Pytania i odpowiedzi

Jestem katoliczką, mój mąż – prawosławnym. Przez długi czas mieszkamy w związku cywilnym, ale bez ślubu kościelnego. Czy mogę przystępować do spowiedzi i Komunii św.?

Katechizm Kościoła Ka­to­lic­kiego naucza, że, aby przystąpić do Komunii św., trzeba być całkowicie dołączonym do Kościoła i znajdować się w stanie łaski uświęcającej – nie można mieć na sumieniu żadnego grzechu ciężkiego (Kompendium KKK 291). Jak widzimy z pytania, mężczyzna i kobieta żyją w związku niesakramentalnym, tzn. nie otrzymawszy błogosławieństwa Kościoła na życie małżeńskie. Innymi słowy, stale żyją w stanie grzechu cudzołóstwa, a znaczy, nie mogą przystępować do Komunii św. Żeby godnie przeżyć sakrament pokuty, wiemy, że musimy postanowić sobie poprawę z grzechów (Kompendium KKK 303). †

Tak, w nieprzewidzialnych sytuacjach chrztu może udzielić każdy człowiek – „każdy człowiek” głosi Kodeks Prawa Kanonicznego (Kanon 861), przy tym w kanonie nie udokładnia się tego pojęcia, mówi się tylko: „każdy człowiek, mający właściwą intencję”.
   
    Oczywiście, dotyczy to wypadków konieczności, na przykład niebezpieczeństwa śmierci, gdy nie ma możliwości zwrócenia się do innego szafarza sakramentu. Aby dany chrzest był prawdziwy, trzeba by osoba udzielająca go miała zamiar uczynić to, co czyni Kościół zgodnie z nakazem Pana Boga; nawet jeśli nie jest chrześcijaninem lub w ogóle nie wierzy w Boga. W tym momencie nie jest ważne, co o tym myśli osoba udzielająca sakramentu, ale życzenie osoby, przyjmującej ten sakrament. Rzymski obrzęd chrztu doprecyzował, że w przypadku śmiertelnego niebezpieczeństwa ochrzcić może każdy, posiadający właściwą materię, formę oraz intencję. ‘Materia’ to czysta (bez żadnych dodatków) woda, ‘forma’ to formuła chrztu: „... ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (albo „chrzci się sługa Boży”). †

“Bierzcie i pijcie, oto jest Ciało moje, które za was będzie wydane” (por.: Mt 26,26). Dzięki swej bezgranicznej miłości Pan Jezus na zawsze pozostał wśród nas w Eucharystii i pragnie, by każdy brał udział w Jego Ofierze i przyjmował Go jako pożywienie, dające życie wieczne.
    Przyjęcie Komunii eucharystycznej nie zawsze jest możliwe: przeszkodą ku temu mogą stać się takie czynniki jak nieobecność kapłana, spora odległość do świątyni, choroba bądź wewnętrzny stan duszy. Wyjściem z podobnego typu sytuacji jest przyjęcie Komunii duchowej.
    Pojawienie się praktyki Komunii duchownej związane jest z faktem ustanowienia rzadkiego przyjęcia Komunii pod postacią Chleba i Wina: w średniowieczu przyjęła się praktyka przystępowania do Komunii św. wyłącznie na Wielkanoc, co było potwierdzone uchwałą IV Soboru Laterańskiego. Po Soborze Trydenckim zaczęto radzić przyjmowanie Komunii duchowej. Najczęściej praktykowano to we wspólnotach zakonnych, lecz nie tylko. †

Każdy rodzic powinien sobie uświadomić, że jeżeli zależy mu na rozwoju i dobrym wychowaniu swoich dzieci, to ma również pamiętać o ich wychowaniu religijnym. Jest to taka sama płaszczyzna wychowania, jak np. wychowanie intelektualne lub fizyczne. Nie może być tak, że wychowaniu religijnemu poświęca się najmniej czasu, natomiast np. większy akcent kładzie się na wychowanie fizyczne. Zwłaszcza w życiu dziecka oraz młodego człowieka nie może zabraknąć nauki wiary. Jak podaje Kodeks Prawa Kanonicznego: „Rodzice przed innymi mają obowiązek słowem i przykładem formować dzieci w wierze i praktyce życia chrześcijańskiego” (Kan. 774, par.2).
    We wszystkich parafiach naszej diecezji jest prowadzona przy wspólnotach parafialnych katecheza dla dzieci, młodzieży i dorosłych. W katechizację są zaangażowani kapłani, siostry zakonne oraz świeccy katecheci. Uważam, że dzisiaj każdy chętny ma dostęp do katechezy, są też stworzone wszelkie warunki, aby dzieci i młodzi ludzie poznawali Boga na lekcjach religii.

Wśród licznych praktyk, wykorzystywanych przez współczesnego człowieka w dążeniu do swego duchowego i fizycznego rozwoju, jedno z pierwszych miejsc zajmuje joga, która ma swoje początki i uzasadnienie w filozofii religii buddyzmu i hinduizmu. Od razu trzeba zauważyć, że są to przede wszystkim praktyki medytacyjne. Fizyczne praktyki i modlitwy, których się używa podczas medytacji, są skonstruowane w taki sposób, by sprzyjać obudzeniu pewnych psychofizycznych mechanizmów, istniejących w ludzkiej naturze, co też prowadzi do wyzwolenia zawartej w człowieku energii (słynne otwarcie „czakry”). Jednak trzeba też wiedzieć, że w tym samym czasie człowiek otwiera się na świat duchowy. Wtedy właśnie powstaje bardzo ważne pytanie, a nawet problem: na jaki świat duchowy otwiera się człowiek przez owe praktyki medytacyjne? Trzeba też pamiętać, że człowiek otwiera się na pewną rzeczywistość, której nie zna, i nie mając nad nią żadnej władzy, może tylko domyślać się, co przyniesie mu realizacja „kontaktu” w taki sposób. Niestety, właśnie tak po prostu, na oślep, bardzo naiwnie wpuszczamy do własnej duszy drapieżne zwierzę. †

Na początek kilka ważnych informacji na temat danego zjawiska. Człowiek może ulec hipnozie nawet wbrew swojej woli i sumieniu. Na podstawie danych statystycznych 10% ludzi nie wpada w trans hipnotyczny, 40% jest podatnych na lekki trans hipnotyczny, 25% wchodzi w średni stan hipnotyczny, 25% popada w głęboki trans hipnotyczny. Powszechna opinia, że człowiek o silnym morale i dobrym sumieniu nie wykona sugestii hipnotycznej, budzi wątpliwość. Jeżeli taki człowiek może ulec hipnozie, wówczas konsekwencję są nieobliczalne. Człowiek, który jest podatny na sugestię, może wykonać każde polecenie. Z hipnozą wiążą się też jtakei zjawiska jak halucynacja oraz możliwość regresji życia: można przywoływać wspomnienia głęboko tłumione np. człowieka uśpionego wprowadzić do stanu niemowlęctwa. Człowiek może zapadać w hipnozę nawet z powodu tego, że początkowo udaje, że ufa hipnotyzerowi, a później to udawanie przechodzi mimo woli w zaufanie i taki człowiek popada w sen hipnotyczny. Powodem takiego snu mogą również być procesy zachodzące w mózgu. W hipnozie mamy do czynienia z wyłączeniem szarej substancji, tak jak to się dzieje w czasie naturalnego procesu zasypiania. Dzisiaj, niestety, przezywamy swoistą modę na hipnozę. Bardzo często jest stosowana nawet przez lekarzy. †