Pytania i odpowiedzi

Aby zrozumieć, czym jest Nowa Ewangelizacja trzeba najpierw wiedzieć, czym jest ewangelizacja. Ewangelizację można określić jako pokazywanie Chrystusa Pana tym, którzy Go nie znają poprzez nauczanie, katechizowanie, uświęcanie. Ewangelizacja to zanoszenie Dobrej Nowiny do wszelkich kręgów rodzaju ludzkiego, aby przenikając ją swą mocą od wewnątrz, by ona tworzyła z nich nową ludzkość. Celem ewangelizacji jest więc owa wewnętrzna przemiana. „Podstawowe pytanie każdego człowieka brzmi: jak tego dokonać — jak stać się człowiekiem? Jak nauczyć się sztuki życia? Jaka droga prowadzi do szczęścia? Ewangelizować - znaczy wskazywać tę drogę — uczyć sztuki życia”. („Nowa Ewangelizacja”, kard. J. Ratzinger)
W Encyklice „Redemptoris misio” (nr 33) Jana Pawła II zostały wskazane trzy typy ewangelizacji prowadzonej przez Kościół:
— działalność misyjna wśród niewierzących,
— działalność duszpasterska wśród chrześcijan,
— nowa ewangelizacja albo reewangelizacja wśród ochrzczonych, którzy utracili żywy sens wiary albo wprost nie uważają się za członków Kościoła.
Nowa Ewangelizacja nie oznacza „nowej Ewangelii”, bo Chrystus jest Ten sam na wieki, oznacza adekwatną odpowiedź na znaki czasu, na potrzeby współczesnych ludzi i narodów, nowe konteksty kształtujące kulturę.  †

Тakie niebezpieczeństwo naprawdę istnieje. I w tym nam na pomoc przychodzą rekolekcje. Są one okazją do wyciszenia się i zastanowienia nad sobą i swoim życiem przed Bogiem i wraz z Nim. To szansa, by spotkać Jezusa, poznać Go, pokochać.
   Dla wielu współczesnych ludzi życie jest koszmarem, który sami sobie stworzyli. Czują pustkę duchową, która sprawia, że życie wydaje im się pozbawione sensu, są zapłakani, nierzadko uwikłani w nałogi, nie potrafią poradzić sobie z bólem niesionym przez życie. I wielu z nich oczekuje, że Kościół poda im w pigułce panaceum na wszystkie choroby naszych czasów. Ale potrzeba raczej wysiłku, i to niemałego, aby odważyć się spojrzeć na swoje życie i spróbować zrobić z nim coś konstruktywnego. A to wymaga czasu i cierpliwości. Nie da się zmienić całego życia w sekundę.
Ale jak znaleźć czas na to, by się zatrzymać i pomyśleć o życiu, o wartościach, o przemijaniu? †

Piątkowy post jest jednym ze sposobów uszanowania Męki Jezusa Chrystusa, a także formą skruchy i modlitwy. Zgodnie z prawem kanonicznym, na terytorium Białorusi post piątkowy koniecznie powinien polegać na powstrzymaniu się od spożycia pokarmów mięsnych. Ta forma obowiązuje każdego katolika w wieku od 14 do 60 lat, który znajduje się na terytorium naszego kraju, a jego stan fizyczny pozwala na post.
Piątkowy post od mięsa nie obowiązuje, jeśli: 1) w tym tygodniu przypada wielka uroczystość kościelna (ogólna lub lokalna), 2) przypada czas oktawy świątecznej (tygodnia po Bożym Narodzeniu i Wielkanocy), 3) osoba (lub grupa) otrzymała specjalne zwalniające od postu pozwolenie od władzy kościelnej (przyczyna musi być bardzo ważna), 4) medycznie zakazano pościć w ten sposób, 5) nie obowiązuje do tego wiek (do 14 lat i po 60 latach), 6) osoba jest w dalekiej podróży, 7) osoba wykonująca bardzo ciężką pracę fizyczną, 8) osoba w żaden sposób nie może znaleźć postnych artykułów żywnościowych (spożycie mięsa – jedyny środek, aby nie umrzeć z głodu), 9) osoba znajduje się na terytorium państwa, gdzie post mięsny zastępuje inna praktyka duchowa. †

