб Яго жыцці, але пасланне для кожнага з нас на далейшы жыццёвы шлях. Тое, што мы ўбачылі ў нядзелю на плошчы св. Пятра і ва ўсім Рыме: безліч людзей, воклічы: “Santo, subito” – усё гэта павінна прамовіць да нас. Гэтая беатыфікацыя павінна вярнуць кожнаму з нас моц веры ў Хрыста. Не баяцца адчыніць дзверы Хрысту – да гэтага заклікаў нас Блаславёны. Не толькі заклікаў – Ён сам так жыў. І гэтага ж хацеў ад нас. Менавіта пра гэта ўспамінаў у сваёй гаміліі папа Бэнэдыкт XVI: “Ён зрабіў тое, да чаго заклікаў: дапамог хрысціянам ва ўсім свеце не баяцца, дапамог знайсці Бога. Дапамог нам не баяцца праўды, таму што праўда - гарантыя любові”. †

Менеджары вялікіх фірмаў упэўнены, што стан фірмы – гэта вынік іх намаганняў, адносінаў і намераў. Фатографы ў адзін голас сцвярджаюць, што калі ўжо яны маюць у руках фотаапарат, то самі вырашаюць, як мы павінны выглядаць на здымку, бо яны ствараюць свой твор. Псіхолагі, ствараючы псіхалагічны партрэт асобы, не сумняваюцца, што яны адкрываюць таямніцы псіхікі чалавека. Кожны з нас клапоціцца пра свой знешні выгляд і добрае імя і хоча быць добра ўспрыняты грамадствам.
    Я падумаў, што калі, карыстаючыся досведам розных навук, можна стварыць партрэт чалавека, то варта было б стварыць партрэт нашай дыяцэзіі, тым больш, што мы маем для гэтага нагоду – 20-годдзе яе заснавання. Дыяцэзія – гэта ж таксама людзі, а значыць, кожны з нас. Я б хацеў адразу звярнуць увагу Чытачоў на тое, што гэта будзе рэлігійны партрэт. Я разумею, што бяруся за цяжкае заданне, таму што жыццё дыяцэзіі - гэта эфект узаемаадносін многіх элементаў як з боку біскупа, так і з боку святароў і вернікаў. Тым больш, што гэтыя апошнія могуць быць як няверуючымі, так і рэлігійнымі. Але спярша трэба вярнуцца ў часе. †