Слова рэдактара

 Некалькі дзён таму мне ў рукі трапіла кніга вядомага атэіста Андрэ Фросара, у якой ён апісвае, як сустрэў Бога. “Бог існуе. Я сустрэў Яго” – назва яго вядомай працы і адначасова вызнанне ўласнага навяртання. Што азначае гэтае сцверджанне? Як можна сустрэць Бога і які гэта Бог? Пра які род досведу ідзе гаворка? Ці здольны мы апісаць сваю сустрэчу з Богам? Я лічу, што гэтыя пытанні патрабуюць неадкладных адказаў. Ці лёгка нам будзе адказаць на іх?
    Сведчанне Андрэ не адзінае. Наадварот, гісторыя Касцёла прапануе нам мноства падобных прыкладаў – ад першых вучняў Хрыста, ад святога Паўла і яго дарогі навяртання ў Дамаск ажно да нашых дзён, праз усіх людзей, якія сустракаюцца з Хрыстом, бо і сёння такіх хапае. Сустрэць Хрыста можна на кожным жыццёвым шляху. Святы Аўгусцін сустрэў Яго пасля прачытання Евангелля і малітвы сваёй маці, святая сястра Фаустына – праз глыбокае сузіранне і сузіральнае жыццё, святы Антоній раздаў усё, што меў, і стаў пустэльнікам... Але ёсць таксама тыя, хто ўсё яшчэ сцвярджае, што Бога няма, што яны Яго не сустрэлі. †

 Распачаўся чарговы навучальны год для дзяцей і моладзі, а таксама чарговы катэхетычны год у нашых касцёлах. Касцёл у Беларусі ўвесь час развіваецца, а таму і справа катэхізацыі не стаіць на месцы. Усё лепшыя і зручнейшыя ўмовы ў нашых катэхетычных класах, усё больш магчымасцей дапасавання гадзін заняткаў для катэхізуемых, а таксама больш рознага тыпу дапаможных матэрыялаў для катэхетаў. Вялікая колькасць свецкіх катэхетаў навучаецца ў катэхетычных інстытутах у Беларусі. А таму ўсё гатова, каб добра распачаць чарговы катэхетычны год. Але гэта яшчэ не ўсё. У гэтыя дні ў нашых касцёлах зачытваюцца лісты ксяндзоў біскупаў, якія заахвочваюць нас прымаць удзел у катэхізацыі: дзяцей і моладзь, дарослых і пажылых людзей, сем’і і розныя спецыялізаваныя групы. І менавіта гэта самае важнае – каб у катэхетычных класах былі мы, нашы дзеці і моладзь, што з’яўляюцца будучыняй Касцёла і краіны, маладыя сем’і і старэйшыя людзі, паколькі пазнаваць Бога можна на працягу ўсяго жыцця, не абмяжоўваючыся толькі пазнаннем асноўных праўд веры. †

 Многім з нас вядома выказванне: “Пакажы мне сваіх сяброў, і я скажу табе, хто ты”. Мы маем розных сяброў. Часцей за ўсё нас цешыць факт, што іх шмат, што яны могуць нам дапамагчы, калі нам будзе гэта неабходна. Аднак, нават калі іх толькі некалькі, але сапраўдных, мы можам заўсёды сказаць, што мы не адзінокія. Ад паводзін нашых сяброў залежыць многае: нашы радасць і супакой, планы на будучыню і мары, змена паводзін і манеры. Сябар – як скарб, які можа ўзбагаціць нашае жыццё.
    Я вельмі часта чую, асабліва ад маладых людзей, што Езус – іх Сябар. Я адношу гэта таксама да сябе і да кожнага веруючага чалавека, які можа дазволіць сабе такія словы. Але ці разумеем мы, што гэта за сяброўства? Чаго Езус хоча ад нас? Ці здольны мы да такога сяброўства з Езусам? Ці гэта проста словы, якія нічога не значаць? Давайце паспрабуем задумацца над гэтым у сваім сэрцы, бо менавіта яно становіцца платформай сяброўства з Богам.
    Лепш за ўсё на тэму сяброўства з Езусам Вы скажаце самі. Кожны з нас перажывае гэтае сяброўства па-свойму, таму я прывяду некалькі Вашых разважанняў на гэтую тэму. †

 Не ведаю, ці згодзіцеся Вы са мной, але мне здаецца, што чалавек, які жыве ў Беларусі, вельмі легкаверны. Вельмі часта нашая вера не мае цвёрдага фундамента. Мы верым ва ўсё, што чуем па радыё і тэлебачанні, нягледзячы на факт, што ўбачанае ці пачутае намі мае не вельмі шмат агульнага з рэчаіснасцю, у якой мы жывём. Мы верым урачу, які – дай Божа – прадстаўляе нам фактычны стан нашага здароўя, а чуючы крытычныя заўвагі настаўніка адносна паводзін нашага дзіцяці, мы прыкладваем усе намаганні да выхавання маладога чалавека. З аднаго боку, легкавернасць нам дапамагае, але з іншага, нам характэрна залішняя вера і давер, што не заўсёды маюць грунтоўныя падставы. А як у духоўным жыцці? Ці верым мы Езусу Хрысту, які сказаў, што Ён – Дарога, Праўда і Жыццё? Ці верым мы Таму, які сказаў, што неба і зямля мінуць, а Яго словы не мінуць? Ці мы, хаця б, верым самому Богу?
    Прыходзячы ў нашыя святыні ў нядзелю, а таксама збіраючыся там з нагоды іншых урачыстасцей, мы паўтараем за выбраным народам і дзякуем Богу за тое, што і сёння Ён робіць для нас усё. Назіраючы за чалавекам, які ідзе ў святыню, можна быць упэўненым, што ён ідзе туды, каб сустрэцца з Хрыстом, перажыць сваё асабістае спатканне з Богам.†