Слова рэдактара

Вера гаворыць аб народзе, гаворыць аб чалавеку. Гісторыя нашых дзядоў і прадзедаў паказвае, як, дзякуючы веры, чалавек не згубіў свайго людскога вымярэння жыцця.
   Мы, вядома, ведаем тысячу розных спосабаў таго, што трэба з’есці, калі мы галодныя, або як “карміць” наш мозг, калі мы адчуваем недахоп інтэлектуальных ведаў. Але ці задумваліся мы над тым, што нашай душы таксама патрэбна ежа. Давайце пасля свят Божага Нараджэння і напярэдадні Вялікага посту паспрабуем разам падумаць над тым, як “накарміць” душу. Якая духоўная кухня кожнага з нас?
   Ёсць вельмі шмат спосабаў для таго, каб таксама і наша душа была накормлена. Хтосьці выбірае для сябе духоўную кухню ў кармеліцкім, францішканскім ці бенедыктынскім духу. Ад пачатку існавання Касцёла Святы Дух абуджае пэўныя дары і харызматы. Мы карыстаемся Божымі дарамі штодзённа і адкрываем свае сэрцы на Бога падчас розных рэлігійных практык. Ад людзей можна пачуць, што яны маюць розныя любімыя малітвы ці што пазнаюць Бога праз добрыя ўчынкі і г.д.
   Карміць душу Богам. Мы сёння чытаем і чуем пра Бога вельмі шмат, але ўсё яшчэ замала. Каб накарміць душу, трэба хацець сустрэць Бога. Бог, які заўсёды прысутнічае на нашым шляху, дае нам пазнаць Сябе. Трэба ўкласці сваё сэрца ў рукі Бога, каб убачыць цуд – цуд веры.†

Чалавек, які адкрывае ў сабе пакліканне, не вызвалены ад пытання: “Што далей?” Вось, я манах ці святар, муж ці жонка, але на гэтым усё не заканчваецца. Я павінен яшчэ задумацца, чаго ад мяне хоча Бог.
   Я нядаўна глядзеў адну каталіцкую праграму. У ёй вялася вельмі гарачая дыскусія на тэму паклікання. Адна група людзей была ўпэўнена ў сваіх поглядах наконт таго, што кансэкраванае жыццё з’яўляецца найбольш дасканалай дарогай да святасці, тлумачачы гэта тым, што ёсць шмат розных відаў паклікання, але манаскае ці святарскае пакліканне знаходзіцца на вяршыні гэтай іерархіі. Узнікла таксама пытанне, чаму сярод асоб, вынесеных да хвалы алтара, ёсць няшмат сужэнцаў, а так многа духоўных асоб? Сцвярджалася, што на працягу стагоддзяў ідэалам хрысціянскай духоўнасці быў абсалютны давер Богу, і шмат свецкіх людзей вырашала жыць па прыкладзе манахаў. Іншая група людзей сцвярджала, што ўсе хрысціяне, а тым больш тыя, хто жыве ў сужэнстве, закліканы да святасці.
   Пакліканне да жыцця ў сям’і вельмі цяжкае, і той, хто да канца верны сям’і і свайму сужэнцу, ужо пры жыцці з’яўляецца святым. Хтосьці нават прыгадаў пэўны эпізод з жыцця св. Францішка, да якога прыйшлі сужэнцы, каторых прыцягваў прыклад яго жыцця. Яны таксама хацелі жыць так, як св. Францішак. Святы заснаваў для іх г.зв. Трэці ордэн свецкіх. †

Касцёл яднае звычайных людзей, якія сустракаюць надзвычайнага Бога, дзякуючы чаму іх жыццё змяняецца і развіваецца. З’яўляючыся прыкладам адзін для аднаго, мы паказваем дух Хрыстовай праўды.
   Я натрапіў на пэўнае анкетаванне, якое датычыла духоўнай сферы. З яго бачна, што людзі не гавораць, што не вераць у Бога. Аднак, калі ў іх пытаюцца пра іх месца ў Касцёле, яны даюць адмоўны адказ. Аўтары гэтага анкетавання тлумачаць такія вынікі тым, што людзі вельмі аддалены ад таямніцы Касцёла. Анкетаванне было праведзена ў Еўропе.
   На падставе гэтых дасле­даванняў можна, на­прык­лад, стварыць мадэль рэчаіснасці рэлігійнага жыцця ў Еўропе: Хрыстос – так, Касцёл – не. Па-мойму, такая рэчаіснасць сёння ўжо нікога не здзівіць, да таго ж, мы спрабуем штосьці змяніць у сваім жыцці, каб знайсці сваё месца ў Касцёле. Шмат на гэтую тэму гаворыць папа Бенедыкт XVI. Мы неаднойчы чулі пра гэта таксама і ў нашых святынях. Падсумоўваючы 2011 год у Касцёле, Бенедыкт XVI зазначыў: “Коранем крызісу Касцёла ў Еўропе з’яўляецца крызіс веры. Калі мы не знойдзем адказаў, калі вера ізноў не набудзе жыццёвасці, становячыся глыбокім перакананнем і сапраўднай моцай, дзякуючы сустрэчы з Езусам Хрыстом, усе іншыя рэформы застануцца безвыніковымі”. †

Давайце на пачатку новага года паспрабуем асвяжыць сваё хрысціянскае мысленне. Мы маем у сабе вялікі патэнцыял духоўнага жыцця.
   Дарагія Чытачы! Я хачу прывітаць на старонках нашай газеты кожнага з Вас, а Вас звыш 13000, у Новым 2012 Панскім годзе.
   Калі мы становімся перад новай падзеяй ці, напрыклад, Новым годам, мы звычайна робім пэўныя выказванні, якія, безумоўна, абапіраюцца на веды і вопыт, атрыманыя да гэтага часу, на тое, што ўжо было і што вядома. А якімі будуць гэтыя новыя заклікі ў 2012 годзе? І ці новыя яны? Навошта нам змяняцца, калі нам і так добра?
   Несумненна, кожны чалавек павінен увесь час пазнаваць сябе. Дзякуючы Божай ласцы многія з нас здолеюць пераступіць праз усе абмежаванні, звязаныя з досведам граху і зла. Трэба памятаць пра тое, што працэс развіцця чалавека мае вялікі ўплыў на сувязь з Богам, з самім сабой і з іншым чалавекам. Нашы змены з’яўляюцца вялікім тварэннем Айца ў моцы Святога Духа, які фармуе нас, як Божых дзяцей. Магчымасць усё больш поўнага станаўлення “новым чалавекам” св. Павел бачыць у развіцці сувязі з Езусам Хрыстом. Наша любоў да Хрыста павінна быць моцнай, у ёй мы можам пагадзіцца і прыняць усе змены да лепшага, чарговы раз усведамляючы, што Евангелле Хрыста не змяняецца, што змяняемся толькі мы. Часам мы прымаем свае змены, а бывае так, што мы вядзём занадта “зручнае” грамадскае ці рэлігійнае жыццё. †