Współczesny człowiek nie stosuje do siebie pojęcie pokory, gdyż kojarzy mu się ona z tym, co nie jest dobre albo przynajmniej pożyteczne dla dzisiejszych czasów. Wiadomo przecież, że to nie obniżanie swoich zasług, a wywyższanie zasług innych. I dać dzisiaj odpowiedź na pytanie: "Co to jest pokora?" nie jest takie proste.
    Większość słowników, jak również źródła internetowe, podają, że pokora to: cnota moralna, która w ogólnym rozumieniu polega na uznaniu własnej ograniczoności, nie wywyższaniu się ponad innych i unikaniu chwalenia się swoimi dokonaniami.
    Natomiast ujęcie chrześcijańskie mówi, że pokora polega na uznaniu swoich grzechów i Boga za źródło pochodzenia wszelkiego dobra.
    W środowisku kościelnym niestety jest dość częste stereotypowe myślenie o tym, że dobry katolik powinien być pokorny, nigdy się nie przyznawać do swoich talentów i osiągnięć i specjalnie się nie popisywać. I stąd pokora, która jest bardzo ważną i cenną wartością, bywa fałszywie rozumiana. †

Modlitwa ta każdego dnia łączy miliony osób na całym świecie. Codziennie o godz. 15.00, w godzinie śmierci Jezusa, wierni powtarzają słowa Koronki, modlitwy, poświęconej tajemnicy Bożego Miłosierdzia. Jak każda koronka, jest ona zbiorem modlitw powta-
rzanych określoną liczbę razy, liczonych przy pomocy paciorków. W centrum tej modlitwy znajduje się tajemnica Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Modlący się Koronką do Bożego Miłosierdzia odwołują się do tej Tajemnicy, jak do źródła łaski Bożej, uzdrawiającej świat i poszczególne osoby z grzechu i stanu oddalenia od Boga. Najbardziej rozpowszechniona Koronka do Bożego Miłosierdzia została przekazana przez s. Faustynę Kowalską.
Koronkę tę, w prywatnym objawieniu, Jezus Chrystus podyktował św. Siostrze Faustynie Kowalskiej w Wilnie 13 i 14 września 1935 roku. Jest ona jedną z praktycznych, modlitewnych dróg wprowadzenia w życie Kościoła orędzia o Bożym Miłosierdziu, opisanego przez Siostrę w Dzienniczku. Zmartwychwstały Jezus udziela z chwalebnej rany swego Serca wodę i krew - sakramentalne znaki oczyszczenia z grzechu i nowego życia. †

Droga Krzyżowa bierze swój początek z drogi, którą przeszedł Jezus Chrystus z wyrokiem śmierci, począwszy od pałacu Piłata na Golgotę. Męka rozważana jest w 14 symbolicznych stacjach. Pismo Święte nie zawiera dokładnej trasy Drogi Krzyżowej, a tylko 9 spośród 14 stacji ma swą podstawę w ewangelicznych opisach Męki Pańskiej.
Pierwsi chrześcijanie grupowo lub indywidualnie pielgrzymowali do Ziemi Świętej, rozważając Mękę Zbawiciela na tych miejscach, gdzie On był męczony i zabity. Od IV wieku w całym świecie chrześcijańskim stawiano krzyże przy drogach, nad rzekami i w posiadłościach, dokąd wierzący lud udawał się, by rozpamiętywać Mękę Pańską.
W okresie wypraw krzy­żowych (XI-XIII w.) krzyżowcy budowali kaplice, w których przedstawiane były ważniejsze wydarzenia z Męki Pana Jezusa. Tak powstała Droga Krzyżowa, która w następnych wiekach (XIV-XVII) była jeszcze bardziej rozbudowywana i rozpowszechniana w różnych krajach.
Do rozbudowania Drogi Krzyżowej i jej rozpowszechnienia przyczyniły się przede wszystkim zakony, głównie franciszkanie. Stacji Drogi Krzyżowej było nieraz bardzo dużo. Tak więc, rozważanie krzyża i grobu Jezusowego w pierwszych wiekach przerosło w późniejszych czasach w niektórych rejonach do kilkudziesięciu, a nawet kilkuset stacji. W 1731 roku Klemens XII ograniczył Drogę Krzyżową tylko do 14 stacji.†