Слова рэдактара

Міласэрнасць, якая ідзе ад Бога, дапамагае нам зразумець крыж і, перамагаючы кожны грэх, пабуджае да людскога жыцця
   Я хачу быць сапраўды міласэрным! Ці часта мы сёння чуем такое? Ці ведаем мы, што гэта на самай справе? Давайце падумаем.
    Для многіх з нас міла­сэрнасць асацыіруецца перш за ўсё з аказаннем дапамогі, часцей за ўсё фінансавай. Аднойчы я пачуў вельмі дзіўную гісторыю. Пэўны чалавек хацеў аказаць фінансавую дапамогу бедным сем’ям з парафіі. Безумоўна, такі жэст міласэрнасці быў з ахвотай прыняты ў малой і беднай мясцовасці. Пробашч хацеў, каб людзі ведалі свайго дабрадзея і запытаў яго прозвішча. У адказ ён пачуў адмову, таму што чалавек не хацеў афішыраваць гэтага, растлумачваючы ўсё з’яўленнем пэўных цяжкасцей. Гэта дзіўна. Чалавек, які хоча дапамагчы людзям, можа мець яшчэ большыя праблемы, чым хтосьці іншы. Зразумела, што міласэрнасць – гэта не толькі аказанне фінансавай дапамогі. Мечыслаў Гогач у адным са сваіх вершаў тлумачыць, што такое міласэрнасць: “Гэта ўвасабленне зычлівасці, выключэнне нянавісці, ратунак у небяспецы, цярпенні, пагрозах і няшчасці. Гэта ласкавасць, трыванне ў супакоі, сталасць, упэўненасць, праўда”. Напэўна, гэта няпоўны спіс адказу на пытанне, што такое міласэрнасць. †

З Богам, які жыве ў нашых сэрцах, у нашым народзе, на нашых землях, мы паўстанем з усяго.
   Нічога не ўдасца зразумець без Хрыста. Чалавек нават сам сябе не можа зразумець без Хрыста. Без якога Хрыста? Уваскрослага. Уваскрасенне тлумачыць усё Яго жыццё, а таксама ўсё нашае жыццё. Ці хтосьць з нас сур’ёзна задумваўся над тым, што азначае жыць, памерці і ўваскрэснуць з Хрыстом? Не дастаткова вырашаць справы з Богам у нядзелю, а затым увесь тыдзень жыць спакойна. У такім выпадку я не магу сказаць пра сябе, што я рэлігійны, а таму ўваскрэсну.
   Трэба старацца быць “велікодным” чалавекам. Што гэта значыць? Давайце паспрабуем прыгадаць, якія мы падчас гэтых выключных хвілін Вялікага Дня. Звычайна вельмі добрыя і радасныя, поўныя сіл і надзеі, добразычлівыя і таварыскія, спяшаемся ў свае парафіяльныя святыні, каб разам з усім Касцёлам заспяваць радаснае “Алелюя”, а затым у гэтай атмасферы радасці сесці за святочныя сталы. У гэтыя дні радаснае “Алелюя” не сходзіць з нашых вуснаў. І нават калі ў гэты час мы перажываем цяжкасці і нам не хапае гэтай людской радасці, то як сапраўдныя вернікі мы яшчэ больш разумеем ісціну Уваскрасення Хрыста. Менавіта такі ён – “велікодны” чалавек. †

Толькі чалавек, які моліцца, вытрымае пост. Нельга адлучаць яго ад малітвы. Гэта элементы сапраўднага пабожнага жыцця кожнага з нас. Аб гэтай сапраўднасці трэба штодзённа прасіць Бога.
   Нядаўна я быў на рэ­ка­­лекцыях у адной вельмі пабожнай парафіі. Я ўбачыў прыгожае сведчанне простых людзей, верных Хрысту. Гэтыя людзі разам з пакутуючым Хрыстом паступова адкрываюць праўды свайго жыцця. Вялікі пост становіцца для іх штодзённым жыццём, дзе асаблівае месца трэба падрыхтаваць Хрысту. Вельмі прыгожая карціна і цудоўны досвед.
   Калі б праўда аб жыцці чалавека заканчвалася толькі на кавалку зямлі, гэтае жыццё не мела б сэнсу, а нашыя касцёлы былі б пустыя. Але ж у дні Вялікага посту мы заўважаем, колькі людзей спяшаецца ў касцёл на рэкалекцыі ці на набажэнствы Крыжовага шляху і Песень жальбы. Пост становіцца для іх шляхам да Касцёла, да Бога. Сучасны чалавек стараецца ўсё лепш зразумець указанні Касцёла, прымяраючы іх да свайго жыцця. А гэтых указанняў шмат. Узяць хаця б пабожныя велікапосныя практыкі (пост, малітва, міласціна), якія змяняюць жыццё многіх з нас. Для некаторых гэта, магчыма, як кубак халоднай вады з самай раніцы, а для іншых – штодзённае навяртанне. †

   Папа Бенедыкт XVI вельмі часта нагадвае, што задачай каталіцкіх СМІ з’яўляецца “дапамагчы сучаснаму чалавеку накіравацца да Хрыста – адзінага Збавіцеля – і запаліць у свеце полымя надзеі, каб сёння жыць з годнасцю і адпаведна будаваць будучыню”.
   Ужо на працягу 15 гадоў дыяцэ­зіяльная газета “Слова Жыцця” ўдзельнічае ў гэтай вялікай справе евангелізацыі. На старонках нашай газеты аўтары стараюцца накіраваць кожнага Чытача да Хрыста. Паглыбленне веры, якое становіцца магчымым дзякуючы чытанню нашай газеты, узгадвае сучаснаму чалавеку аб яго годнасці і будучыні. 15 гадоў – гэта многа і мала. Для маладых гэта цэлая эпоха, для старэйшых – толькі хвіліна. Гэта цудоўны перыяд – перыяд, які можа прынесці шмат добрага ў жыцці ўсіх, хто шукае сваё месца каля Бога. З’яўленне “Слова Жыцця” было важнай падзеяй для дыяцэзіі. Дзякуючы адважнаму рашэнню нашага біскупа, сёння можна ўбачыць добры плён евангелізацыі праз СМІ. Становячыся тады новай прыладай і метадам абвяшчэння Евангелля ў Гродзенскай дыяцэзіі, сёння мы ўжо па-рознаму далучаемся да духоўнага ўзбагачэння нашых вернікаў. †