На шляху да святасці

22 лістапада, ва ўспамін св. Цэцыліі, панны і мучаніцы, апякункі касцёльнай музыкі, у Гродне адбудзецца святочны канцэрт дыяцэзіяльнага хору “Cantate Domino”. У гэты дзень харысты, для якіх музычная дзейнасць складае вельмі важную частку жыцця, падзякуюць Богу за 17 гадоў існавання калектыву і магчымасць несці людзям святло любові Хрыста.

Сакральная музыка аб’ядноўвае людзей розных узростаўі прафесій
    Хор “Cantate Domino” быў заснаваны ў 1999 годзе ў гродзенскай парафіі Божай Міласэрнасці па ініцыятыве Генрыха Давідовіча і Антонія Юроўскага. “З Генрыхам мы разам спявалі ў хоры ў гродзенскай парафіі айцоў францішканцаў, – узгадвае Антоній. – Калі на Вішняўцы асвяцілі пляц пад будову касцёла і пачалі ўзводзіць святыню, я выйшаў з прапановай стварыць у маладой парафіі хор. Са сваёй ініцыятывай звярнуўся да ксяндза пробашча, распавёў, што ёсць таленавіты, адданы сваёй справе чалавек, Генрых Давідовіч, які змог бы ўзяцца за кіраўніцтва хорам. Затым мы ўсе разам абмеркавалі перспектывы развіцця і пачалі «збіраць» калектыў: рабілі аб’явы ў касцёлах, запрашалі знаёмых”.†

22 кастрычніка прыпадае літургічны ўспамін св. Яна Паўла ІІ, першага Папы славянскага паходжання. Гады яго пантыфікату (1978–2005) сталі самымі яркімі ў амаль двухтысячагадовай гісторыі Касцёла. Святы Айцец здзейсніў неймаверную для кіраўніка царквы колькасць замежных візітаў, дамогся прадстаўніцтва Ватыкана ў ААН. Выступаў супраць адмены цэлібату, абортаў і аднаполых шлюбаў. Яшчэ пры жыцці Пантыфік набыў вялікую папулярнасць і павагу ва ўсім свеце. У яго гонар у сотнях гарадоў розных краін былі названы вуліцы, універсітэты, школы, бальніцы... Які след Ян Павел ІІ пакінуў у Гродзенскай дыяцэзіі?

Некалькі гадоў таму ў Смаргоні паўстала парафіяльная супольнасць св. Яна Паўла ІІ. У 2014 годзе там быў асвечаны фундамент касцёла ў гонар святога. У мінулым годзе – капліца ў Цэнтральным раённым шпіталі ў Міхалішках. У Сапоцкіне і Макараўцах імем Яна Паўла ІІ названы вуліцы. У Васілішках і Войстаме святому пабудаваны помнікі. Існуе надзея, што помнік хутка можа з’явіцца і ў горадзе над Нёманам.
    На цэнтральнай плошчы ў Іўі ў 2012 годзе ўсталяваны памятны знак у гонар дружбы і адзінства рэлігій. Ён уяўляе сабой 4 велічныя стэлы з аркамі, прысвечаныя католікам, праваслаўным, мусульманам і юдэям. На каталіцкай арцы размешчана фігура Яна Паўла ІІ у папскім уборы з узнятай на бласлаўленне рукой. “Святы Айцец быў той асобай, якая яднала людзей. Таму менавіта яго фігуру змясцілі на помніку ў якасці запавету нашчадкам”, – заўважае пробашч іўеўскай парафіі свсв. апосталаў Пятра і Паўла кс. Ян Гавецкі. †

Людзі, якія трапляюць у турму, становяцца “лішнімі” і непатрэбнымі ў грамадстве, але застаюцца аднолькава важнымі для Нябеснага Айца. Праз святароў Ён скіроўвае да вязняў неабходнае слова і запэўнівае, што ў іх заўсёды ёсць шанс навярнуцца і выправіцца.

