Слова рэдактара

Пачатак каляндарнага года з’яўляецца добрай нагодай для малітвы ў інтэнцыі супакою. Яго адкрывае Сусветны дзень міру, падчас якога асаблівым чынам молімся аб згодзе на ўсёй зямлі. Асабліва цяпер, калі свету пагражаюць ганебныя акты варварства і гінуць нявінныя людзі, яшчэ больш выразна ўсведамляем, як моцна грамадства патрабуе малітвы аб сапраўднай любові, якая пераадольвае ўсе падзелы.
    Валадар Сусвету шчодра ўдзяляе чалавецтву ласкі, каб людзі ўпэўнена крочылі наперад. Той, хто з’яўляецца Пачаткам і нанова нам дае пачатак, запрашае паразважаць як пра ранейшы плён кожнага слова і ўчынку, так і пра будучы. Аб гэтым варта паклапаціцца ўжо сёння, выхоўваючы ў сабе дары, што спрыяюць паспяховай працы. †

Скончыўся чарговы год нашага жыцця, у якім, бясспрэчна, многае адбылося. За гэты час мы паспелі здзейсніць тысячы вялікіх і малых выбараў, з кожнай хвілінай набліжаючыся да свайго Стварыцеля.
    Валадар Сусвету шчодра ўдзяляе чалавецтву ласкі, каб людзі ўпэўнена крочылі наперад. Той, хто з’яўляецца Пачаткам і нанова нам дае пачатак, запрашае паразважаць як пра ранейшы плён кожнага слова і ўчынку, так і пра будучы. Аб гэтым варта паклапаціцца ўжо сёння, выхоўваючы ў сабе дары, што спрыяюць паспяховай працы.
    Перыяд чакання надыходу Новага года, як правіла, багаты на сустрэчы з рознымі людзьмі. Гучыць музыка, грукочуць феерверкі. Усе з радасцю развітваюцца са старым і вітаюць новае. Такі звычай спадарожнічае чалавецтву здавён-даўна. Пераходныя моманты заўсёды атаясамліваліся ў людзей з нязвыклым часам, які трэба правесці не так, як звычайна. †

Мы ўсё яшчэ трываем у адвэнтавым чаканні свят Божага Нараджэння. Перажываем асаблівы час ласкі, які дае нам Пан Бог. Дадзены перыяд служыць роздуму над пытаннем “што мы ўвогуле збіраемся святкаваць”, а таксама “як выглядае і куды накіроўваецца наша жыццё”.
    Час Адвэнту і Божага Нараджэння – гэта магчымасць усвядоміць і прыняць, што ні елка, ні падарункі, ні нават аплатка з сям’ёй не прынясуць шчасця: зямнога, а тым больш вечнага. Па-сапраўднаму ашчаслівіць чалавека здольны толькі Езус. Святы з’яўляюцца чарговым запрашэннем да таго, каб за “ўпакоўкай” – пакупкамі ды прыгатаваннем смачных страў – мы разгледзелі сапраўдны “падарунак” – жывога Бога. Варта разарваць тую абалонку, што так часта замінае ўбачыць рэчаіснасць, і перажыць праўдзівую радасць гэтай урачыстасці. І тады шыкоўны вігілійны стол ці дарагія сюрпрызы ад св. Мікалая будуць нічым у параўнанні з духоўным багаццем. †

“Бог стаў Чалавекам, каб чалавек стаў Богам”. З мэтай добра перажыць гэтую праўду, унікнуць у яе, неабходна спыніцца, задумацца. Менавіта для гэтага служыць Адвэнт (ад лац. “adventus” – прыбыццё, прыход). Падчас яго мы, з аднаго боку, узгадваем першы прыход Езуса – нараджэнне ў хлеўчыку, а з другога – рыхтуемся да Яго паўторнага прыйсця ў канцы часоў, пасля якога, як гаворыцца ў Бібліі, Бог будзе ўсім ва ўсіх, і кожная сляза будзе выцерта.
    Касцёл навучае, што Адвэнт – час радаснага чакання Хрыста, і адначасова заахвочвае ўсіх да адрачэння і нават пакуты. У Евангеллі на пачатак гэтага перыяду чуем: “Зважайце ж на сябе, каб сэрцы вашыя не былі абцяжараныя свавольным жыццём і п’янствам, і жыццёвымі клопатамі. (...) Таму чувайце і маліцеся ўвесь час” (Лк 21, 34–36).†