Слова рэдактара

Студзень у нашых парафіях – гэта месяц калядавання. У гэты час мы сустракаемся з душпастарамі ў сваіх дамах у сямейнай атмасферы. А ці ўсім патрэбна каляда? Ці належным чынам мы перажываем гэты час? Давайце сёння паразважаем менавіта над гэтым.

Каляда патрэбна як пробашчу, так і парафіянам. У пробашча ёсць трохі больш часу, каб пазнаць сваю парафію, паразмаўляць з людзьмі, даведацца пра змены, якія адбыліся ў іх сям’і за апошні год, паклапаціцца аб духоўным развіцці сваіх парафіян, просячы аб Божым бласлаўленні для жыхароў на новы год. У сваю чаргу парафіяне маюць цудоўную магчымасць паразмаўляць са сваім душпастарам, задаць хвалюючыя пытанні і супольна памаліцца. Вельмі важна, калі цэлая сям’я, усе жыхары дома збіраюцца на душпастарскі візіт. Супольная малітва ў інтэнцыі сям’і, а таксама асвячэнне дома павінны стаць важным элементам жыцця веруючых людзей на пачатку новага года.
    Але ёсць розныя душ-пастары і розныя парафіяне. Некаторыя скардзяцца, што ксёндз хутка памаліўся і ўцёк з дома, патлумачыўшы, што мае яшчэ шмат дамоў і мала часу. Часам, наадварот, можна пачуць, што душпастар задае зашмат пытанняў, правярае пацеры ў дзяцей і дарослых, публічна “спавядае” з жыцця. На прыкладзе гэтых сітуацый мясцовым душпастарам, напэўна, трэба задумацца над сваім калядаваннем і зрабіць усё, каб нараканняў з боку людзей не было. Але нараканні чуваць і з боку душпастараў. Можна прывесці цэлыя літаніі душ- пастарскіх сустрэч, калі мужчына ўцякае з дому, дзеці баяцца ксяндза, жыхары сустракаюць пробашча ў халаце і г.д. †

 Чарговыя святы Божага Нараджэння даюць нам нагоду для шторазовай задумы. Зрэшты, ад аднаго ксяндза я пачуў, што хрысціянін – гэта чалавек, які павінен увесь час думаць. Хтосьці скажа, што кожны чалавек павінен думаць, але парадокс гэтага жыцця заключаецца, як бачым, у тым, што не ўсе гэта робяць. Не кожны можа сказаць Богу “так”, а д’яблу – “не”. Але я не аб гэтым хацеў бы сёння разам з Вамі паразважаць.
    У гэтыя дні кожны з нас, думаю, не раз падыдзе да бэтлеемскай стайні, каб ушанаваць Бога, які нара-дзіўся на зямлі. Мы не адзін раз пачуем прыгожыя мелодыі калядак і заспяваем разам у касцёлах і ў сваіх дамах бэтлеемскія гісторыі цуду нараджэння Збаўцы. Для адных гэта могуць быць звычайныя святы, а для іншых – сапраўдная сустрэча з нованароджаным Хрыстом. Калядкі, стаенка, малітва – усё гэта вельмі важна, і без гэтага мы не ўяўляем сабе свят Божага Нараджэння. Але ёсць яшчэ адзін спосаб “малітвы” і “каляды” ў Год міласэрнасці. Хрыстос можа нарадзіцца ў нашых сэрцах праз добры ўчынак. Варта над гэтым задумацца.
    Сёння чалавеку як ніколі патрэбна дапамога ад Бога і людзей. Гэтая дапамога можа быць рознага тыпу: пачынаючы ад добрага слова, ажно да цудоўных каштоўных падарункаў, патрэбных тым, хто знаходзіцца ў складанай жыццёвай сітуацыі. На адным з каталіцкіх форумаў дапамогі ў інтэрнэце я прачытаў такі сказ: “Праз добры ўчынак дапамагаю людзям у збаўленні”. Здавалася б, што добрыя ўчынкі – гэта ратаванне ўласнай душы і жыцця. І гэта таксама праўда. Але можна пайсці далей: праз добрыя ўчынкі можна збавіць іншых. †

Міласэрнасць робіць чалавека “здаровым”, а свет – прыгожым.

 Што Вы чакаеце ад Года міласэрнасці? Такое пытанне пачуў папа Францішак ад аднаго з журналістаў афіцыйнага часопіса на Год міласэрнасці “Верыць”. Святы Айцец расказаў, што рашэнне аб абвяшчэнні гэтага года Годам міласэрнасці не было раптоўным. Такія Папы як Павел VI і Ян Павел ІІ вельмі многа зрабілі за свой пантыфікат, каб развіваць справу міласэрнасці. Францішак прыгадаў, як на пачатку яго папскай паслугі кардынал Вальтэр Каспер з Германіі падарыў новаму Папу некалькі кніг на тэму міласэрнасці. Першае казанне і папскае разважанне падчас малітвы “Анёл Панскі” былі менавіта на тэму міласэрнасці. Папа Францішак ужо даўно разумеў, што сённяшні свет патрабуе міласэрнасці, што гэта адзіная дарога, каб вывесці яго з хаосу. Падчас інтэрв’ю Папа дакладна сказаў, што свет сёння прызвычаены да дрэнных навін і вялікіх злачынстваў. Затым Святы Айцец распавёў такі момант, калі ў яго галаве склаўся вобраз Касцёла, які з’яўляецца своеасаблівым шпіталем на полі бітвы. “Ёсць вельмі шмат параненых людзей, – сказаў Папа, – якім неабходна «лячэнне»”. На думку Папы, Юбілейны год міласэрнасці будзе часам прабачэння і паяднання. †

 Чарговы Адвэнт у нашым жыцці будзе незвычайным. Менавіта ў гэты час будуць урачыста адчынены адпуставыя Дзверы Міласэрнасці ў Рыме, а пазней у катэдры кожнай дыяцэзіі. Адкрыццё гэтых Дзвярэй з’яўляецца незвычайным сімвалам адкрыцця для кожнага з нас вялікай таямніцы Міласэрнасці. Таму варта засяродзіцца на Міласэрнасці ў Адвэнце і не толькі.
    Міласэрнасць вядзе нас перш за ўсё пад Крыж Езуса, дзе Збаўца свету ахвяруе сваё жыццё за кожнага чалавека. З Крыжа выходзіць Міласэрнасць Езуса для ўсяго свету. Пачатак гэтай збаўчай місіі Міласэрнасці ў дачыненні да людзей знаходзіцца ў моманце Звеставання, калі Марыя даведваецца, што стане Маці Міласэрнасці. Мы неаднаразова будзем разважаць над гэтым падчас Адвэнту ў хвіліны раратніх сустрэч з Марыяй, якая паказвае сабой, наколькі вялікая міласэрнасць чакае кожнага чалавека, што будзе сведкам нараджэння Хрыста ў сваім сэрцы. З Адвэнту разам з Марыяй распачынаецца таксама наша жыццёвая дарога да Міласэрнасці, да Езуса, да дрэва Крыжа. А пазней, без сумненняў, таямніца Міласэрнасці прывядзе нас у Неба. †