“Неспакойныя” душы
шукаюць Бога
    Раней духоўную апеку над вязнямі перыядычна неслі святары, якія служылі ў Гродне. Сярод іх кс. Юзаф Трубовіч, кс. Антоній Абухоўскі, кс. Юзаф Лой SCJ. У 2000 годзе біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч блаславіў на душпастырскую працу з вязнямі а. Казіміра Жыліса SJ. Незадоўга ён стаў капеланам у турме. “Калі першы раз прыйшоў туды, пачуў, што святар непатрэбны, – узгадвае а. Казімір. – Але атрымаў дазвол прыходзіць раз на тыдзень на 2 гадзіны... Аднак гэта не работа! У турме на той час было каля 1200 вязняў. За адведзены час атрымлівалася сустрэцца з 2-3 зняволенымі. Пачаў наведвацца кожны дзень. Да абеда і пасля”.
    Спачатку святар заходзіў у камеры, прапанаваў сакраментальную паслугу. Складаў спісы. А потым у турме для душпастыра выдзелілі асабісты кабінет. Цяпер асуджаны павінен папярэдне напісаць заяву, каб трапіць на сустрэчу з айцом. І яны прыходзяць. Хтосьці проста паразмаўляць, каб час ішоў хутчэй. А хтосьці сапраўды шукае Бога, бо разумее, што для яго гэта адзінае выратаванне. “Большасць зняволеных увогуле не чула пра Хрыста, – гаворыць а. Казімір. – Але калі б не турма, то, магчыма, і не адкрыла б Яго для сябе. Вязніца дала зняволеным магчымасць сустрэцца са святаром, які паказаў верны шлях, прапанаваў «патрэбную» літаратуру, удзяліў сакраманты”. †

Кастрычнік называюць ружанцовым месяцам. У гэты час Касцёл асабліва заахвочвае да Ружанца, адной з самых высакародных форм малітвы, якую толькі можна знайсці ў каталіцкай Традыцыі. А высакародная яна, таму што адначасова ўзнёслая і простая. Кожная з таямніц Ружанца канцэнтруецца на адной важнай падзеі з жыцця Езуса Хрыста і Яго Маці, разважанне над якімі дапамагае пераймаць Іх у асабістым, сямейным і грамадскім жыцці.
    Ружанец – гэта малітва, якая перамяняе свет, асабліва калі яе адгаворваць разам. У гісторыі існуе мноства выпадкаў, калі ружанцовая малітва паўплывала на лёсы народаў. Сёння мы змагаемся з атакуючымі сіламі зла, таму нам як ніколі неабходна дапамога Марыі.
    Ружанцовая малітва простая. Дастаткова...

1. Мець ружанец
    Часта можна ўбачыць, як хтосьці адгаворвае гэтую малітву на пальцах, што сведчыць аб яе прастаце. Аднак трэба мець ружанец, які будзе “пасаваць” да рукі. У некаторых іх шмат – у куртцы, штанах, машыне ці сумцы.
   
    2. Выбраць месца і паставу
    Часцей за ўсё мы шукаем ціхае і атмасфернае месца. Яно не абавязкова павінна такім быць, бо гэта не гарантуе добрую малітву. Часам задумваемся над тым, якая пастава цела найбольш адпаведная. З павагай да ўсіх тэорый трэба адзначыць, што неабходна выбраць такое становішча, якое на практыцы проста не перашкаджае. †

Нередко стремление родителей сделать из своего сына или дочери отличника приводит ребенка к мысли, что учиться стоит не ради познания чего-то нового, а ради «десяток», чтобы не огорчать папу с мамой. В связи с этим, родителям важно не забывать одну простую истину: обучение в школе может сделать ребенка более образованным, социально-приспособленным в будущем к взрослой жизни, но счастливым его сделает только теплое и доверительное общение с близкими и любимыми людьми – семьей.

Что же могут сделать родители, чтобы ребенок чувствовал себя в школе комфортно и не терял интерес к учебной деятельности?†

Сёння ўсіх, хто прыходзіць у гродзенскі касцёл Маці Божай Анёльскай, ля брамы сустракае фігура св. Максімільяна. Яна нагадвае аб тым, што тут жыў і працаваў святы, мэтай якога было пашырэнне хрысціянства ў свеце праз пасрэдніцтва Маці Божай. У самой жа святыні ўсталявана памятная табліца ў гонар а. Кольбэ, а таксама захоўваюцца яго рэліквіі. Айцы францішкане, якія цяпер служаць у парафіі, адзначаюць, што гісторыя жыцця і мучаніцтва св. Максімільяна моцна ўражвае людзей, якія ўпершыню сюды прыходзяць, каб пазнаёміцца з гісторыяй касцёла і ордэна.
    “Сёння служэнне на карысць іншаму чалавеку не вельмі папулярна, – гаворыць францішканін а. Яўген Голуб. – Гісторыя а. Кольбэ, які аддаў сваё жыццё за другога – добрая катэхеза пра каштоўнасці і выдатная нагода, каб запытаць самога сябе: што для мяне важна? за што я мог бы аддаць жыццё? ці маю такую адвагу?”. †